Είναι αλήθεια ότι λόγω της εξαιρετικά προβεβλημένης βιεννέζικης Πρωτοχρονιάτικης συναυλίας οι Αυστριακοί μονοπωλούν την ελαφρά κλασική μουσική. Oχι πως η οικογένεια Στράους δεν το αξίζει ή δεν αποτελεί πράγματι ένα σημαντικό κεφάλαιο στον χώρο αυτό, έχοντας συνθέσει εκατοντάδες βαλς, πόλκες, μαζούρκες, γκαλόπ και άλλες μορφές χορευτικής μουσικής. Oμως δεν είναι η μόνη.
Σύμφωνα με ένα παλιό γνωμικό, το οποίο απαντά σε διάφορες παραλλαγές, «οι Ιταλοί τραγουδούν, οι Γερμανοί προσεύχονται και οι Γάλλοι χορεύουν». Πράγματι, ήδη από την εποχή του Βασιλιά Ηλίου, ο χορός κατέχει κυρίαρχη θέση στις γαλλικές παραστατικές τέχνες. Aνθησε επί αιώνες, είτε αυτόνομα είτε ως αναπόσπαστο μέρος σκηνικών έργων, λυρικών όσο και θεατρικών. Δεν πάνε ούτε δύο χρόνια που και στην Αθήνα απολαύσαμε την εξαιρετική παράσταση «Ο Μολιέρος και οι μουσικές του» από τον Ουίλιαμ Κρίστι και το σύνολο «Οι τέχνες ανθούσες».
Ο Φρανσουά-Ξαβιέ Ροτ με το σύνολο «Οι αιώνες» αποκαλύπτει τη δροσιά της γαλλικής ελαφράς μούσας.
Μάλιστα, στη Γαλλία ο χορός έγινε υποχρεωτικός ακόμα και σε λυρικά έργα μη Γάλλων συνθετών, εφόσον αυτά επρόκειτο να παρασταθούν στη χώρα. Εύλογα, οι ξένοι συνθέτες αντιμετώπιζαν το μέτρο αυτό ως απίστευτο καταναγκασμό.
Αλλά σε αυτό χρωστάμε, λόγου χάριν, την περίφημη «βακχική σκηνή» στο όρος της Αφροδίτης, που συνέθεσε ο Βάγκνερ ειδικά για την παρουσίαση της όπεράς του «Τανχόιζερ» στο Παρίσι, όπως επίσης πάμπολλες μουσικές για μπαλέτο που έγραψε ο Βέρντι για την παρουσίαση δικών του έργων στην ίδια πόλη. Στη χορευτική μουσική Γάλλων συνθετών που ακούστηκε κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα σε μέρη από το περίφημο καμπαρέ Φολί-Μπερζέρ έως τη λαμπρή παρισινή Οπερα είναι αφιερωμένη μία από τις πιο πρόσφατες και ήδη βραβευμένες ηχογραφήσεις του εξαιρετικού συνόλου «Οι αιώνες» – «Les Siècles» υπό τη μουσική διεύθυνση του Φρανσουά-Ξαβιέ Ροτ. Αποσπάσματα από λυρικά έργα διάσημων συνθετών όπως ο Ζιλ Μασνέ, ο Σαρλ Γκουνό, ο Καμίγ Σεν-Σανς και ο Αμπρουάζ Τομά ακούγονται πλάι σε μουσικές εξίσου γνωστών συνθετών ελαφρύτερων έργων όπως ο Ερβέ, ο Εμίλ Βαλντεφέλ και ο Ισαάκ Στρος, ο «Γάλλος Στράους», όπως το έλεγαν στην εποχή του. Το πανόραμα συμπληρώνεται με απολαυστικές σελίδες λιγότερο γνωστών μουσουργών όπως η Ζαν Ντανγκλάς που είναι και η μόνη γυναίκα της παρέας, ο Τεοντόρ Ντιμπουά, ο Βικτοριέν Ζονσιέρ, αλλά και ο Ερνέστ Γκιρό, ο άνθρωπος που άδικα έχει περάσει στην Ιστορία μονάχα ως εκείνος που επεξεργάστηκε την «Κάρμεν» του Μπιζέ και συνέβαλε στην ολοκλήρωση των «Παραμυθιών του Χόφμαν» του Οφενμπαχ. Οφενμπαχ αυθεντικό δεν περιλαμβάνει η συλλογή. Μονάχα έναν απολαυστικό φόρο τιμής στον «Ορφέα στον Aδη» διά χειρός Ισαάκ Στρος, σαν «κλείσιμο ματιού» λίγο πριν την ολοκλήρωση του προγράμματος. Και βέβαια από το πανόραμα δεν θα μπορούσε να λείπει ο Λεό Ντελίμπ, συνθέτης του μπαλέτου «Κοπέλια», από το οποίο ακούγεται το περίφημο «Αργό βαλς». Ενα καλοστημένο πρόγραμμα με έξυπνες επιλογές, αλλά κυρίως λαμπερές, ανάλαφρες ερμηνείες γεμάτες κομψότητα, χάρη και χιούμορ. Μουσική πολύ γαλλική, που (ιστορικά) βάζει κάποια πράγματα στη θέση τους, αλλά κυρίως φτιάχνει τη διάθεση.
