Υπάρχουν δύο Χάρλεϊ Κουίν: αυτή του «καθαρού», κλινικού παρελθόντος της ψυχοθεραπείας και εκείνη που έπειτα παραδόθηκε σε όσα κάποτε καλείτο να θεραπεύσει: στον παροξυσμό της τρέλας και του έρωτα που ενίοτε συναντιούνται. Και υπάρχουν δύο Lady Gaga: αυτή της απόλυτης ποπ πρωτοπορίας, της διαύγειας του «The Fame» και της εκκεντρικότητας του «Artpop» και η Gaga της μεγάλης οθόνης, των άλμπουμ με τον Τόνι Μπένετ, της θητείας στο Λας Βέγκας, που παρουσιάζεται σαν σταρ παριζιάνικων καμπαρέ στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ενώ όμως η πρώτη έλαμψε στη μεταγενέστερη φάση της, η δεύτερη μας κάνει όλο και συχνότερα να αποζητούμε τους λόγους για τους οποίους την αγαπήσαμε μουσικά. Λίγες μέρες πριν τη δούμε στη μεγάλη οθόνη ως Χάρλεϊ Κουίν στο πλευρό του Χοακίν Φίνιξ, η Lady Gaga κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Harlequin». Οχι ακριβώς soundtrack, αλλά συνοδευτικό της ταινίας το αποκάλεσε. Αποτελείται βέβαια από τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία – που είναι (και) μιούζικαλ. Μιλάμε για διασκευές αμερικανικών standards και δύο ορίτζιναλ κομμάτια, το «Folie à Deux» και το «Happy Mistake», λες και τεχνηέντως το OST ουσιαστικά πρέπει πάση θυσία να πλασαριστεί σαν ημι-αυτόνομος δίσκος.
Με αστερίσκο για το πώς αυτά τα κομμάτια δένουν σε ένα σκοτεινό μιούζικαλ της DC, το «Harlequin» ως αυτούσιο άκουσμα δεν προκαλεί τις συγκινήσεις που υπόσχεται – και σίγουρα δεν έχει τρέλα. Μην παρεξηγηθούμε, η Lady Gaga είναι εξαιρετική στο να δώσει σε αυτά τα τραγούδια τη θεατρικότητα και το νεύρο που ζητάνε, το μέτζο μέταλλο της φωνής της είναι ταμάμ σε αυτό το περιβάλλον.
Ναι, «That’s Entertainment!». Εχουμε όμως ανάγκη για ένα ακόμα «Smile»; Μας λείπει μια νέα εκδοχή της Τζούντι Γκάρλαντ («Good Morning») ή ένα «βοντβίλ» γκόσπελ («Gonna Built A Mountain»); Και αν πάμε στα δικά της, στο «Folie à Deux» η Gaga κινείται συντηρητικά σε μια 30s αισθητική μεγάλων σαλονιών. Το «Happy Mistake», από την άλλη, ψάχνει τη θέση του στα ραδιόφωνα, αλλά μάλλον απέχει αρκετά από την εκκωφαντική επιτυχία που κατάφερε αντίστοιχα το «Shallow» από το «Ενα αστέρι γεννιέται».
«I’ve been a puppet, a pauper, a pirate, a poet, a pawn and a queen», τραγουδάει στο κλασικό «That’s Life» του Φρανκ Σινάτρα. Κανείς δεν αμφέβαλε ποτέ για τον χαμαιλεοντισμό της Lady Gaga. Μα όσο θέλει να αυτονομεί τέτοια έργα από το πλαίσιό τους, τόσο αποπνέει μια αγωνία καταξίωσης, λες και αναζητά να τη φωνάξουν «dame» πριν την ώρα της.
Γελάει τελικά καλύτερα όποια γελάει σαν τη Χάρλεϊ Κουίν; Οποια και αν είναι η απάντηση που θα δοθεί βλέποντας την ταινία, υπάρχει η σιωπηλή παραδοχή πως η Lady Gaga είναι πλέον ένα «πολυεργαλείο» που ανοίγει προς πάσα κατεύθυνση. Επίσης, κάτι μας λέει πως τώρα προτιμά να τη λέμε περισσότερο Lady και λιγότερο Gaga – ακόμα και αν ντύνεται περισσότερο ως Gaga και κόβει βόλτες στο Λούβρο, «ανανεώνοντας» το χαμόγελο της Τζοκόντα με το κραγιόν της.
