Θα γίνει για το νερό ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος; Θα δίνουν υποσχέσεις για… νερό υποψήφιοι πρωθυπουργοί και δημοτικοί άρχοντες στις εκλογές του μέλλοντος, προκειμένου να κερδίσουν ψήφους; Θα δούμε καρτέλ… νερού και αδίστακτους «βαρώνους» που θα πλουτίζουν από αυτό; Ολα αυτά που κάποτε μπορεί να ήταν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, τώρα βρίσκονται καθημερινά στον δημόσιο διάλογο και στα δελτία ειδήσεων. Η κατάσταση «ακραίας υδατικής καταπόνησης», όπως αναφέρεται σε μελέτες του Ινστιτούτου για τους Παγκόσμιους Πόρους, είναι για κάποιες χώρες ήδη μια πραγματικότητα, και για πολλές άλλες, απειλή για τα επόμενα χρόνια.
Αλλά ας μείνουμε στην Αττική, όπου πρόσφατα έσπασε το ψυχολογικό φράγμα των 700 εκατ. κ.μ. στα αποθέματα των ταμιευτήρων του λεκανοπεδίου – τον προηγούμενο μήνα, μάλιστα, στη λεκάνη της τεχνητής λίμνης του Μόρνου η πτώση της στάθμης είχε ως αποτέλεσμα να έρθουν στην επιφάνεια τα ερείπια του χωριού Κάλλιο, το οποίο κατακλύστηκε το 1980 με τη σταδιακή πλήρωση του φράγματος. Για την ώρα, οι υπεύθυνοι είναι καθησυχαστικοί, λένε ότι βρισκόμαστε στο κίτρινο, αγναντεύοντας το κόκκινο. Αν συνεχιστεί η ανομβρία που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια, η κατάσταση θα κοκκινίσει σε τέσσερα χρόνια από τώρα. Το υπουργείο Περιβάλλοντος και η ΕΥΔΑΠ ανακοίνωσαν μέτρα, όπως η ενεργοποίηση γεωτρήσεων στην Αττική και τη Βοιωτία, η χρήση εκ νέου της Υλίκης, και δημοσιοποίησαν σκέψεις για την εκτροπή νερού από τους ποταμούς που τροφοδοτούν τη λίμνη των Κρεμαστών, αλλά και τη δημιουργία εργοστασίου αφαλάτωσης.
Οσο βρισκόμαστε ακόμη στο κίτρινο προλαβαίνουμε να υιοθετήσουμε ατομικά μια νέα κουλτούρα κατανάλωσης. Να αναλάβουμε δηλαδή το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε όλοι ότι το νερό δεν είναι ένας πόρος σε αφθονία. Δεν μπορούμε να το ξοδεύουμε αλόγιστα, ούτε η λειψυδρία είναι κάτι που δεν μας αφορά άμεσα. Το αντίθετο. Η σημερινή σπατάλη στρώνει το έδαφος για μια μελλοντική τραγωδία. Ας το έχουμε αυτό στο μυαλό μας κάθε φορά που ανοίγουμε τη βρύση.
