Είναι ενδιαφέρον γιατί σχεδόν ποτέ μέχρι τη συμπαραγωγή της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» και της «Ιφιγένειας εν Ταύροις» (ΕΛΣ, Φεστιβάλ Αιξ αν Προβάνς, Εθνικής Οπερας Παρισιού) δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις δύο όπερες του Γκλουκ την ίδια βραδιά. Λόγος που καθιστά την παραγωγή αυτομάτως τολμηρή, καθότι η διάρκειά της αποκτά βαγκνερικές διαστάσεις και αποτελεί άθλο για τους τραγουδιστές, ιδίως για την εξαιρετική πρωταγωνίστρια Κόριν Γουίντερς, που δικαίως αποθεώθηκε στην πρεμιέρα της Πέμπτης 10 Οκτωβρίου.
Μουσικά, η παραγωγή του διακεκριμένου Ρώσου σκηνοθέτη Ντμίτρι Τσερνιακόφ άγγιξε την τελειότητα. Η ορχήστρα της ΕΛΣ υπό τον Γερμανό μαέστρο Μίχαελ Χοφστέτερ, ειδικευμένο στη μουσική του Γκλουκ, έπαιξε με αυθεντικό ιδιωματικό στυλ και συνόδευσε τους τραγουδιστές με ιδιαίτερη ευαισθησία. Η χορωδία Λυρικής υπό τον Αγαθάγγελο Γεωργακάτο ήταν και φωνητικά και δραματικά εντυπωσιακή.
Οι διεθνείς και Ελληνες πρωταγωνιστές και οι δευτερεύοντες ρόλοι ήταν απολύτως ικανοποιητικοί. Αρχίζοντας από τη σκηνή της πρώτης όπερας, στην οποία ο Αγαμέμνων (ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος) και ο μάντης Κάλχας (ο μπάσος Πέτρος Μαγουλάς) προσπαθούν να αποφύγουν την εκτέλεση του φρικτού χρησμού της θεάς Αρτέμιδος, αλλά τελικά καταλήγουν να καλέσουν την Ιφιγένεια στην Αυλίδα, έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους και φωνητικά και ως ηθοποιοί, αποκαλύπτοντας και τονίζοντας όλες τις διακυμάνσεις των αισθημάτων φρίκης και ενοχής που τους κατακυριεύουν.
Συγκλονιστικές οι σκηνές με τη διακεκριμένη Γαλλίδα σοπράνο Βερονίκ Ζανς (Κλυταιμνήστρα) στον φωνητικά δύσκολο και δραματικά εξουθενωτικό ρόλο και καθηλωτική η ερμηνεία του Αχιλλέα από τον νέο και πολλά υποσχόμενο Αγγλο τενόρο Αντονι Γκρέγκορι.
Ο άθλος της βραδιάς ήταν η αξέχαστη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Κορίν Γουίντερς, η οποία ερμήνευσε την Ιφιγένεια στις δύο όπερες αλλά σε ρόλους εντελώς διαφορετικούς. Στην πρώτη, η Ιφιγένεια είναι ένα ερωτευμένο –και σε αυτή τη σκηνοθεσία ατίθασο και πεισματάρικο– κορίτσι πριν ωριμάσει απότομα. Δραματικά, αλλά και φωνητικά, η ερμηνεύτρια καλείται να αποδώσει πρώτα την αθωότητα και στη συνέχεια τον ηρωισμό με κατάλληλες φωνητικές αποχρώσεις.
Στην δεύτερη, η ηρωίδα είναι 20 χρόνια μεγαλύτερη και παρά τη θέλησή της από θύμα έχει γίνει θύτης. Ο ρόλος έχει μακρά διάρκεια και απαιτεί τεράστια φωνητική αντοχή. Εδώ είχαμε μια ερμηνεύτρια που τον τραγούδησε στην εντέλεια, χωρίς ίχνος κόπωσης –έχοντας προηγουμένως τραγουδήσει μια άλλη ολόκληρη όπερα– με λεία φωνητική γραμμή και άψογη αναπνευστική τεχνική.
Εξαιρετικοί και οι δύο συμπρωταγωνιστές της· ο βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης ως Ορέστης σε μία από τις μέχρι τώρα συγκλονιστικότερες ερμηνείες του, εντυπωσιακός επίσης και δραματικά συγκινητικός ο Γάλλος τενόρος Στανισλάς ντε Μπαρμπεράκ ως Πυλάδης, αλλά και ο Γάλλος βαρύτονος Αλεξάντρ Ντιαμέλ ως ιδιαίτερα πρωτόγονος Θόας.
Η σκηνοθεσία του Τσερνιακόφ, παρότι μεταχρόνισε τα έργα στη σημερινή επικαιρότητα, που καθιστά τον πόλεμο πραγματικότητα στις ζωές τόσων ανθρώπων και απειλή στον ορίζοντα όλων, είναι αποκαλυπτική και ιδιοφυής όσον αφορά τους χαρακτήρες, την ψυχοσύνθεση και την εξέλιξή τους μέσα στην πλοκή. Την προδίδει, όμως, η αισθητικά άσχημη και μονότονη σκηνογραφία του ιδίου –ένα σκηνικό για τη κάθε όπερα– η οποία αντανακλά μεν την άποψή του ως σκηνοθέτη για την ακραία παρακμή του οίκου των Ατρειδών, αλλά καταντά βαρετή και οπτικά κουραστική. Επίσης σε μερικά σημεία, όπως το οργιαστικό προγαμιαίο γλέντι του Αχιλλέα στην πρώτη όπερα, ανταγωνίζεται αντί να εκφράζει τη μουσική.
