Ενας διαφορετικός χάρτης της Αθήνας μπορεί να σχεδιαστεί με βάση τα κτίρια και τις στοές που κατά καιρούς και με χαρακτήρα έκτακτο και εφήμερο στέγασαν ή πρόκειται να στεγάσουν εικαστικές εκθέσεις ή δρώμενα. Από την Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας που εισχώρησε σε κτίρια, ώς τις πρόσφατες δράσεις στη Στοά Ορφανίδου της οδού Σταδίου ή στο ξενοδοχείο Moxy στην Ομόνοια, η σύμπλευση και η αλληλοτροφοδοσία αστικού αποθέματος και καλλιτεχνικής δημιουργίας γεννά συστηματικά ένα ζητούμενο στοιχείο έκπληξης. Παλαιότερα, η Στοά των Εμπόρων στην οδό Βουλής είχε προκαλέσει αίσθηση με την πρόσκαιρη είσοδό της στην εικονογραφία της πόλης, όπως και το παλιό ξενοδοχείο «Μπάγκειον» στην Ομόνοια που σταθερά γεννά νέες προσλήψεις μιας συνθήκης αστικής θεατρικότητας σε καθεστώς ημι-ερείπωσης και πένθιμης κληρονομιάς. Αυτά τα νέα βιώματα για το κοινό πηγάζουν από μια καινοφανή «εδαφικότητα» της πόλης που απλώνεται σε έως πρόσφατα αφανή εσωτερικά σαν ένα παράλληλο σώμα αστικής εμπειρίας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει φυσικά και από αυτήν την οπτική η αναμενόμενη έκθεση «Wanderlust/all passports», που εγκαινιάζεται στις 17 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Σλήμαν-Μελά, Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη.
Ως το νέο μέγα πρότζεκτ του πολυδιάσταστου επιμελητή τέχνης Κώστα Πράπογλου, η κατοίκηση του ιστορικού μεγάρου με έργα συγχρόνων καλλιτεχνών, Ελλήνων και ξένων, γεννά τη ζητούμενη αδημονία, απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει η πόλη ως γεννήτορας προσχεδιασμένων βιωμάτων. Ωστόσο, η αποκάλυψη των άλλοτε κρυπτικών εσωτερικών χώρων αυτών των αστικών μεγάρων, των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, των απλών οικιών ή των δημοσίων κτιρίων, είναι μία αίσθηση που προσθέτει και επαυξάνει τη λειτουργία θέασης ενός έργου τέχνης. Το έργο τελεί σε σχέση με τον εφήμερο χώρο του, ιδρύει μια μυστική συνομιλία και η διάδραση νομιμοποιείται ως λειτουργία που υπερβαίνει και τον χώρο και το ίδιο το έργο.
Το Μέγαρο Σλήμαν-Μελά είναι επιπλέον φορτωμένο με ιστορίες. Στο γενικό κοινό είναι γνωστό ως κτίριο όπου, στον πρώην ακάλυπτο χώρο του, στεγάζεται για παραπάνω από 100 χρόνια ο κινηματογράφος «Ιντεάλ». Το κτίριο ανοίγει για να υποδεχθεί τα έργα των καλλιτεχνών λίγο πριν αρχίσει η αποκατάστασή του και η μετατροπή του σε ξενοδοχείο. Υπάρχει δηλαδή και πάλι μια ενδιαφέρουσα τομή χρόνου και ειδικής συγκυρίας. Το ίδιο το κτίριο χτίστηκε ως επιχειρηματική επένδυση από τον Ερρίκο Σλήμαν σε οικόπεδο ιδιοκτησίας του, όπως δική του ιδιοκτησία ήταν και το παρακείμενο προς τη Φειδίου οικόπεδο όπου χτίστηκε –με εκ μέρους του δωρεά γης– το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο. Και τα δύο σχεδιασμένα από τον Ερνέστο Τσίλλερ.
Ο Σλήμαν είχε παραχωρήσει το ακίνητο για να το εκμεταλλεύονται τα παιδιά του. Η κόρη του Ανδρομάχη είχε παντρευτεί τον αδελφό του Παύλου Μελά, Λέοντα και ήταν η ίδια που έκανε την επιχειρηματική κίνηση παραχώρησης του ακαλύπτου για να γεννηθεί το τότε «Σαλόν Ιντεάλ».
Ο Κώστας Πράπογλου έχει φτιάξει τον δικό του χάρτη στην πόλη. Από την οικία Ζαρίφη στην Επτανήσου και Ανδρου (όπου πρωτοέδειξε την επιθυμία του) ώς το 15ο Λύκειο (στο εντυπωσιακό κτίριο στην Κυψέλη), την Ιερά Οδό, το Δαφνί, το εργοστάσιο Μουζάκη και τώρα το Μέγαρο Σλήμαν-Μελά, οργανώνει αυτό το στοιχείο έκστασης μέσω της σύγχρονης τέχνης στο ημιφωτισμένο άστυ. Η Αθήνα αποκαλύπτεται με άλλον τρόπο.
