Hταν από εκείνες τις αρκετά σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών o Κρις Κριστόφερσον, που έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 88 ετών, που καταφέρνουν να μοιράσουν το ταλέντο τους σχεδόν ισότιμα ανάμεσα σε δύο διαφορετικά πεδία τεχνών: στην προκειμένη περίπτωση, στη μουσική και στον κινηματογράφο.
Πράγματι στο όνομα του Κριστόφερσον οι «πιστοί» της κάντρι μουσικής αναγνωρίζουν έναν θρύλο της σκηνής του Νάσβιλ, με 21 άλμπουμ στο ενεργητικό του και συνεργασίες με γίγαντες του είδους, όπως ο Γουίλι Νέλσον, ο Γουέιλον Τζένινγκς, η Ντόλι Πάρτον και ο Τζόνι Κας. Εκείνοι, πάλι, του κινηματογράφου θυμούνται τον γοητευτικό πρωταγωνιστή (κυρίως) των δεκαετιών του 1970 και του 1980, που συνέχισε πάντως και αργότερα να έχει παρουσία στο σινεμά, συμμετέχοντας σε περισσότερες από 100 ταινίες.
Ακόμα και ο τρόπος που ο Κριστόφερσον συστήθηκε στο ευρύ κοινό, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ήταν κινηματογραφικός: ο τριαντάρης επίδοξος δημιουργός, o οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν ως χειριστής ελικοπτέρου –υπήρξε επίσης πρωταθλητής πυγμαχίας και παίκτης του ράγκμπι–, προσγειώθηκε με ένα τέτοιο στην αυλή του Τζόνι Κας. Εκπληκτος εκείνος, παρέλαβε μια μπίρα και μια κασέτα με τα τραγούδια του νεαρού, τα οποία λάτρεψε, καλώντας τον να γράψει και για εκείνον. Ο ίδιος ο Κριστόφερσον έλεγε (με σεμνότητα) χρόνια αργότερα στο Rolling Stone ότι «δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο τραγούδι που έχω γράψει το οποίο κάποιος άλλος να μην το τραγουδά καλύτερα». Οι φανατικοί θαυμαστές του, ωστόσο, πάντα προτιμούσαν τη δική του χαρακτηριστική χροιά, ειδικά σε εμβληματικά κομμάτια όπως τα «Sunday Mornin’ Comin’ Down», «Me and Bobby McGee» κ.ά.
Οπως είπαμε, όμως, ο Κριστόφερσον υπήρξε επίσης αστέρας της μεγάλης οθόνης. Το 1976 ο Φρανκ Πίρσον σκηνοθέτησε την τρίτη κατά σειρά κινηματογραφική εκδοχή τού «Ενα αστέρι γεννιέται», διαλέγοντας τον Κριστόφερσον για τον ρόλο του παρηκμασμένου μουσικού που ερωτεύεται την ανερχόμενη τραγουδίστρια Μπάρμπρα Στρέιζαντ. Η ταινία απέσπασε ένα Οσκαρ και έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία, απογειώνοντας τη φήμη του πρωταγωνιστή της, ο οποίος ούτως ή άλλως έμοιαζε βγαλμένος από εξώφυλλο ροκ άλμπουμ της εποχής.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος του στο «Καραβάνι» (1978) του Σαμ Πέκινπα. Εχοντας συνεργαστεί ξανά με τον σπουδαίο Αμερικανό σκηνοθέτη πριν από λίγα χρόνια στη «Μεγάλη μονομαχία», ο Κριστόφερσον υποδύθηκε έναν ασυμβίβαστο οδηγό φορτηγού, ο οποίος θα τεθεί επικεφαλής ενός «εξεγερμένου» κονβόι από νταλίκες κόντρα στον σαδιστή σερίφη της περιοχής. Η δημοφιλία του ως ηθοποιού είχε πια απογειωθεί, εξασφαλίζοντάς του και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πιο φιλόδοξη –αλλά και πιο αποτυχημένη– ταινία της καριέρας του: την «Πύλη της Δύσεως». Φρέσκος από τον θρίαμβο του «Ελαφοκυνηγού», ο Μάικλ Τσιμίνο εξασφάλισε ένα πελώριο μπάτζετ, παραδίδοντας ένα μαραθώνιο φιλμ σχεδόν τεσσάρων ωρών, το οποίο οδήγησε επί της ουσίας το στούντιο United Artists στη χρεοκοπία και στην εξαγορά από την MGM.
Ο Κριστόφερσον από την πλευρά του υπερασπιζόταν πάντα την καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η οποία αναγνωρίστηκε τελικά σε ύστερο χρόνο. Οσο για εκείνον, συνέχισε να κάνει ταινίες, παράλληλα πάντα με τη μουσική του καριέρα, με τελευταίες σημαντικές συμμετοχές του αυτές στην τριλογία δράσης «Blade» στο πλευρό του Γουέσλι Σνάιπς.
