«Ολοι θρηνήσαμε πολύ, τώρα είναι η ώρα της χαράς», λέει ένα φάντασμα με αθλητικά παπούτσια στον Νικ Κέιβ, σε ένα από τα νέα του κομμάτια που προδιαθέτει από τον τίτλο του: «Joy». Υστερα από μια μακρά περίοδο με τον θάνατο του έφηβου γιου του εμφατικά παρόντα στις δουλειές του με τους Bad Seeds (στο «Skeleton Tree» του 2016 και ακόμη περισσότερο στο «Ghosteen» του 2019), ο Αυστραλός ανοίγει την πόρτα στην ελπίδα με το «Wild God».
Είναι λες και βιώνουμε in media res αυτό το φως που πλέον ο καλλιτέχνης επιτρέπει να μπει, όταν στο εναρκτήριο «Song of the Lake», τα πλήκτρα αιωρούνται σαν αστερόσκονη και τα χορωδιακά φωνητικά ακούγονται σαν ένα γαλήνιο ξέσπασμα που περίμενε καιρό για να αρθρωθεί, ζητώντας δυναμικά την προσοχή του ακροατή. Είναι αυτά τα φωνητικά που λίγο παρακάτω, στο «Conversion», γίνονται η ομορφότερη στιγμή του δίσκου, αναπλάθοντας την παρακαταθήκη τού «O Children», με έναν τρόπο πιο απογυμνωμένο, πιο ευθύ, πιο σύγχρονο.
Πιστός στη βιβλική εικονογραφία του, εδώ ο Κέιβ παρουσιάζει έναν Θεό που βρίσκεται ανάμεσα στους θνητούς και αναζητά εκείνους που θα τον πιστέψουν. «Πού είναι οι άνθρωποί μου;» αναρωτιέται ο «Wild God» διά στόματος Κέιβ, στο ομώνυμο κομμάτι, μια μουσική εξιστόρηση που κλιμακώνεται – σήμα κατατεθέν των Bad Seeds.
Είναι ένας Θεός που βρίσκεται στην πραγματικότητα στον καθένα μας και με τις όποιες αντιφάσεις του, μας μαθαίνει να αγαπάμε ξανά τη ζωή. Δεν είναι πως ο δίσκος προτάσσει μια χαρά τυφλή. Αλλά μια χαρά που συνεχώς προκύπτει μέσα από τη συμφιλίωση με το σκοτάδι. Πρέπει να προηγηθεί το σκυθρωπό (όπως στην αργόσυρτη μπαλάντα «Cinnamon Horses») για να μπορεί κανείς να βλέπει τον Θεό στα πιο θεμελιώδη: στον θαυμασμό ενός υπέροχου κοριτσιού (όπως στο γλυκό «O Wow O Wow (How Wonderful She Is»).
Στην καινούργια του δουλειά, ο Νικ Κέιβ είναι απαλλαγμένος από τους δαίμονές του, εξιστορώντας μια χαρά που συνεχώς προκύπτει μέσα από τη συμφιλίωση με το σκοτάδι.
Αυτή η συμφιλίωση για τον Κέιβ και τους Bad Seeds γίνεται τελικά τόσο λυτρωτική, που ακόμα και αν μας έδωσαν πολύ πιο απογυμνωμένες μουσικά δουλειές τα τελευταία χρόνια, το «Wild God» είναι αυτό που ακούγεται στην ουσία του πιο απαλλαγμένο από τους δαίμονές του, πιο πρόσφορο να αγκαλιάσει ό,τι έρχεται και άρα να το δώσει πίσω με μια ουσιαστική απλότητα.
Στο τέλος του «Magnolia», ο Πολ Τόμας Αντερσον ανοίγει τους κινηματογραφικούς ουρανούς και μια ανέλπιστη καταιγίδα από βατράχια πέφτει στις ζωές των ηρώων, τονίζοντας πως οτιδήποτε μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε. Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, η ταινία κλείνει με ένα χαμόγελο της Μελόρα Γουόλτερς υπό τους ήχους του «Save Me» της Εϊμι Μαν. Μετά έναν παρατεταμένο διάλογο με τον θρήνο και το σκοτάδι, ο Κέιβ στο «Wild God» γράφει το δικό του «Save Me» στην ταινία της ζωής του, γνωρίζοντας πως την καταιγίδα, ακόμη και αν την προβλέψεις, μπορεί πάντα να (ξανα)βραχείς.
