Ιδιαίτερα επιτυχημένη υπήρξε η συναυλία της Ελληνικής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων (ΕΛΣΟΝ) στις 28 Μαΐου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Στο πρώτο μέρος της βραδιάς, τους μουσικούς καθοδήγησε ο εξάρχων του συνόλου Γιώργος Μπάνος, ενώ στο δεύτερο ανέλαβε ο Μάικλ Μπάρενμποϊμ, ο οποίος νωρίτερα είχε συνεργαστεί με τους μουσικούς και ως σολίστ, αρχικά παίζοντας βιολί στο «Ροντό» για βιολί και ορχήστρα εγχόρδων σε λα μείζονα (D 438) του Σούμπερτ και στη συνέχεια παίζοντας βιόλα στην «Πένθιμη μουσική» για βιόλα και έγχορδα του Χίντεμιτ.
Ηδη από τα εναρκτήρια μουσικά μέτρα του πρώτου έργου της βραδιάς φάνηκαν οι βασικές ποιότητες της ορχήστρας, ο αισθητικά ωραίος και καλλιεργημένος ήχος, που ταυτόχρονα ήταν επίσης ευέλικτος και καλά συντονισμένος, ώστε να μην αντιμετωπίζει προβλήματα στα γοργά μέρη. Πρώτη σύνθεση του έξυπνα δομημένου προγράμματος ήταν η 10η Συμφωνία για έγχορδα σε σι ελάσσονα, που ο ιδιοφυής και χαρισματικός Φέλιξ Μέντελσον ολοκλήρωσε στα δεκατέσσερά του χρόνια. Η ορχήστρα ανέδειξε τον λυρισμό του σύντομου αρχικού της μέρους και στη συνέχεια πρόβαλε τη δροσιά και κυρίως την αισιόδοξη διάθεση που αναβλύζει από τη μουσική του ζωηρού δεύτερου μέρους.
Ενα έξυπνα επιλεγμένο πρόγραμμα ανέδειξε τις αρετές του νεα- νικού και γεμάτου ταλέντα συνόλου.
Λίγο μεγαλύτερος από τον Μέντελσον ήταν ο Σούμπερτ, όταν δεκαεννέα ετών ολοκλήρωσε το «Ροντό» για βιολί και ορχήστρα εγχόρδων σε λα μείζονα. Το έργο, που εκδόθηκε σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατο του συνθέτη, αποτελείται από μία «Εισαγωγή» και ένα «Ροντό» και ξεχωρίζει συνολικά για την κομψότητα και την ευγένεια της γραφής του. Σε αυτά τα χαρακτηριστικά εστίασε πειστικά ως σολίστ ο Μάικλ Μπάρενμποϊμ, γιος του γνωστού πιανίστα και αρχιμουσικού Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ. Τονικά ασφαλής και τεχνικά σίγουρος, είχε την ευχέρεια να χρωματίζει με άνεση τη μουσική, δίνοντας σε κάθε φράση όπως και στην επανάληψή της διαφορετικό βάρος, άρα και σημασία. Το αποτέλεσμα ήταν μια ερμηνεία με μεγάλη πλαστικότητα και κομψότητα.
Η διάθεση άλλαξε στο επόμενο έργο, την «Πένθιμη μουσική» του Πάουλ Χίντεμιτ, όπου ο Μπάρενμποϊμ έπαιξε βιόλα. Ο συνθέτης έγραψε το έργο αυτό στη Βρετανία το 1936 μέσα σε λίγες ώρες. Αφορμή στάθηκε ο θάνατος του Γεωργίου Ε΄. Χάριν ταχύτητας, ο Χίντεμιτ αξιοποίησε ιδέες από προγενέστερες δικές του συνθέσεις, ενώ προχώρησε επίσης σε μια αναφορά σε κοράλ του Μπαχ, το οποίο έκρινε ότι θα ήταν αναγνωρίσιμο στους Βρετανούς. Το ύφος της μουσικής, μάλλον γαλήνιο παρά πένθιμο, σχετίζεται με την τελική ανάπαυση του βασιλιά. Αποδόθηκε εκφραστικά και με συναίσθημα από τον Μπάρενμποϊμ και την ορχήστρα.
Η βραδιά έκλεισε με την περίφημη «Σερενάτα για έγχορδα» σε μι μείζονα, έργο 22 του Ντβόρζακ. Καθένα από τα πέντε μέρη της έχει τον δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα. Ετσι, η κομψότητα και η χάρη του πρώτου μέρους έρχονται σε διάλογο με το αργό βαλς του δεύτερου, με την ανάλαφρη, κεφάτη διάθεση του τρίτου μέρους, τον λυρισμό του τέταρτου και, τέλος, με την ενθουσιώδη χαρά του πέμπτου μέρους. Η θαυμάσια αυτή επιλογή για ορχήστρα αποτελούμενη από ενθουσιώδεις νέους μουσικούς, απέσπασε μια καλαίσθητη ερμηνεία γεμάτη ενέργεια.
