Τον Ουρουγουανό συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο τον γνωρίσαμε καλύτερα μέσα από το θεατρικό του έργο «Μια άλλη Θήβα» που ανεβάζει το Θέατρο του Νέου Κόσμου για τρίτη χρονιά. Πρόκειται για την ιστορία ενός συγγραφέα που γνωρίζει έναν νεαρό πατροκτόνο στη φυλακή για να γράψει ένα δικό του έργο. Κοφτερός λόγος. Διεισδυτικό βλέμμα. Πετυχημένοι διάλογοι. Το κείμενο του Μπλάνκο κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Προκαλεί συμπάθεια και συγκίνηση. Δουλεύει με το συναίσθημα του θεατή. Οι υπαινιγμοί του προχωρούν την πλοκή. Υπάρχει ένα ξεκάθαρο νήμα που συνδέει τους χαρακτήρες του έργου και τη σκηνική δράση.
∆υστυχώς οι προσδοκίες μας δεν επαληθεύτηκαν στην όπερα δωματίου «Κασσάνδρα», το λιμπρέτο της οποίας υπογράφει ο Μπλάνκο και ανέβηκε για τρεις παραστάσεις στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Τη μάντισσα των Τρώων ενσάρκωσε η διεμφυλική σοπράνο Μαρία Καστίγιο ντε Λίμα. Τραγουδώντας σε σπαστά αγγλικά –στην εκδοχή του Μπλάνκο η Κασσάνδρα είναι τρανς μετανάστρια και πουλάει το κορμί της για να επιβιώσει– η Ντε Λίμα παρουσίασε την πραγματικά εντυπωσιακή φωνητική της γκάμα αλλά σε ένα κείμενο που προσπαθούσε να συνδυάσει κάτι απ’ όλα. Λίγο από τον μύθο και τη μοίρα της Κασσάνδρας (με την παράθεση σχεδόν όλων των ονομάτων των πρωταγωνιστών του Τρωικού Πολέμου), κάτι από το μεταναστευτικό, κάτι από σεξ, κάτι από τη ρευστότητα των φύλων («Δεν είμαι αγόρι, δεν είμαι κορίτσι, είμαι η Κασσάνδρα») και κάτι από Μπαγκς Μπάνι, ABBA και Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Η μετατροπή του σε όπερα δεν βοήθησε να αναδειχτεί η δραματικότητα του έργου ούτε τα κωμικά του στοιχεία.
Ισως η πιο πετυχημένη στιγμή και πραγματικά ανατρεπτική του μύθου και των στερεοτυπικών αποδόσεων ήταν όταν η Κασσάνδρα άπλωσε σε ένα τραπέζι πλαστικά ανδρικά μόρια διαφόρων μεγεθών για να μιλήσει για τον Αγαμέμνονα, τον Πάρι και τους άλλους που την αγάπησαν ή την εκμεταλλεύτηκαν. Ισως η απογοήτευσή της που κανένας από τους αρχαίους ποιητές δεν της αφιέρωσε μια τραγωδία.
Ισως πάλι η θεατρική εκδοχή της «Κασσάνδρας» να ηχεί διαφορετικά αλλά δυστυχώς δεν την έχουμε παρακολουθήσει για να έχουμε γνώμη. Για να είμαστε δίκαιοι με την ιστορία και τον συγγραφέα, ο μονόλογος του Μπλάνκο παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 2014 από την ηθοποιό ∆έσποινα Σαραφείδου η οποία (νομίζω) συνεχίζει να παρουσιάζει εκδοχές του έργου.
Την όπερα, σε σύνθεση του Αργεντινού Πάβλο Ορτίς, διηύθυνε ο Νίκος Βασιλείου με τη συμμετοχή μουσικών του Ergon Εnsemble που ήταν σε φόρμα και απέδωσαν τα διάφορα μουσικά είδη που ακούστηκαν με επιτυχία.
