Μαζί με τους καλικάντζαρους του Δωδεκαήμερου επιχειρούν οι Συριζαίοι να ανασύρουν εκ των εγκάτων τους τον νέο πρόεδρό τους. Που μπορεί να μην είναι ευειδής και επικοινωνιακός όσο ο κατηραμένος εισοδιστής, που κατάφεραν εντέλει να ξωπετάξουν σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι, αλλά θα προσπαθήσουν να είναι αυτή τη φορά μετρημένος και ζυγισμένος – δηλαδή: σύμφωνος με τη «συνταγή» του παρασκηνιακού Αρχιμάγειρα. Γι’ αυτό, για να τον βρουν, χρειάζονται τώρα χρόνο οι «87» ή «100» ή όσοι κι αν είναι οι παραμάγειρες εκεί μέσα. Διότι το ζήτημα είναι πού να τον βρουν, οι δόλιοι, μέσα στον πολτό της γενικής μετριότητάς τους. Ασε που διαφωνεί με τα σχέδιά τους (προς το παρόν τουλάχιστον) ο Πολάκης, επειγόμενος να χρισθεί Αυτός –και επίσημα– ως η Ψυχή και το Πνεύμα του Σύριζα. Και με το δίκιο του άλλωστε, ε; Εξάλλου, ποιος θα τον ανταγωνιστεί; Ο Απόστολος Γκλέτσος ή ο Φαραντούρης αυτοπροτεινόμενος ως «πολιτικό στέλεχος πρώτης γραμμής που είμαι»; Ασφαλώς θα υπάρξουν και «σοβαρότερες» υποψηφιότητες (δηλαδή: σύμφωνες με τα σχέδια του Αρχιμάγειρα), αλλά επειδή ουκ αν λάβοις εκ των μη εχόντων, θα πάρει χρόνο το μαγείρεμα – τέλη Νοεμβρίου και βάλε. Δεν πειράζει. Επιθεώρηση σίριαλ – ποιος τη χάρη μας.
Στέλεχος των «87» ή «100» ή όσων, «αιτιολογεί» δημοσίως από το ραδιόφωνο την πρωτοφανή καθαίρεση προέδρου κόμματος: «Ο Κασσελάκης δεν σεβάστηκε τις αρχές και τους θεσμούς του κόμματος. Ο Σύριζα είναι κόμμα αρχών και συλλογικών οργάνων, δεν είναι κόμμα αρχηγικό». Ποιος, ο Σύριζα. Που και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση οι «αρχές» και τα «συλλογικά του όργανα» είχαν τόσο πολύ μουχλιάσει που έφερναν περισσότερο σε γιγαντοαφίσα του Τσίπρα. Αλλά κανείς απ’ το κοπάδι δεν μιλούσε τότε γι’ αυτά. Τα έκαναν γαργάρα κι έψελναν ωσαννά. Οταν έφυγε ζεματισμένος ο Ηγέτης αφυπνίσθηκαν οι «θεσμοφύλακες». Οι πρώτοι το έκαναν με θεαματική έξοδο πριν από ένα χρόνο – και πλέον «αγνοείται η τύχη τους». Οι άλλοι καραδοκούσαν μπας κι αποδειχτεί λαβράκι ο «εισοδιστής». Οταν είδαν ότι δεν εισρέουν κουκιά με τη σέσουλα, τον έδεσαν στα βράχια του Καυκάσου, όπου, είπαμε, συριζόγυπες και αριστεροκόρακες του έτρωγαν τα σκώτια. Κάτσε να έπιανε κανένα 20% στις ευρωεκλογές ο «ακατάλληλος για πρόεδρος» και θα έβλεπες πού έχουν στην πραγματικότητα γραμμένες αρχές και συλλογικά όργανα.
Υπάρχουν βέβαια και οι «βουρκόλακες», που έγραφα την περασμένη Κυριακή, και μερικοί νόμισαν ότι αναφερόμουν στον Λάκη Λαζόπουλο, λόγω γειτνίασης των… χωρίων. Φυσικά και όχι. Σε πολιτικά πρόσωπα αναφερόμουν. Σε ένα δηλαδή – τον εκ παρασκηνίων Αρχιμάγειρα.
Και κάτι άλλο από το περασμένο Υποβολείο. Αρεσε καθώς φαίνεται «Ο Δουξ του Σπρουξ» που έγραψα αναφερόμενος στον Δούκα των Αθηνών, αφού με σπρώξιμο από τους απανταχού αντιμητσοτακικούς εξελέγη δήμαρχος τη β΄ Κυριακή των εκλογών. Ισως μάλιστα κάποιοι να αντιλήφθηκαν από πού προέρχεται αυτός ο Τίτλος Ευγενείας, αλλά οφείλω να ενημερώσω όλους ότι είναι εμπνευσμένος από ένα πεζογράφημα του αείμνηστου συγγραφέα και αγαπητότατου φίλου μου Γιώργου Ιωάννου, που μας άφησε γεια πρόωρα, 58 ετών, το 1985. Το ομώνυμο κομμάτι ανήκει στο βιβλίο του «Η σαρκοφάγος», 1971, δεύτερη συλλογή πεζογραφημάτων του, ισάξια και εξίσου φημισμένη με την πρώτη, το μυθικό πλέον «Για ένα φιλότιμο» (1964). Αυτά τα δύο βιβλία ανέδειξαν τον Γιώργο Ιωάννου και τα πολλά που ακολούθησαν ως τον αδόκητο θάνατό του στερέωσαν και μεγέθυναν τη φήμη του. Ελπίζω να μη με μαλώνει τώρα για την «οικειοποίηση» – είχε χιούμορ όμως, οπότε μάλλον θα χαμογελάει που του ‘ρθε κουτί του υποψήφιου αρχηγού του Πασόκ, αν και ήδη δήμαρχος Αθηναίων, ο χαρακτηρισμός «ο Δουξ του Σπρουξ».
