O Σπύρος Κιοσσές εμβαθύνει στη μικροϊστορία και καλλιεργεί τη μικρή φόρμα με τρόπο που δείχνει ρίζες βαθιές και πάθος μεγάλο. Οι μικρές ιστορίες που συνθέτουν το νέο βιβλίο του με τίτλο «Τσιγάρο βαρ;» (εκδ. Μεταίχμιο) είναι λάμψεις ανθρωπιάς σε μια δίνη του χρόνου στη Θράκη. Ο Σπύρος Κιοσσές, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με ειδικό ενδιαφέρον πάνω στη γλώσσα, τη γραφή, τις διαπολιτισμικές σχέσεις, είναι ένας άνθρωπος ζυμωμένος με τη βαθιά λειτουργία της λογοτεχνίας.
Στο «Τσιγάρο βαρ;» ξεδιπλώνει μια τοιχογραφία ζωής και μια πινακοθήκη προσώπων με ιμπρεσιονιστικές πινελιές. Τα σύντομα διηγήματα συνθέτουν λίγο λίγο το σύμπαν ενός μικρόκοσμου, μέσα στον οποίον συντελούνται όλα τα καθημερινά, τα μεγάλα, τα θεμελιώδη, τα ευτράπελα, τα συνταρακτικά και συγκινητικά του ανθρώπινου οικοσυστήματος.
Ο Σπύρος Κιοσσές έχει το χάρισμα του αφηγητή όπως το είχαμε χαρεί στα «Πρωτοβρόχια» (εκδ. Μεταίχμιο, 2022), ένα εν πολλοίς αυτοβιογραφικό αφήγημα ενηλικίωσης στην Κομοτηνή. Στο «Τσιγάρο βαρ;», φέρνει στο προσκήνιο μνήμες προσώπων και σκιές ανθρώπων με εκείνο το γλυκόπικρο χρώμα μιας παλιάς φωτογραφίας. Αλλά αυτό που κάνει τη γραφή του να αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη είναι η αλήθεια και η αμεσότητα των συναισθημάτων που πηγάζουν αβίαστα και με φυσικότητα. Εχει το χάρισμα του πυκνού λόγου και της σκιαγράφησης χαρακτήρων σε λίγες γραμμές. Το έλασσον ανελκύεται στη βαθμίδα του μείζονος.
Μητέρα, πατέρας, φίλοι, θείες και θείοι, συμμαθητές, συμφοιτητές, γείτονες και γειτόνισσες, πρόσωπα από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, συνθέτουν όλο εκείνο το ψυχικό υπόστρωμα μιας προσωπικής μυθολογίας. Τα σύντομα διηγήματα, ορισμένα απλώς πινελιές, άλλα πιο ανεπτυγμένα, είναι θραύσματα ενός σύνθετου οικοσυστήματος και ενός τρόπου κατανόησης του κόσμου.
Ο Σπύρος Κιοσσές αναδεικνύει τη μικρή φόρμα σε όχημα ερμηνείας του ανείπωτου και του αφανούς. Μέσα από την τέχνη της παρατήρησης και της ενδοσκόπησης, με τρυφερότητα, χιούμορ και ρεαλισμό, οργανώνει έναν ολόκληρο συνειρμικό γαλαξία αισθημάτων. Τα όρια ανάμεσα στην αυτοβιογραφία, τη μυθοπλασία, τις αναμνήσεις, την ανασύνθεση και την ιμπρεσιονιστική προσωπογραφία, συγκλίνουν σε μια αφήγηση που ενώ μοιάζει θραυσματική εκβάλλει ενιαία και συμπαγής.
