Joker: Τρέλα για δύο ★★½
ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ (2024), 138΄
Σκηνοθεσία: Τοντ Φίλιπς
Ερμηνείες: Χοακίν Φίνιξ, Lady Gaga
Η τεράστια επιτυχία του πρώτου «Joker» του Τοντ Φίλιπς το 2019 (Χρυσός Λέων στη Βενετία, δύο Οσκαρ και πάνω από 1 δισ. δολάρια στο παγκόσμιο box office) προανήγγειλε ουσιαστικά το πολυαναμενόμενο σίκουελ, το οποίο έφτασε και στις ελληνικές αίθουσες. Ο Χοακίν Φίνιξ μπαίνει ξανά στα ρούχα του Αρθουρ Φλεκ, ο οποίος βρίσκεται πλέον στην ψυχιατρική φυλακή Αρκαμ, κρατούμενος εν αναμονή της δίκης του για τα εγκλήματα που διέπραξε ως Τζόκερ στο πρώτο φιλμ. Οσο βρίσκεται εκεί, ωστόσο, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της Λι Κουινζέλ (Lady Gaga), μιας αινιγματικής νεαρής γυναίκας, η οποία θα τον βοηθήσει να απελευθερώσει τη μουσική που κρύβει μέσα του.
Διαφοροποίηση
Η λέξη-κλειδί, φυσικά, εδώ είναι η «μουσική». Ο Τοντ Φίλιπς και οι συνεργάτες του, θέλοντας προφανώς να ξεφύγουν από την παγίδα ενός σίκουελ που θα έμοιαζε με επανάληψη του πρώτου μέρους, αποφάσισαν να δώσουν στη νέα ταινία χαρακτήρα μιούζικαλ. Οι ίδιοι δεν το προσδιορίζουν έτσι ακριβώς, ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο νέος «Τζόκερ» είναι γεμάτος τραγούδια και σεκάνς χορού, κυρίως ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Η συγκεκριμένη επιλογή είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη, τόσο που το πρώτο κομμάτι της ταινίας παρασέρνει τον θεατή στη γοητευτική δίνη μιας ασυνήθιστης ιστορίας αγάπης, ξεχνώντας σχεδόν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ήρωα κόμικς.
Ο Τοντ Φίλιπς και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να δώσουν στη νέα ταινία χαρακτήρα… μιούζικαλ. Είναι γεμάτη τραγούδια και σεκάνς χορού, κυρίως ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές.
Η συνέχεια όμως δεν είναι ανάλογη –ή ίσως να είναι υπερβολικά ανάλογη– καθώς η δράση μεταφέρεται στην αίθουσα του δικαστηρίου και η ταινία μετατρέπεται σε ιδιότυπο δικαστικό δράμα, το οποίο ταυτόχρονα μοιάζει ανά στιγμές να παρωδεί το είδος. Η μουσική, φυσικά, συνεχίζεται και εδώ, με τον Αρθουρ να παλεύει κόντρα στον εσωτερικό του δαίμονα· τα θέματα της ψυχικής υγείας, της μοναξιάς και της αποξένωσης έχουν άλλωστε ξανά κεντρική θέση, αν και η προσέγγισή τους μέσα από το μοτίβο της διχασμένης προσωπικότητας είναι αρκετά πιο σχηματική, πάντα σε σχέση με όσα είδαμε στο πρώτο φιλμ.
Για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν και σε αυτόν τον «Τζόκερ» κάποιες σκηνές ανθολογίας, ενορχηστρωμένες άψογα από τον Τοντ Φίλιπς, με τον Φίνιξ αλλά και τη Lady Gaga να δείχνουν το ταλέντο τους, από την άλλη, η παρατεταμένη στασιμότητα της πλοκής μέχρι να φτάσουμε στην (ταιριαστή) κορύφωση του φινάλε, σίγουρα δεν βοηθά σε ένα ευφάνταστο συνολικά πρότζεκτ, το οποίο όμως στερείται εμφανώς κάποιων βασικών κινηματογραφικών αρχών.
