Ο κύριος Γκρι προτείνει στους φίλους της όπερας που θα πάνε στη διπλή παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι & Ιφιγένεια εν Ταύροις» (δύο όπερες) του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ (1714-1787) στην Εθνική Λυρική Σκηνή (10, 13, 16, 19, 22, 27 και 30 Οκτωβρίου), να προμηθευτούν το διπλό cd με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», που μόλις κυκλοφόρησε από την Alpha Classics με τη φροντίδα του Ζουλιέν Σοβέν (διευθύνει την ορχήστρα Le Concert de la Loge) και του Μπενουά Ντρατιβικί (Κέντρο Μουσικής Μπαρόκ των Βερσαλλιών). Οι Ελληνες ακροατές θα εντοπίσουν στη διανομή τον ίδιο Αγαμέμνονα που εμφανίζεται στη σκηνή της Λυρικής: τον Τάση Χριστογιαννόπουλο.
Εστω κατά το ήμισυ, θα έχουν μια ωραία ευκαιρία να ακούσουν ένα έργο σπάνιας δύναμης και ομορφιάς, που υπήρξε και επαναστατικό στην εποχή του. Και ποια είναι η εποχή του; Ο κύριος Γκρι λέει ότι είναι μια χαριτωμένη ιστορία, την οποία αφηγείται ο Μπενουά Ντρατιβικί. Στη Γαλλία των αρχών της δεκαετίας του 1770, το γαλλικό κοινό της όπερας ήταν μάλλον συντηρητικό. Ο Γκλουκ το ήξερε οπότε, μαζί με τον λιμπρετίστα του, πήραν το 1773 σβάρνα τους δημοσιογράφους του Παρισιού, μετά μπήκαν στα μεγάλα σαλόνια και στο τέλος στη βασιλική αυλή, δίνοντας πληροφορίες για τη νέα τους παραγωγή, αλλά με το σταγονόμετρο. Αποτέλεσμα; Προετοίμασαν το έδαφος και, κυρίως, πήραν με το μέρος τους τη Μαρία Αντουανέτα.
Το αποτέλεσμα ήταν η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Μάλιστα, οι υπεύθυνοι της Academie Royale de Musique ανέθεσαν στον Γκλουκ πέντε ακόμη όπερες, μεταξύ αυτών την «Αλκηστη» και για φινάλε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις», που ανέβηκε το 1779.
Στις πρόβες, ο ίδιος ο Γκλουκ πεταγόταν από την ορχήστρα στη σκηνή για να δίνει οδηγίες στους ερμηνευτές, όντας στα όρια της αποπληξίας.
Οταν παίχτηκε στο Παρίσι το 1774 (χρονιά που η Αντουανέτα στέφθηκε βασίλισσα της Γαλλίας), τα πλήθη παραληρούσαν: η ενότητα της δράσης με τη μουσική, η ανάδειξη των χορωδιακών μερών, η διείσδυση της έως τότε αποκομμένης εισαγωγής της όπερας στο κυρίως έργο, η έμφαση που δόθηκε στο πλέον δραματικό στοιχείο του έργου (ένας πατέρας που θυσιάζει την κόρη του για να πάει στον πόλεμο) συγκίνησαν το κοινό της εποχής του Διαφωτισμού.
Στις πρόβες, λέγεται πως ένας Γκλουκ σε φρενίτιδα πεταγόταν από την ορχήστρα στη σκηνή για να δίνει οδηγίες στους ερμηνευτές. Φαίνεται πως τους μετέδωσε το πάθος του και την εμμονή του, ειδικά οι μουσικοί να παίξουν υπερτονίζοντας τη βία που υποβόσκει στο έργο.
Μιλώντας για βία, ο κύριος Γκρι προσπαθεί να φανταστεί την Αντουανέτα να παρακολουθεί την όπερα, ανίδεη για το τι την περίμενε είκοσι χρόνια μετά…
