ΒΕΝΕΤΙΑ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Το Σαββατοκύριακο στη Βενετία πέρασε γρήγορα: λίγο ο ανυπόφορος συνδυασμός ζέστης – υγρασίας που σε κάνει να ανυπομονείς για το βράδυ, λίγο η παραζάλη των πολλών ταινιών και λίγο η σταθερή προσμονή για την επόμενη, καταλήγεις με μια μάλλον ευχάριστη εξάντληση και το μπλοκ σημειώσεων ήδη γεμάτο. Εχοντας ξεπεράσει πια το μέσον του φεστιβάλ, μπορούμε να βγάλουμε και τα πρώτα συμπεράσματα. Ενα από αυτά είναι ότι επιτέλους στο σινεμά μιλάμε ξανά για το… σεξ. Φαίνεται πως ο περυσινός θρίαμβος εδώ του Γιώργου Λάνθιμου με το «Poor Things» και όσα ο Ελληνας σκηνοθέτης δήλωσε σχετικά με τον όψιμο κινηματογραφικό πουριτανισμό, έπιασαν τόπο· σε αρκετές από τις ταινίες που έχουμε δει φέτος στη Μόστρα υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός –αν δεν είναι αυτό το βασικό θέμα– ή τουλάχιστον δεν αγνοείται πλήρως, σαν να μην είναι κομμάτι της ζωής. Οπως είπε και ο συμπρωταγωνιστής του «Babygirl», Χάρι Ντίκινσον, στη σχετική συνέντευξη Τύπου: «Ο καθένας αξίζει έναν καλό οργασμό».
Μια άλλη τάση, που παρατηρήσαμε τουλάχιστον στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, είναι αυτή της επιστροφής στο παρελθόν. Είναι χαρακτηριστικό πως οι οκτώ από τις έντεκα ταινίες που έχουν προβληθεί μέχρι στιγμής εκεί είναι τοποθετημένες σε περασμένες δεκαετίες, δίχως πάντως κάποια να μπορεί να θεωρηθεί «εποχής». Σίγουρα τέτοια δεν είναι και το «The Room Next Door» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, το οποίο έκανε πρεμιέρα χθες βράδυ, κουβαλώντας εκ των προτέρων την ταμπέλα του φαβορί για τα φετινά βραβεία. Ο σπουδαίος Ισπανός κινηματογραφιστής, στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα του τέλους, του θανάτου, μέσα από την ιστορία δύο γυναικών: της Μάρθας (Τίλντα Σουίντον), η οποία είναι αποφασισμένη να δώσει τέλος στη ζωή της προτού ο καρκίνος την πάρει με τους δικούς του όρους, και της φίλης της, Ινγκριντ (Τζουλιάν Μουρ), που καλείται να τη συνοδεύσει στις τελευταίες της μέρες σε ένα εξοχικό καταφύγιο στο δάσος.
«Για εμένα το να γυρίσω μια ταινία στα αγγλικά ήταν σαν να κάνω επιστημονική φαντασία. Η γλώσσα ήταν βέβαια πρόβλημα, ωστόσο αυτοί οι χαρακτήρες ανήκουν σε μια γενιά που γνωρίζω καλά. Επίσης, οι δύο πρωταγωνίστριες αντιλήφθηκαν αμέσως τον τόνο που ήθελα να δώσω στην ιστορία· ήμουν πολύ τυχερός που τις είχα, όλο αυτό είναι βασικά ένα “φεστιβάλ” αυτών των δύο υπέροχων ηθοποιών», δήλωσε ο Αλμοδόβαρ στη μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου. Η Σουίντον από την πλευρά της ανέφερε: «Εμένα μου μοιάζει πως αυτή είναι μια ταινία για τη ζωή. Τι να πεις άλλωστε για τον θάνατο; Μπορείς να μιλήσεις για το να πεθαίνεις, αλλά όχι για τον ίδιο τον θάνατο», με την Τζουλιάν Μουρ να συμπληρώνει: «Στις ταινίες του Πέδρο υπάρχει μια τρομερή αίσθηση ζωντάνιας – μπορείς σχεδόν να ακούσεις τον χτύπο της καρδιάς του κάθε χαρακτήρα. Κι όταν τις βλέπεις νιώθεις ακόμα πιο ευγνώμων για την κάθε μέρα που είσαι ζωντανός».
Σε πρώτη ανάγνωση το φιλμ του Αλμοδόβαρ είναι μάλλον άνισο: κάποια πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια και άλλα εμφανώς αμήχανα ή ανυπόφορα διδακτικά. Σε κάθε περίπτωση είναι από τα έργα που χρειάζονται παραπάνω χρόνο για να ωριμάσουν μέσα σου, κάτι που δεν ισχύει καθόλου με το (εκτός συναγωνισμού) «Wolfs» του Τζον Γουότς. Εδώ η υποτυπώδης πλοκή θέλει δύο «διορθωτές» (fixers) να αναλαμβάνουν την ίδια δουλειά, την οποία θα φέρουν εις πέρας στη διάρκεια μιας επεισοδιακής νύχτας. Ο Μπραντ Πιτ συναντά τον φίλο του Τζορτζ Κλούνεϊ σε ένα διασκεδαστικό φιλμ απενοχοποιημένης δράσης και (κάποιου) αυτοσαρκασμού, το οποίο είναι βασικά απλώς το προκάλυμμα ενός παλιού καλού bromance – στην Ελλάδα θα το δούμε τον Οκτώβριο αποκλειστικά στην Apple TV. Οι δύο χολιγουντιανοί αστέρες πάντως προκάλεσαν τέτοιο χαμό το βράδυ της Κυριακής στο Λίντο, ώστε η επίσημη πρεμιέρα καθυστέρησε πάνω από μισή ώρα να ξεκινήσει. Τα δε ουρλιαχτά των θαυμαστών τους αντηχούν ακόμα στην ατμόσφαιρα…
Επιγραμματικά τι ακόμα ξεχωρίσαμε αυτές τις μέρες στο φεστιβάλ: δύο πολεμικές – μεταπολεμικές ιστορίες από την Ιταλία: το «Battlefield» του βετεράνου Τζάνι Αμέλιο και το «Vermiglio» της αρκετά νεότερης Μάουρα Ντελπέρο. Και τα δύο προσεγγίζουν το θέμα τους με αντιηρωικό τόνο, ενώ το δεύτερο έχει και ενδιαφέρουσα αισθητική, που δεν αποκλείεται να το οδηγήσει στον δρόμο των βραβείων. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το μαραθώνιας διάρκειας «The Brutalist» του Μπρέιντι Κόρμπετ, εκεί όπου ο Αντριεν Μπρόντι μπαίνει ανάμεσα στα φαβορί για το βραβείο ερμηνείας, υποδυόμενος έναν (πραγματικό) καλλιτέχνη του Bauhaus που φτάνει ως μετανάστης στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Μεγάλη μάχη αναμένεται και στις γυναίκες, με τη Φερνάντα Τόρες από το «I’m Still Here» του Βραζιλιάνου Βάλτερ Σάλες να κάνει με τη σειρά της δυνατό μπάσιμο στην κούρσα.
