Το οπισθόφυλλο του 1967 έκανε λόγο για «μια πολύχρωμη ανάμιξι ελληνικών δημοτικών τραγουδιών σε μοντέρνο ήχο και μοντέρνους ρυθμούς». Σωστό, αν σκεφτεί κανείς ότι το «Βασιλικός θα γίνω» παιζόταν εδώ από μια ηλεκτρική κιθάρα με fuzz παραμόρφωση και ότι το «Λεμονάκι μυρωδάτο» θύμιζε ψυχεδελικό shake της εποχής. Τέτοιες προσμείξεις κάθε άλλο παρά δυσκόλευαν τον Μίμη Πλέσσα, που έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 5 Οκτωβρίου. Εκείνο το άλμπουμ ήταν ίσως η δική του, απολύτως προσωπική συνεισφορά στον «εξηλεκτρισμό» της παράδοσης. Ο τίτλος του; «Greece Goes Modern», σαν ο στόχος να ήταν και ένα ευρύτερο κοινό. «Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας τρόπος να κάνουμε την μουσική μας διεθνώς αποδεκτήν από τους νέους», ήταν τα λόγια του ίδιου του συνθέτη, όπως αποτυπώθηκαν στο σημείωμα του εξαντλημένου πια δίσκου.
«Ηταν δύσκολη η επανέκδοσή του γιατί, όπως μας είχε πει ο κύριος Μίμης, οι μήτρες του “Greece Goes Modern” δεν είχαν διασωθεί και οι μπομπίνες, στο σπίτι του στην Καλλιτεχνούπολη, είχαν λιώσει από πυρκαγιά», λέει στην «Κ» ο Δημήτρης Βασιλειάδης, παραγωγός της B-otherside Records, που έχει επανακυκλοφορήσει το άλμπουμ τρεις φορές. Είναι τόσο περιζήτητο ανάμεσα στους γνώστες, εξηγεί ο παραγωγός, ώστε μια κόπια του ’67 μπορεί να αλλάξει χέρια για 2.000-3.000 ευρώ. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν όσες στο εξωτερικό, ίσως γιατί, σύμφωνα με μια φήμη, το καθεστώς των συνταγματαρχών είχε θεωρήσει καλό να στείλει αρκετές στις ελληνικές πρεσβείες, ώστε να αξιοποιηθούν σαν διπλωματικό δώρο. «Καταφέραμε να εντοπίσουμε πέντε κόπιες στην Ελλάδα», λέει ο κ. Βασιλειάδης. «Για να επανεκδοθεί ο δίσκος κάναμε τη μεταγραφή τους στο στούντιο, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Ο ηχολήπτης μας έπρεπε να συρράψει τα καλύτερα σημεία κάθε κομματιού από τα πέντε αντίτυπα. Και όταν έφτασαν σε χώρες όπως το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Γαλλία, τα μηνύματα ενθουσιασμού από djs και παραγωγούς ήταν πολλά».
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Πλέσσα, τρεις ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες για τη δημιουργία του δίσκου: η φιλία του με τον Κάρολο Φιξ (που του είχε ζητήσει μια διαφορετική διαφημιστική ραδιοφωνική εκπομπή για την μπίρα Fix), η προθυμία της εταιρείας Pan-Vox να κυκλοφορήσει τα δέκα «ηχογραφήματα» και, τέλος, η φιλία του με τον ζωγράφο και σκηνογράφο Βασίλη Φωτόπουλο, που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο. Το συγκρότημα που διηύθυνε ο Πλέσσας ήταν οι Orbiters (Ανδρέας Ροδουσάκης, Νίκος Γκίνος, Ιγκορ Ράνιετς, Τίτος Καλλίρης, Αντρέας Ορτέγα), με τον ίδιο τον συνθέτη να παίζει τα αγαπημένα του πλήκτρα Philicorda.
«Πρόκειται για μια αρμονική συνύπαρξη μοντέρνου και παραδοσιακού, χωρίς να βιάζεται ούτε το μεν ούτε το δε», λέει ο Δημήτρης Βασιλειάδης και προσθέτει ότι το «Greece Goes Modern», που έχει κομμάτια όπως ο «Μενούσης», η «Καραγκούνα», τα «Τρία Παιδιά Βολιώτικα» κ.ά. δείχνει το «θράσος» του Πλέσσα να πειράξει τα δημοτικά τραγούδια «με τρόπο οριακά αξεπέραστο». Ανάλογη γνώμη για τις αφομοιωτικές ικανότητες του συνθέτη (του οποίου η κηδεία θα γίνει αύριο στις 3 μ.μ. στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών) έχει και ένας βασικός συνεργάτης του. «Ο Μίμης Πλέσσας», λέει στην «Κ» ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, «ήταν σαν στυπόχαρτο. Ακουγε μια μελωδία και αμέσως το μυαλό του την αποστήθιζε και τη δούλευε. Εγραφε ελαφρά τραγούδια και όταν θέλησε να γράψει λαϊκά, τον πήγα στα μπουζούκια και λίγο μετά έγραψε το “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου”. Αφομοίωνε πολύ γρήγορα τον τρόπο που αυτά τα τραγούδια γράφονταν».
