Στους γύρω δρόμους η κυκλοφορία είχε ρυθμιστεί από νωρίς και το στάδιο ήταν σχεδόν γεμάτο. Πολλοί αναζητούσαν μια καλή θέση στις κερκίδες μουρμουρίζοντας ένα παλιό τραγούδι που ίσως περίμεναν να ακούσουν.
Θα μπορούσαν, ηλικιακά μιλώντας, να έχουν «μεγαλώσει» με αυτό, αν και χθες το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο υπήρχαν και πολλοί νεότεροί τους θεατές. Η αιτία ήταν βέβαια ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, του οποίου οι πολυτραγουδισμένοι στίχοι ερμηνεύθηκαν από δεκαέξι σπουδαίους καλλιτέχνες και από χιλιάδες ακόμη κόσμου, στη συναυλία που διοργάνωσαν προς τιμήν του ο ΣΚΑΪ και το «Ολοι μαζί μπορούμε».
Ο στιχουργός δήλωσε στην «Κ» ότι έβλεπε την εκδήλωση ως μια στιγμή χαράς και μια ευκαιρία για τον κόσμο που πέρασε ένα καλοκαίρι γεμάτο φωτιές να ξεδώσει.
Η συναυλία άρχισε με τον ίδιο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να παρακάμπτει από μικροφώνου τα πολλά λόγια και τις φιοριτούρες και να δίνει το σύνθημα για να ανέβουν εξαρχής στη σκηνή όλοι οι ερμηνευτές της βραδιάς. Ξεκίνησαν με τη «Φτωχολογιά» και την «Απονη ζωή», τα δύο τραγούδια του Ξαρχάκου που έγραψε ο 28χρονος Παπαδόπουλος το 1963 ενώ εργαζόταν ως δημοσιογράφος των «Νέων».
Αμέσως μετά ο Γιώργος Νταλάρας, αφού απέδωσε τις δέουσες τιμές στον «πολυαγαπημένο μας Λευτεράκη», τραγούδησε το «Αχ χελιδόνι μου» του Μάνου Λοΐζου και το «Ηλιε μου σε παρακαλώ» του Σταύρου Κουγιουμτζή. Στα «Χρόνια χελιδόνια» του Χρήστου Νικολόπουλου και «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν» του Ζαμπέτα, που τραγούδησε η Μελίνα Κανά, το κοινό είχε κιόλας ζεσταθεί. Και όταν ο Δημήτρης Μπάσης πήρε τη σκυτάλη με τα «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και «Το άγαλμα» του Πλέσσα, η συμμετοχή του κόσμου ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Σε μια έκπληξη της βραδιάς ανέβηκε στη σκηνή, εκτός προγράμματος, η Χάρις Αλεξίου.
«Εχω κλείσει τις κουρτίνες μου, το ξέρεις, θα ανοίξω μία να μπει το φως. Ο,τι μπορεί αυτή η φωνή θα το κάνει», είπε εμφανώς συγκινημένη η σπουδαία ερμηνεύτρια και τραγούδησε το τραγούδι που είχε δώσει και τον τίτλο της συναυλίας, «Ο αρχηγός».
Δεν είναι εύκολο να στηθεί ένα αφιέρωμα σε έναν στιχουργό του οποίου οι συχνά εικονογραφικοί, σχεδόν σκηνοθετικοί στίχοι είναι ικανοί να συμπυκνώσουν από έναν νεανικό έρωτα μέχρι μια ολόκληρη εποχή. Στη συναυλία πάντως ακούσαμε τη Μελίνα Ασλανίδου στο κλασικό «Τι σου ‘κανα και πίνεις» και τον Χρήστο Μάστορα στο καζαντζιδικό «Δε θα ξαναγαπήσω». Την Ελευθερία Αρβανιτάκη στο αλέγκρο «Η νύχτα θέλει έρωτα» και τον Κώστα Μακεδόνα στο δικαίως αγαπητό «Με το στόμα γεμάτο φιλιά». Την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στην «Οδό Αριστοτέλους» του Γιάννη Σπανού, τον Γιάννη Κότσιρα στο «Ξημερώνει Κυριακή» και τον Μίλτο Πασχαλίδη στην περίφημη «Καισαριανή». Ο Μανώλης Μητσιάς τραγούδησε μεταξύ άλλων το «Κορίτσι με τα παντελόνια» του Λίνου Κόκοτου, η Μαρία Φαραντούρη το «Κάποτε θα ‘ρθουν» του Θεοδωράκη, ο Στέλιος Διονυσίου το «Βρέχει φωτιά», ο Αντώνης Ρέμος το «Πες πως μ’ αντάμωσες» και η Γλυκερία το «Ανοιξε πέτρα». Από το «Μη με ρωτάς» (που ερμήνευσε μαζί με τον Μίνωα Μάτσα) μέχρι τον «Ξένο», ο Γιώργος Νταλάρας μας θύμιζε κάθε τόσο τη μακρά συνεργασία του με τον στιχουργό τους.
Τι να σκεφτόταν για όλα αυτά ο ίδιος ο Παπαδόπουλος; Μιλώντας πάντως στην «Κ» λίγες ώρες πριν από τη μεγάλη συναυλία μάς έλεγε ότι την έβλεπε ως «μια συναυλία χαράς», για έναν κόσμο «που πέρασε ένα καλοκαίρι γεμάτο φωτιές» και τώρα ήταν ευκαιρία «να ξεδώσει λίγο». Από αυτή την άποψη έχει ίσως διπλή σημασία το γεγονός ότι τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για την αγορά δενδρυλλίων και δράσεις που στοχεύουν στην προστασία του περιβάλλοντος.
Το τέλος της βραδιάς ήρθε λίγο μετά από μια σειρά τραγουδιών του αγαπημένου του Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μάνου Λοΐζου. Το «Παραμυθάκι», η «Τζαμάικα», το «Παποράκι του Μπουρνόβα» σκόρπισαν χαρά και νοσταλγία μέσα στο στάδιο. Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος το είχε εξηγήσει σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Κ», όταν είχε ερωτηθεί ποιος συνθέτης του λείπει περισσότερο. «Ο Μάνος Λοΐζος», είχε απαντήσει. «Οχι μόνον ως συνεργάτης, αλλά και ως φίλος. Ηταν υπέροχος. Ο καλύτερος από όλους όσους γνώρισα».
