Από τότε που άκουσε το πρώτο του άλμπουμ, το «Memoryhouse» (2002), και τον άκουσε ζωντανά στο Gagarin 205, ο κύριος Γκρι δηλώνει επίμονος ακροατής των συνθέσεων του γερμανικής καταγωγής Βρετανού Μαξ Ρίχτερ (1966).
Τότε, το 2007 (ήταν μια Πέμπτη, 19 Απριλίου), στη σκηνή του Gagarin 205, με το μικρό σύνολο των εγχόρδων που τον συνόδευε, και τον ίδιο στο πιάνο και τα πλήκτρα, ο Ρίχτερ ξεκίνησε τη συναυλία με το «The Nature of Daylight», από τις μεγαλύτερές του επιτυχίες. Ηταν περίεργο: στον ίδιο χώρο όπου είχαμε παρέα παρακολουθήσει τα πρώτα δύο Porn Festival και τους Torture Garden σε ένα ξέφρενο μπουρλέσκ σαδομαζοχισμού (ένα μέλος τους να τραγουδάει το «I got you under my skin», κρεμασμένη από τσιγκέλια, με τους γάντζους να είναι περασμένοι κάτω από το δέρμα της πλάτης της…) ή επίσης τους ούλτρα ατμοσφαιρικούς «μπιτάτους» Drog_A_Tek, να ακούς εκεί την αργόσυρτη μελαγχολία της απώλειας και της απουσίας, που συνιστά η μουσική του Ρίχτερ γενικά, δεν είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Και όμως, το κοινό του εμβληματικού χώρου στη Λιοσίων έδειχνε αποσβολωμένο.
Λέει ο κύριος Γκρι: «Ο ίδιος ο Ρίχτερ περιγράφει το έργο του ως “hard-core modernism”. Μέγιστη επιρροή του ο Ιάννης Ξενάκης. Κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζουν τη μουσική του “μετα-κλασική”, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Ο ίδιος λατρεύει τον Χένρι Πέρσελ, όλον τον Μπαχ (αλλά ειδικά την “Τέχνη της Φούγκας”), την Τζόνι Μίτσελ, τον Μορικόνε και τον Ρότα, τους Pink Floyd και τους εκπληκτικούς Kraftwerk, τον Ταρκόφσκι και τα “400 χτυπήματα” του Τριφό, το “2001” του Κιούμπρικ, το “Νάσβιλ” του Αλτμαν και το “Φάνι και Αλέξανδρος” του Μπέργκμαν, όπως επίσης τον Τζέιμς Τζόις και τον Ζέμπαλντ. Από τους πλέον αγαπημένους δίσκους του είναι η ηχογράφηση της ιστορικής προσσελήνωσης του “Απόλλων 11” το 1969».
Αγαπημένος του δίσκος είναι η ηχογράφηση της προσσελήνωσης του «Απόλλων 11».
Επανέρχεται στον Ρίχτερ ο κύριος Γκρι, διότι στις 6 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε από την ιστορική Decca το ένατο άλμπουμ του: «In a Landscape». Ο ίδιος ο συνθέτης λέει ότι «επιστρέφει» τρόπον τινά στις ατμόσφαιρες του άλλου εκπληκτικού άλμπουμ του «The Blue Notebooks» (2004), με τις σύντομες «βινιέτες» φυσικών ήχων ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά και γενικότερα, μοιάζει εδώ ο συνθέτης να διατρέχει τη μέχρι τώρα μουσική πορεία του και να ξανακοιτά τον μουσικό του εαυτό μέσα από άλλο πρίσμα.
Οπως κάθε άλμπουμ του Ρίχτερ (όπως και κάθε, σχεδόν, κινηματογραφική ή τηλεοπτική μουσική του επένδυση), έτσι και εδώ το «ταξίδι» είναι σαγηνευτικό, υποβλητικό – αν και κάπως προβλέψιμο. Δεν περιέχει εκπλήξεις το «Τοπίο» του Ρίχτερ όπως παλαιότερα. Είναι μια «κουρασμένη» μουσική; «Ισως», λέει με περίσκεψη ο κύριος Γκρι. «Αλλά ακόμα κι έτσι, ο τύπος αυτός έχει τον τρόπο να σου υπενθυμίζει με τη μουσική του πως όλα όσα έχασες είναι ο πλούτος σου».
