Οικειότητα και σωματικότητα σε συνδυασμό με ένα μητρικό βλέμμα στον ευάλωτο πλανήτη μας: αυτός είναι ο κεντρικός άξονας της ζωγραφικής έκθεσης «Τhe Deeper I Go, The More I Reveal» της Μαρίας Φραγκουδάκη.
Παραφράζοντας λίγο τα σχόλια της ιστορικού τέχνης Κατερίνας Κοσκινά, που επιμελείται την έκθεση, και συνδυάζοντάς τα με την προσωπική εμπειρία της πρόσφατης ξενάγησής μας στον χώρο, θα λέγαμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά της εικαστικού φέρνει στον νου μας «το μεγάλο μας σπίτι, τον πλανήτη» κατά την κ. Κοσκινά. Με αυτή την έννοια, ένα απολύτως σύγχρονο πρόβλημα, το περιβαλλοντικό, συνδυάζεται με το βίωμα της μητρότητας από την καλλιτέχνιδα, δημιουργώντας στον θεατή τις προϋποθέσεις για να ταυτιστεί μαζί της.
Στη σειρά των έργων που παρουσιάζονται στην The Blender Gallery, καλύπτοντας μια πλούσια σε βιώματα δεκαετία (2015-2024) για την κ. Φραγκουδάκη –μάλιστα σε αυτό το διάστημα απέκτησε τα τρία παιδιά της–, η αίσθηση της ενότητας είναι προφανής, τόσο αισθητικά όσο και χρωματικά. Λευκά και μαύρα τελάρα πλαισιώνονται από πίνακες σε έντονο μπλε, ενώ τα υλικά που χρησιμοποιούνται μας παραπέμπουν σε μια υβριδική μορφή εικαστικής έκφρασης μεταξύ της ζωγραφικής και της γλυπτικής. Υπερβαίνοντας τα δισδιάστατα όρια του συμβατικού καμβά, όχι όμως και αυτά του τελάρου, η δημιουργός επιμένει στη ζωγραφική πρακτική, καταργώντας ωστόσο την κλασική απεικόνιση.
Πρόκειται για «ένα είδος υπερρεαλισμού», όπως σχολίασε η κ. Κοσκινά, «που μετουσιώνει καθημερινά, ευτελή υλικά σε τέχνη και υπερβαίνει τα όρια μεταξύ των εικαστικών μορφών, όρια που πλέον έχουν αμβλυνθεί. Μέσα από την εγρήγορση του κοινού και την αναζήτηση ενός νέου κώδικα, προβάλλουν άλλοι τρόποι και προκύπτουν “δρόμοι” που επιβεβαιώνουν τη διασύνδεση μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού μας κόσμου».
Από την πλευρά της, η καλλιτέχνις μάς μετέφερε στην εποχή δημιουργίας των έργων της με πολύ σεμνό τρόπο. Γεννημένη το 1983, η Μαρία Φραγκουδάκη απέκτησε πτυχίο στη Χημεία και αργότερα σπουδάζοντας τέχνη και ευρισκόμενη στη Νέα Υόρκη ανακάλυψε ότι μπορούσε να συνδυάσει το πρακτικό της πνεύμα με την εικαστική έκφραση. Στη δουλειά της εμπλέκει μια ποικιλία οπτικών γλωσσών, όπως τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τις καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις και την περφόρμανς, δημιουργώντας αφηγήσεις που ζητούν την ενεργοποίηση ή και τη συμμετοχή του θεατή. Με ύφασμα, γυαλί, ανακυκλώσιμα πλαστικά, γάντια λάτεξ, ιατρικές μάσκες, συλλέκτες και σακούλες φύλαξης μητρικού γάλακτος αποδίδεται εικαστικά η παρηγορητική γυναικεία φύση, αλλά η ευαισθησία της εντυπώνεται πάνω σε σκληρό, άκαμπτο γύψο.
Πέρα από την παραπάνω βασική αντίστιξη, η διαδικασία παραγωγής των έργων αποτυπώνεται στην επιφάνειά τους συμπληρώνοντας το αποτέλεσμα. Τα υλικά που συχνά καλύπτουν απολύτως τον καμβά –λάστιχα, φθαρμένα σχοινιά και πλαστικά που συνέλεξε με τα παιδιά της σε μια παραλία, ροκανίδια, μονωτικές ταινίες–, σε συνδυασμό με τη λιτότητα του χρώματος και την απλότητα της φόρμας, αποδίδουν την εικόνα ενός κόσμου σε κρίσιμη καμπή που ισορροπεί μεταξύ αγάπης για τη ζωή και φόβου για το μέλλον της ανθρωπότητας.
«Τhe Deeper I Go, The More I Reveal», από τις 28 Σεπτεμβρίου στην The Blender Gallery.
