Το ατίθασο ρομπότ ★★★½
ANIMATION (2024), 102΄
Σκηνοθεσία: Κρις Σάντερς
Ακούγονται: Λουπίτα Νιόνγκο, Πέντρο Πασκάλ, Μπιλ Νάι
Ενα από τα πιο καλοφτιαγμένα animation που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό έρχεται για να μας φέρει στο μυαλό κάτι από τον αξέχαστο «Wall-E», αλλά και για να αναμετρηθεί με το «Τα μυαλά που κουβαλάς 2» για το Οσκαρ καλύτερου κινουμένου σχεδίου. Δημιουργοί εδώ είναι η Dreamworks και ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος Κρις Σάντερς («Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας»), ο οποίος διασκευάζει το ομότιτλο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα («The Wild Robot») του Πίτερ Μπράουν. Κάπου στο κοντινό μέλλον, το υπερσύγχρονο ρομπότ Rozzum 7134 ναυαγεί σε ένα έρημο νησί, οι μοναδικοί κάτοικοι του οποίου είναι τα άγρια ζώα. Προσπαθώντας να προσαρμοστεί στο άγνωστο περιβάλλον, το ρομπότ αναλαμβάνει μια καινούργια αποστολή: να αναθρέψει σαν θετός γονιός ένα ορφανό χηνόπουλο.
Εν έτει 2024, ο Νο 1 (και κινηματογραφικός) τρόμος της τεχνητής νοημοσύνης αντιμετωπίζεται εδώ σαν αυτό που μάλλον πραγματικά είναι: μια συναρπαστική καινούργια τεχνολογία, με άδηλες ακόμη δυνατότητες, αλλά και κινδύνους που μπορεί να προκύψουν από την κακή εφαρμογή της. Αυτό το τελευταίο, ωστόσο, δεν μπαίνει στο προσκήνιο, αντιθέτως, βλέπουμε ένα ρομπότ, το οποίο αν και ξεκινά σαν απρόσωπος υπηρέτης των ανθρώπινων επιθυμιών, πολύ σύντομα προσαρμόζεται για να προσφέρει στοργή και προστασία σε όποιον έχει ανάγκη. Κάπως έτσι, η Rozzum 7134 γίνεται σκέτο «Ρόζι» και το ορφανό χηνόπουλο, μαζί με την ανοικονόμητη αλεπού του Πέντρο Πασκάλ, σχηματίζουν μια ετερόκλητη, αλλά σφιχτοδεμένη οικογένεια.
Γενικώς από το φιλμ της Dream-works απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά η ανθρώπινη παρουσία, όχι όμως και η ανθρωπιά. Η τελευταία απλώς μεταφέρεται στον κόσμο των ζώων, προφανώς δίχως ρεαλιστικό χαρακτήρα, αλλά με ηθικές αξίες και μηνύματα που αποτελούν οδηγό για μικρούς και μεγάλους. Η πρωτοτυπία της ταινίας, πάντως, έγκειται και σε κάτι άλλο: παρόλο που απευθύνεται κατά βάση σε παιδιά δεν επιχειρεί να αποφύγει «δύσκολα» θέματα, όπως αυτό του θανάτου. Αντιθέτως, γίνεται κατανοητό εξαρχής ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής, ειδικά στην άγρια φύση, όπου το τέλος ενός πλάσματος συχνά σημαίνει την επιβίωση ενός άλλου ή, όπως επισημαίνει και ένας θυμόσοφος κάστορας: «Η εγγύτητα του θανάτου κάνει τη ζωή να καίει με μεγαλύτερη λαμπρότητα».
Ολα αυτά, βέβαια, παρουσιάζονται με τρόπο ανάλαφρο, ιδιαίτερα στο πρώτο πολύ αστείο μέρος της ταινίας, η οποία προσφέρει απλόχερα το γέλιο, καθώς και τη συγκίνηση (περισσότερο στο δεύτερο μέρος), πλημμυρίζοντας με συναισθήματα τον θεατή κάθε ηλικίας.
