Lee ***
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2023), 116΄
Σκηνοθεσία: Ελεν Κούρας
Ερμηνείες: Κέιτ Γουίνσλετ, Τζος Ο’ Κόνορ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ
Η επιφανής Αμερικανίδα διευθύντρια φωτογραφίας Ελεν Κούρας («Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού») υπογράφει σκηνοθετικά τη βιογραφία της θρυλικής Λι Μίλερ, πρωτοπόρου φωτογράφου και πολεμικής ανταποκρίτριας στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία συναντά για πρώτη φορά την ηρωίδα στην πολυθρόνα του σπιτιού της όταν, ηλικιωμένη πια, δίνει συνέντευξη σε έναν νεαρό δημοσιογράφο. Καθώς οι φωτογραφίες γεμίζουν το τραπέζι μπροστά τους, αρχίζουν να ξετυλίγονται και οι αντίστοιχες ιστορίες, οι οποίες ξεκινούν από το ειρηνικό (ακόμα) 1938, όταν η Λι περνάει ξέγνοιαστες μέρες στη Γαλλία, παρέα με εκλεκτούς συνδαιτυμόνες σαν τον Μαν Ρέι και τον Πολ Ελιάρ. Ο έρωτας θα την οδηγήσει στο Λονδίνο, όπου θα εργαστεί για τη βρετανική Vogue, ωστόσο ο πόλεμος την καλεί· από το 1944 θα βρεθεί στη γαλλική ενδοχώρα ακολουθώντας τους Συμμάχους και τραβώντας φωτογραφίες που θα σημαδέψουν για πάντα τη ζωή της.
Ασυμβίβαστη
Η σπουδαία Κέιτ Γουίνσλετ αναλαμβάνει –και φέρνει με αφοσίωση εις πέρας– την αποστολή να ερμηνεύσει τη Λι Μίλερ, μια γυναίκα που χάραξε τον δικό της ασυμβίβαστο δρόμο μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, πληρώνοντας και το αντίστοιχο τίμημα. «Η Λι Μίλερ αναζητούσε και έλεγε την αλήθεια. Αυτή την καθοδηγούσε και ήταν ο λόγος που ήθελε να δημοσιεύσει τις θηριωδίες των ναζί. Ηταν μια γυναίκα που έμενε ενστικτωδώς πιστή στον εαυτό της και αυτό της κόστισε συναισθηματικά και προσωπικά. Τοποθέτησε έναν καθρέφτη μπροστά στα πρόσωπα του κακού, μένοντας παρατηρήτρια», δήλωσε η ίδια η Βρετανίδα ηθοποιός. Πράγματι η ταινία, στην οποία είναι και εκείνη συμπαραγωγός, προτιμά να μη βιογραφήσει πλήρως τη Μίλερ, αλλά να εστιάσει στη μία καθοριστική δεκαετία της ζωής της.
«Η Λι Μίλερ αναζητούσε και έλεγε την αλήθεια. Αυτή την καθοδηγούσε και ήταν ο λόγος που ήθελε να δημοσιεύσει τις θηριωδίες των ναζί», λέει η Κέιτ Γουίνσλετ.
Η δύναμη της εικόνας
Μεταχειριζόμενη εξαιρετικά τη φωτογραφία προκειμένου να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, η «ειδική» του αντικειμένου, Κούρας, μας βάζει στην οπτική ενός μοναδικού χαρακτήρα, ο οποίος οδηγείται σχεδόν αποκλειστικά από τις έννοιες της «ανάγκης» και του «καθήκοντος» και πολύ λιγότερο από εκείνες του «σωστού» και του «λάθους». Οι συγκλονιστικές φωτογραφίες της Λι, από θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης μέχρι αυτόχειρες ναζί οικογένειες, εκφράζουν μια αλήθεια, την οποία σε μεγάλο βαθμό μεταφέρει και η ταινία, παρά τις κάποιες υπερβολές, στην προσπάθεια να της αποδοθεί (ακόμα πιο) σύγχρονος χαρακτήρας.
