Στην αρχή φτιάχνεται το μπαρ, με διάφορα «μαγειρέματα», λίγο μεγαλύτερο απ’ όσο προβλέπει η αρχική άδεια. Μετά μπαίνουν οι ξαπλώστρες που σιγά σιγά καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στην παραλία, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μπαίνουν ξαπλώστρες και μέσα στη θάλασσα, όπως άλλωστε έχουμε δει να συμβαίνει σε ελληνικά νησιά. Εν συνεχεία μπαίνουν οι… απαγορεύσεις. Δεν μπορείς να βάλεις την πετσέτα σου κοντά στις ξαπλώστρες, δεν μπορείς να φέρεις μαζί σου καφέ, δεν επιτρέπεται να έχεις φαγητό σε τάπερ.
Το τελευταίο, έχει μπει στο στόχαστρο επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στις παραλίες της ευρύτερης περιοχής του Μπάρι στην Ιταλία.
Οι ντόπιοι καταγγέλλουν πως όλο και περισσότερα μπιτς μπαρ και κλαμπ έχουν αρχίσει να απαγορεύουν στους πελάτες τους να έρχονται με δικό τους φαγητό στα τραπέζια, στις καρέκλες και στις ξαπλώστρες. Μια αγαπημένη συνήθεια των ιταλικών οικογενειών περιορίζεται και φυσικά ο κόσμος αντιδρά. Και λογικό είναι.
Φανταστείτε τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν απαγόρευαν τα κεφτεδάκια των ελληνικών οικογενειών στις παραλίες. Ή το φορητό ψυγείο με τις παγωμένες μπίρες. Ή τη σπιτική τυρόπιτα που συνοδεύει την παγωμένη μπίρα. Ολα αυτά από κάποιους θεωρούνται συμπτώματα μιας γενικότερης επίθεσης που στόχο έχει τον περιορισμό της δημόσιας ζωής προς όφελος των ιδιωτικοποιήσεων.
Για τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Ελληνες, το καλοκαίρι είναι κιβωτός συναισθημάτων και συγκινήσεων, έχει ιερότητα και αδιαπραγμάτευτη αξία· είναι βασικό συστατικό της ταυτότητας των μεσογειακών κοινωνιών. Στις παραλίες πλάθονται σχέσεις, λειαίνονται αντιθέσεις, νοηματοδοτείται η κοινή ζωή. Γι’ αυτό Ιταλοί, Ισπανοί, Ελληνες αντιστέκονται στην αυθαιρεσία, στις καταπατήσεις, στους περιορισμούς, στις εκτεταμένες παραχωρήσεις. Γι’ αυτό ζητούν όρια στην υπερδόμηση και αναχώματα στον υπερτουρισμό. Γι’ αυτό γεννιούνται τα κινήματα της πετσέτας και των ελεύθερων παραλιών.
Δεν μάχονται για τα τάπερ οι Ιταλοί, αλλά για τη ζωή τους.
