Η Αμερικανίδα Πάμελα Ρότζερς επισκέφθηκε για πρώτη φορά τον Πόρο στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν εργαζόταν ως ταξιδιωτική πράκτορας: έφερνε στην Ελλάδα καλλιτέχνες για να ζωγραφίσουν τα τοπία της χώρας μας. Ζωγράφος και η ίδια, ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά το νησί του Σαρωνικού και αφιέρωσε σε αυτό τον χρωστήρα της. Ενα από τα πρώτα μέρη που ζωγράφισε ήταν ο όρμος της Βαγιωνιάς. «Η ομορφιά του, με το δρομάκι που οδηγεί στη θάλασσα ανάμεσα στις ελιές και στα κυπαρίσσια, σου κόβει την ανάσα. Ομως αυτή η ομορφιά σύντομα ίσως δεν θα υπάρχει πια, ιδιαίτερα αν γίνουν πράξη τα σχέδια για την επέκταση των ιχθυοκαλλιεργειών, που προβλέπεται να καταλάβουν το ένα τέταρτο της έκτασης του Πόρου», λέει.
Η Ρότζερς, μαζί με πολλούς άλλους Ελληνες και ξένους κατοίκους του νησιού, μίλησε στην κάμερα του Μάικ Σάμπεϊ, σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ «Το Ιερό του Ποσειδώνα», που αναδεικνύει τις καταστροφικές συνέπειες της επικείμενης επέκτασης των ιχθυοκαλλιεργειών σε έναν τόπο όπου οκτώ στους δέκα κατοίκους ζουν από τον τουρισμό. «Θα είναι τραγικό να γίνουμε ένα νησί που θα θρέφει μόνο ψάρια», τονίζει ο Ανδρέας Καϊκάς, ένας από τους παλαιότερους εστιάτορες του Πόρου. H πρώτη προβολή του φιλμ έγινε το περασμένο Σάββατο, στην κατάμεστη πλατεία Καραμάνου, σε μια εκδήλωση ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης που διοργάνωσαν η «Καθετή» (Πολιτιστικό και Εκπαιδευτικό Κέντρο) και η «ΑΚΤΑΙΑ» (συμμαχία που αποτελείται από ομάδες πολιτών, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και επιστήμονες από είκοσι και πλέον κοινότητες σε όλη την Ελλάδα), με την υποστήριξη του Rauch Foundation και του Argosaronic Environment Foundation. Ηταν αφιερωμένη στην προστασία των ελληνικών θαλασσών, της «Θάλασσας Μάνας», όπως ήταν ο τίτλος της συγκινητικής συναυλίας που ακολούθησε την προβολή, σε επιμέλεια της στιχουργού Λίνας Νικολακοπούλου και με ερμηνευτές τον Θοδωρή Βουτσικάκη και την Ελένη Δημοπούλου.
«Αγαπώ τον Πόρο από μικρό παιδί. Μια σπιθαμή είναι η απόσταση που τον χωρίζει από τον τόπο καταγωγής μου, τη χερσόνησο των Μεθάνων. Χρωστάω πολλά στα βιώματα που κουβαλάω μέσα μου από τα νερά του Σαρωνικού, τα πεύκα, τις βαρκάδες, την αρχοντιά των σπιτιών», σημειώνει στην «Κ» η Λίνα Νικολακοπούλου. «Το ενδιαφέρον μου, λοιπόν, είναι συνεχές για την τύχη τους. Αποφάσεις που λαμβάνονται βιαστικά και χωρίς έγκυρες επιστημονικές μελέτες για τις μελλοντικές συνέπειες που θα προκαλέσουν οι μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις ιχθυοκαλλιεργειών, απαιτούν άγρυπνα μάτια και την έγνοια όλων μας. Για να μην επαληθευτεί αυτό που περιέγραψε ο Γιώργος Σεφέρης: “Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό”… Η θάλασσα είναι μάνα της Ελλάδας. Αξίζει τον σεβασμό μας. Εχουμε δικαίωμα στην ομορφιά, έχουμε δικαίωμα στην πληροφορία, έχουμε δικαίωμα σε κοινές αποφάσεις. Είναι από τη γέννησή μας το δικαίωμα αυτό και με χαμόγελο θα νικήσουμε, θα προχωρήσουμε, θα βοηθήσουμε αυτή τη δύσκολη φάση όλου του πλανήτη, όχι μονάχα της Ελλάδας. Θα τους υπενθυμίσουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται…».
