Ο Χριστόφορος Ασιμής είχε την τύχη να γεννηθεί και να μεγαλώσει σ’ έναν τόπο ευλογημένο, τη Σαντορίνη, και μάλιστα πριν από τον σεισμό του Ιουλίου του 1956, που έθεσε νέα δεδομένα στη ζωή των κατοίκων της, αλλά και πριν από την έλευση του τουρισμού, που τόσο πολύ άλλαξε και το νησί και, σε μεγάλο βαθμό, και τους ανθρώπους του.
«Τα μεταπολεμικά χρόνια έρχονταν ξένοι αρχιτέκτονες και θαύμαζαν τα κτίρια, από τα πιο ταπεινά σπίτια μέχρι τα αρχοντικά των καπεταναίων. Ο Λε Κορμπιζιέ τα εξυμνούσε στα κείμενά του. “Από τα ελληνικά χωριά ο άνθρωπος παίρνει ένα μάθημα αρμονίας. Εδώ η αρμονία. Εδώ η ανθρώπινη κλίμακα”, έγραφε», λέει ο ίδιος.
Στα έργα του –όλα αφιερωμένα στο νησί του– προστίθενται και 17 ελαιογραφίες εμπνευσμένες από σπάνιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του 19ου και του 20ού αιώνα.
Τυχερός, όμως, είναι ο κ. Ασιμής και γιατί αυτή η αρμονία, μέσα από τα βιώματα και το ταλέντο του, έγινε πολύτιμη πρώτη ύλη για την τέχνη του, τη ζωγραφική. Από νωρίς, ενώ είχε τη δυνατότητα να δει κι άλλα μέρη, να δοκιμάσει και διαφορετική εικαστική θεματολογία, αποφάσισε να αφιερώσει τον χρωστήρα του στη γενέτειρά του. Το φως της και ο τρόπος που αυτό λειτουργεί μέσα του –«μέσα από μια ερμηνεία χρωματική και σχηματική», όπως εξηγεί συχνά– πρωταγωνιστεί στις δημιουργικές αναζητήσεις του εδώ και δεκαετίες.
Μέχρι σήμερα έχει φιλοτεχνήσει περισσότερα από χίλια έργα που εξυμνούν τη μοναδικότητά της. Σε αυτά πρόσφατα προστέθηκαν 17 ελαιογραφίες σε καμβά με θέμα «Η Σαντορίνη που δεν γνώρισα», εμπνευσμένες από σπάνιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του 19ου και του 20ού αιώνα. Θα εκτίθενται μέχρι το τέλος της εβδομάδας στην γκαλερί ΑΚ, στον δρόμο Φηρών – Πύργου.
«Στα έργα αυτά αποφάσισα να ανασυνθέσω την ομορφιά της προσεισμικής Σαντορίνης. Να ανασύρω εικόνες που είχα από αφηγήσεις που είχα ακούσει από τους παλαιότερους, αλλά και από δικές μου παιδικές αναμνήσεις. Οταν έγινε ο σεισμός ήμουν έντεκα ετών, οπότε θυμάμαι κάποια πράγματα από την καθημερινότητα πριν από την καταστροφή, τα πιο πολλά όμως αμυδρά, σαν από όνειρο: πλοία να φορτώνουν κρασί στο παλιό λιμάνι, τον εμπορικό δρόμο των Φηρών, τα πανηγύρια, την επιβλητική παλιά Μητρόπολη και το ξενοδοχείο “Θεοξένεια”, ένα από τα πρώτα και σημαντικότερα του νησιού, που λαβώθηκαν σοβαρά από τα 7,5 Ρίχτερ της πρώτης δόνησης και τα 6,9 Ρίχτερ της δεύτερης, της χαριστικής βολής για το νησί», λέει στην «Κ» ο 79χρονος καλλιτέχνης.
«Οι φωτογραφίες από το Ψηφιακό Αρχείο Θήρας του αγαπητού φίλου Λευτέρη Ζώρζου καθώς και οι συχνές διαδικτυακές αναρτήσεις των επίσης καλών φίλων Μιχάλη Πελέκη και Ιωάννας Ιωακειμίδου αποτέλεσαν το έναυσμα γι’ αυτό το πρότζεκτ. Ενθουσιάστηκα στην ιδέα ότι κάποιες από αυτές τις φθαρμένες φωτογραφίες που δεν έχουν μέγεθος μεγαλύτερο μιας καρτ ποστάλ θα μπορούσα να τις αντιγράψω με ζωγραφικό τρόπο, σε σέπια αποχρώσεις και σε σχετικά μεγάλα μεγέθη, δίνοντάς τους μια άλλη αίσθηση· ξαναζωντανεύοντας, ουσιαστικά, εκείνη τη μακρινή εποχή. Παρά τη φτώχεια και τις ταξικές ανισότητες –από τη μια οι μεγαλοαστοί κι από την άλλη οι πάμφτωχοι αγρότες–, υπήρχε επικοινωνία και ζεστασιά μεταξύ των Σαντορινιών. Με ψαρόλια, δηλαδή αποξηραμένα ψάρια, παστό μπακαλιάρο και κρασί γλεντούσαν όλοι».
Εδώ και αρκετά χρόνια ο Χριστόφορος Ασιμής δεν βγαίνει πια σε εξωτερικούς χώρους να ζωγραφίσει, προτιμά να δημιουργεί στο ατελιέ του. Το «μοντέλο» που τόσο πολύ αγάπησε δεν υπάρχει πια. «Η Σαντορίνη του υπερτουρισμού έχει αλλάξει δραματικά και με πληγώνει». Στους πίνακές του, όμως, το νησί του δεν έχει χάσει τίποτα: παραμένει ταπεινό, τρυφερό και συγκινητικά όμορφο.
