Η Ευθυμία Καλαϊτζίδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών. Το «Οταν ο χρόνος ψιθύρισε», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Τάδε έφη Ζαρατούστρα» (Φρ. Νίτσε), «Το χρυσό σημειωματάριο» (Ντόρις Λέσινγκ), «Περί τυφλότητος» (Ζοζέ Σαραμάγκου) κτλ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Θυμήθηκα πόσο όμορφο είναι που ο κάθε αναγνώστης βλέπει κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει ο/η συγγραφέας.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Εμιλι Μπροντέ.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Απόλυτη ησυχία και καμία άλλη παρουσία στον χώρο εκτός από εμένα, το βιβλίο και μία κούπα τσάι.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Οχι, δεν μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Το γεγονός ότι η πρωτόγνωρη συγκίνηση που βιώνω πρωτοδιαβάζοντας ένα έργο (δεν συμβαίνει με όλα) μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή συνεχίζει να με ακολουθεί ακόμη και έπειτα από πολλά χρόνια με την ίδια ένταση κάθε φορά που φέρνω το συγκεκριμένο βιβλίο στο μυαλό μου. Για εμένα αυτό είναι το καλό βιβλίο, η καλή λογοτεχνία.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
«Η τέλεια γαλήνη» του Αμος Οζ για δεύτερη φορά.
Τι συμβολίζει το παιδί στο βιβλίο σας «Οταν ο χρόνος ψιθύρισε»;
Το μικρό παιδί δεν έχει όνομα, φύλο, θρησκεία, πατρίδα, γιατί το παιδί αυτό είναι τα παιδιά όλου του κόσμου· αυτά που είναι ακόμη παιδιά, αλλά και όσα υπήρξαν κάποτε πριν φτάσουν στο στάδιο της ενηλικίωσης. Συμβολίζει τη διαφορετικότητα, την αγάπη, την ανάγκη για ανησυχία για τον συνάνθρωπο, το περιβάλλον κτλ. Συμβολίζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, με την ευχή το αύριο όλων των παιδιών, όλων των ανθρώπων, όπου κι αν βρίσκονται, να γίνει ένα.
Ποιος ο ρόλος του χρόνου στην ιστορία σας;
Ο χρόνος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία, καθότι είναι το στοιχείο εκείνο το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον κεντρικό χαρακτήρα να απομονωθεί, προσπαθώντας να συλλάβει το αδιανόητο του γεγονότος που έχει αρχίσει να εκτυλίσσεται μπροστά του. Παράλληλα λειτουργεί και ως υπενθύμιση, φανερώνοντας πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη σημερινή οικουμενική πραγματικότητα αν εμείς οι ενήλικοι σκεφτόμασταν και πράτταμε το ίδιο αστραπιαία όπως τα παιδιά.
