Η Γαλλία έχει αποδειχθεί δεύτερη πατρίδα για τον Τάση Χριστογιαννόπουλο, ενώ το «Κέντρο γαλλικής ρομαντικής μουσικής – Palazetto Bru Zane» μοιάζει εδώ και αρκετά χρόνια να είναι το καλλιτεχνικό του σπίτι. Μάλιστα, οι Γάλλοι, οι οποίοι σπάνια αποδέχονται ξένους στο «δικό» τους ρεπερτόριο, εμπιστεύθηκαν τον Ελληνα βαρύτονο για το πιο «γαλλικό» από τα είδη, τη μελωδία. Ο Χριστογιαννόπουλος έχει ηχογραφήσει σειρά από δίσκους με τραγούδια συνθετών όπως oι Αν, Φρανκ, Γκουνό, Ντε λα Τομπέλ, Σαιν-Σανς, Λαλό, Γκοντάρ και Νταβίντ. Η καλή προφορά αλλά κυρίως ο εξαιρετικός χειρισμός της γλώσσας, η έκφραση και η απόδοση του ύφους έκαναν τις περισσότερες από τις ηχογραφήσεις αυτές να αποσπάσουν διακρίσεις.
Επιπλέον, ο Χριστογιαννόπουλος έχει συμμετάσχει σε πλήρεις ηχογραφήσεις σπάνιων λυρικών έργων, τις οποίες ο συγκεκριμένος οίκος υποστηρίζει μέσα από εξαιρετικά προσεγμένες εκδόσεις που περιλαμβάνουν πολύ ενδιαφέροντα πρωτότυπα δοκίμια. Πρόσφατα, από τη σειρά αυτή κυκλοφόρησε νέα καταγραφή του δημοφιλούς «Βέρθερου» του Ζιλ Μασνέ. Οχι στη γνωστή της εκδοχή για τενόρο, αλλά στη σπανιότερη για βαρύτονο.
Παρότι δεν πρόκειται για «πρωτιά», είναι σίγουρα μία από τις επιτυχέστερες ερμηνείες, καθώς ο Χριστογιαννόπουλος κατορθώνει να αποδώσει πειστικά την ονειρική φύση της μουσικής και την ποιητική διάσταση του κεντρικού χαρακτήρα.
Ο Ελληνας βαρύτονος ερμήνευσε τον διάσημο ήρωα στην εκδοχή της όπερας για τη δική του φωνή.
Μετά την επιτυχία της πρεμιέρας του «Βέρθερου» στη Βιέννη το 1892 και με αφορμή τις δυσκολίες εξεύρεσης κατάλληλου τενόρου για την πρεμιέρα στο Παρίσι, ο Μασνέ μετέγραψε τον κεντρικό ρόλο για φωνή βαρύτονου, επιθυμώντας ως ερμηνευτή τον διάσημο Βικτόρ Μορέλ.
Ωστόσο, στο μεταξύ βρέθηκε τενόρος και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Ηρθε, όμως, ξανά στο φως, όταν ένας άλλος διάσημος τραγουδιστής της εποχής, ο Ιταλός βαρύτονος Ματία Μπατιστίνι ζήτησε από τον συνθέτη την άδεια να ερμηνεύσει τον ρόλο.
Ο Μασνέ δέχτηκε και άφησε τον Μπατιστίνι να πιστεύει ότι μετέγραψε τον ρόλο ειδικά για εκείνον. Ο Ιταλός ερμήνευσε τον Βέρθερο αρκετές φορές όπως επίσης ηχογράφησε αποσπάσματα. Ομως, παρά την επιτυχία, η εκδοχή αυτή ξεχάστηκε, κυρίως επειδή θεωρείται ότι η ποιητική φύση του ήρωα αποδίδεται λιγότερο αποτελεσματικά από φωνή βαρύτονου, που είναι εξ ορισμού περισσότερο μυώδης, ρωμαλέα και αρρενωπή από αυτήν ενός λυρικού τενόρου.
Ο Χριστογιαννόπουλος μάς υποχρεώνει να το ξανασκεφτούμε. Χάρη στην εύπλαστη και φωτεινή φωνή του, όπως επίσης χάρη σ’ ένα τραγούδι σπάνιας ευγένειας, επιτυγχάνει να εκφράσει με επιτυχία τον γεμάτο ιδανικά χαρακτήρα του νεαρού ποιητή, τη φευγαλέα φύση του, τη νοσταλγία των λόγων του. Ο Βέρθερός του είναι εξίσου πειστικός στην πρώτη συνάντησή του με τη Σαρλότ όσο και στον άδικο θάνατό του. Πλάι του, καλοτραγουδισμένη αν και όχι όσο νεανική θα επιθυμούσε κανείς, είναι η Σαρλότ της Βερονίκ Ζανς. Εξυπνη επιλογή αποτελεί o βαρύτονος Τομά Ντολιέ στον ρόλο του Αλμπέρ, καθώς η πιο σκούρα φωνή έρχεται σε ευχάριστη αντίθεση με αυτή του πρωταγωνιστή. Την Εθνική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Ουγγαρίας διευθύνει με αίσθηση του ύφους και θεατρικό ρυθμό ο Γκιέργκι Βασέγκι.
