Οι παρείσακτοι ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2023), 115΄
Σκηνοθεσία: Λατζ Λι
Ερμηνείες: Αντα Ντιό, Αλέξις Μανέντι
Επειτα από την οσκαρική υποψηφιότητα με τους γεμάτους αυθεντικότητα «Αθλιους», ο Λατζ Λι επιστρέφει με άλλο ένα κοινωνικό πορτρέτο των γαλλικών προαστίων, εστιάζοντας αυτή τη φορά στο θέμα της στεγαστικής κρίσης. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του δημάρχου της πόλης, ένας ιδεαλιστής γιατρός παίρνει τη θέση του, έχοντας ως όραμα να αναβαθμίσει (με κάθε κόστος) μια εργατική γειτονιά μεταναστών. Το σχέδιο, ωστόσο, περιλαμβάνει το ξεσπίτωμα των τελευταίων, προκαλώντας την αντίδραση της Χάμπι, μιας νεαρής κοπέλας με καταγωγή από το Μάλι, η οποία θα τεθεί επικεφαλής των κινητοποιήσεων.
Ο Λατζ Λι παίρνει τον χρόνο του προκειμένου να μας εισαγάγει στη σύγχρονη πραγματικότητα των γαλλικών προαστίων, εκεί όπου οι «ντόπιοι» μετανάστες (δεύτερης και τρίτης γενιάς πια) αντιδρούν στην έλευση των καινούργιων προσφύγων από τη Συρία, τον Λίβανο κ.ο.κ.
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η διαφωνία δύο νέων παιδιών για το αν «αγαπούν» ή όχι τη Γαλλία, μια χώρα που από τη μία τα αγκαλιάζει και τα αναδεικνύει, π.χ., ως κορυφαίους αθλητές, όπως είδαμε και στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ σε άλλες περιστάσεις τα αφήνει επιδεικτικά στο περιθώριο.
Αυτός ο ιδιότυπος εμφύλιος, πάντως, αποτελεί μόνο την αρχή του φιλμ, αφού στη συνέχεια παρακολουθούμε τη διαρκώς κλιμακούμενη σύγκρουση μεταξύ του δημάρχου και της Χάμπι, η οποία θα πάρει και βίαιες διαστάσεις καθώς πλησιάζουμε στο δραματικό φινάλε.
«Ηθελα να αναδείξω αυτήν τη γενιά που δείχνει ενδιαφέρον για την πολιτική, σε αντίθεση με τη γενιά που κατέχει την εξουσία και δεν καταλαβαίνει πια τίποτα για τον κόσμο μας», λέει ο Λατζ Λι.
«Οι “Παρείσακτοι” δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι είναι καιρός να ξανασκεφτούμε τα πράγματα. Η ακτιβίστρια Χάμπι το συμβολίζει αυτό, αναζητώντας τρόπους και νέες μεθόδους δράσης. Μέσω αυτής, ήθελα να αναδείξω τη νέα γενιά από αυτές τις συνοικίες, που αρχίζει να δείχνει ενδιαφέρον για την πολιτική, σε αντίθεση με τη γενιά που κατέχει ακόμη την εξουσία και δεν καταλαβαίνει πια τίποτα για τον κόσμο μας», παρατηρεί από την πλευρά του ο Λατζ Λι.
Από κινηματογραφική άποψη, η ταινία του είναι γρήγορη και σκληρά ρεαλιστική, με στακάτο μοντάζ και την κάμερα να στριμώχνεται στους στενούς διαδρόμους των εργατικών πολυκατοικιών. Οι ιστορίες και οι δυναμικές που γεννιούνται εκεί δεν χωρούν απαραιτήτως στα σχέδια του όποιου αστικού εξευγενισμού, ειδικά όταν αυτός επιβάλλεται περίπου ως πράξη εκδίκησης μιας καθεστηκυίας τάξης που νιώθει (εδώ και καιρό) να απειλείται.
