Χθες αργά το απόγευμα μια ανακοίνωση από την άλλη άκρη του Ατλαντικού σηματοδοτούσε κάτι που μοιάζει με την αλλαγή μιας εποχής. Ο Γκλεν Λάουρι, ο επί τριάντα χρόνια διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, αφήνει το τιμόνι του ΜοΜΑ τον Σεπτέμβριο του 2025.
Το συμβόλαιό του έληξε τον Ιούνιο και όπως έγραψαν οι New York Times, ο ιστορικός τέχνης θα μπορούσε να συνεχίσει στο ΜοΜΑ εάν το επιθυμούσε. Εκείνος όμως, που μπαίνει στην έβδομη δεκαετία της ζωής του στα τέλη του μήνα, αποφάσισε ότι ήρθε ο καιρός να περάσει η σκυτάλη στη νέα γενιά. «Ολοι οι στόχοι που είχα θέσει πριν από 30 χρόνια είτε πραγματοποιήθηκαν ή είναι σε εξέλιξη», είπε σε δηλώσεις του.
Η απόφαση του Λάουρι (φωτ. αριστερά) και η διαδικασία που ανοίγει το μουσείο για την αντικατάστασή του, θέτει σχεδόν αβίαστα το ερώτημα για τα μουσεία του 21ου αιώνα, τη θέση τους στον κόσμο και τους ηγέτες τους.
Ποιο πρέπει να είναι το προφίλ τους και οι προτεραιότητές τους; Είναι αρκετό ένα πτυχίο ιστορίας της τέχνης και ένα διδακτορικό; Η πολιτιστική διπλωματία, η συμπερίληψη, η σχέση τους με τη δύσκολη –ειδικά για τις ΗΠΑ– Ιστορία και τους χρηματοδότες τους, τα μουσεία ως χώροι κοι-νωνικών διεργασιών.
Ολα αυτά είναι ζητήματα και ερωτήματα τα οποία καλούνται πια να αντιμετωπίσουν οι διευθυντές των μουσείων, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Και αφορούν τόσο τα μουσεία του εξωτερικού όσο -–τηρουμένων των αναλογιών– και της Ελλάδας.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Γκλεν Λάουρι είναι ο έκτος κατά σειράν διευθυντής του ΜοΜΑ από την ίδρυση του μουσείου το 1928 και με την πολιτική του έφερε ένα μουσείο του περασμένου αιώνα πιο κοντά στη σημερινή εποχή.
Ανάμεσα στα επιτεύγματά του ήταν η σύνδεση του ΜοΜΑ με το κέντρο σύγχρονης τέχνης PS1, η αύξηση του προϋπολογισμού (περίπου 1,7 δισ. από 200 εκατ. δολάρια), η σύνδεσή του με το Χάρλεμ και βέβαια η μεγάλη ανακαίνιση και επέκταση του 2019 που οδήγησε στην επανέκθεση της συλλογής του με περισσότερα έργα από γυναίκες δημιουργούς.
Τότε, σε μια ξενάγηση που έγινε από τον θρυλικό διευθυντή του και συμμετείχε η «Κ», ο Λάουρι μιλούσε για «διαφορετικότητα» και για την αλλαγή στο σκεπτικό του μουσείου που αντιμετώπιζε, πια, τη μόνιμη συλλογή του ως περιοδική, ως ένα έργο σε εξέλιξη, προορισμένο σε μια διαρκή αλλαγή και προσαρμογή. Μήπως αυτό είναι το κλειδί της νέας εποχής;
