Μια συνηθισμένη υπόθεση ★★★
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2024), 115΄
Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Οτέιγ
Ερμηνείες: Ντανιέλ Οτέιγ, Γκρεγκορί Γκαντεμπουά
Ο διακεκριμένος Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Ντανιέλ Οτέιγ υπογράφει ένα υβρίδιο δικαστικού δράματος και αστυνομικού θρίλερ, το οποίο γέρνει φανερά προς την πλευρά του πρώτου, διατηρώντας ωστόσο την αγωνιώδη εξέλιξη και τις ανατροπές του δεύτερου. Κάπου στην επαρχία της Προβηγκίας, ένας πατέρας πέντε παιδιών (Γκρεγκορί Γκαντεμπουά) κατηγορείται για τη δολοφονία της αλκοολικής συζύγου του.
Την υπεράσπιση θα αναλάβει ένας βετεράνος δικηγόρος (Οτέιγ), ο οποίος έχει πολλά χρόνια να ζήσει τον πυρετό της δικαστικής αίθουσας, ωστόσο πείθεται εξαρχής για την αθωότητα του πελάτη του. Οσο μάλιστα η υπόθεση εξελίσσεται και πλησιάζει στην τελική δίκη, τόσο εκείνος την παίρνει όλο και πιο προσωπικά.
Από τη μια ένας βετεράνιος δικηγόρος που έχει ανάγκη να πιστέψει στην αθωότητα του πελάτη του και από την άλλη ένας αινιγματικός κατηγορούμενος.
Ο Οτέιγ στήνει εξαρχής αποτελεσματικά τον καμβά της ιστορίας του, φροντίζοντας να κάνει τις κατάλληλες αποκαλύψεις-αποκρύψεις, ώστε να προκαλέσει το ενδιαφέρον του θεατή. Ο τελευταίος μπαίνει σχετικά εύκολα στη θέση των ενόρκων του δικαστηρίου, καθώς νέα στοιχεία –αλλά κυρίως νέες αφηγήσεις– του παρουσιάζονται σταδιακά, ενώ καλείται να «αποφασίσει».
Πολλές «αλήθειες»
Ολες αυτές οι διαφορετικές «αλήθειες» γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες, φιλτραρισμένες μέσα από τον χαρακτήρα του δικηγόρου, ο οποίος κουβαλάει επίσης τα δικά του φαντάσματα από το παρελθόν – για αυτά μάλιστα θα θέλαμε να μάθουμε και περισσότερα, με την πλοκή εκεί να μοιάζει κάπως ελλειπτική.
Από εκεί και έπειτα, η ταινία είναι σε μεγάλο βαθμό υπόθεση των δύο εξαιρετικών πρωταγωνιστών της.
Ο Οτέιγ έχει προφανώς μεγάλη εμπιστοσύνη τόσο στον… εαυτό του όσο και στον Γκρεγκορί Γκαντεμπουά, ώστε οι δυο τους να δημιουργήσουν ένα δίπτυχο ηρώων –ή αντιηρώων– όπου ο ένας καθρεφτίζεται πάνω στον άλλο: από τη μια ο δικηγόρος που έχει ανάγκη να πιστέψει στην αθωότητα του πελάτη του, γιατί έτσι ο κόσμος θα φαντάζει λιγότερο παράλογος και απάνθρωπος· και από την άλλη ο αινιγματικός κατηγορούμενος που μοιάζει πότε με τέλειο θύτη και πότε με ιδανικό θύμα μιας ούτως ή άλλως τραγικής υπόθεσης.
Η ανατροπή του φινάλε, ίσως όχι και τόσο αναπάντεχη, έρχεται απλά να επιβεβαιώσει και να τονίσει ακόμα περισσότερο το παραπάνω σχήμα, ενώ παράλληλα κάνει μια ταιριαστή παρατήρηση πάνω στην ίδια την ανθρώπινη φύση.
Φωτ. Ο Ντανιέλ Οτέιγ προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή με τη σκηνοθεσία (και την ερμηνεία) του στο φιλμ «Μια συνηθισμένη υπόθεση».
