Ενα ακόμη, στα τόσο πολλά τελευταία, περιστατικό βίας μεταξύ ανηλίκων συνέβη προ ημερών. Εχετε αρχίσει να παθαίνετε… ανοσία; Αυτό που σοκάρει τώρα είναι η ηλικία των παιδιών. Δύο 5χρονα μέσα στο σχολείο χτύπησαν ένα 4χρονο. Του έσπασαν τέσσερα δόντια. Και εδώ αρχίζει η σύγχυση σχετικά με το τι έγινε, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στη γνωστή σχετικοποίηση των ευθυνών. Η μητέρα κατήγγειλε ότι οι εκπαιδευτικοί τής είπαν ότι το παιδί της χτύπησε ελαφρά και είχε αίμα σε δύο μόνο δόντια. Ετσι εκείνη δεν έσπευσε στο σχολείο, αλλά όταν πήγε στη λήξη των μαθημάτων, διαπίστωσε ότι «τα ούλα του ήταν κατάμαυρα και είχε ροή αίματος», όπως είπε.
Κομβικό στοιχείο: Το παιδί έχει αυτισμό και είναι απαραίτητη η εποπτεία του από ειδικό δάσκαλο της «παράλληλης στήριξης», όπως ονομάζεται, καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του παιδιού στο σχολείο. Πού βρισκόταν;
Τι κρύβεται πίσω από την επίθεση; Μήπως η κοροϊδευτική διάθεση των παιδιών απέναντι στο «διαφορετικό»; Τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία έχει αρχίσει να εξοικειώνεται με την εικόνα των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Το θέμα απασχολεί τους γονείς όλο και περισσότερο. Αλλά ας το παραδεχθούμε, στην πλειονότητά τους με το άκουσμα της διάγνωσης, π.χ., για τον αυτισμό, πανικοβάλλονται και νιώθουν αβοήθητοι. «Είναι σημαντικό να λάβουν άμεσα τις σωστές πληροφορίες και να προσφέρουν στο παιδί την απαραίτητη υποστήριξη. Ωστόσο και αρκετοί εκπαιδευτικοί – ειδικοί θεραπευτές δυσκολεύονται να ιεραρχήσουν τις δυσκολίες και τις δυνατότητες των παιδιών τους και να δομήσουν ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα παρέμβασης. Πολλοί συνάδελφοι έχουν την ανάγκη καθοδήγησης και υποστήριξης», μου ανέφερε ο Φώτης Παπαναστασίου, ειδικός παιδαγωγός και εξειδικευμένος στη σχολική ψυχολογία, και συγγραφέας του «Μάθε με», οδηγού για γονείς και εκπαιδευτικούς παιδιών στο φάσμα του αυτισμού (εκδόσεις Ψυχογιός). Η εκδοτική έκρηξη, μάλιστα, σχετικών βιβλίων το τελευταίο διάστημα από ειδικούς αποτελεί δείγμα του ενδιαφέροντος των γονιών και των εκπαιδευτικών. Από την άλλη, όλο και περισσότεροι απόφοιτοι παιδαγωγικών σχολών επιλέγουν να κάνουν μεταπτυχιακά προγράμματα στην ειδική αγωγή.
Γίνονται βήματα λοιπόν; Ναι, αλλά πρέπει να δούμε όλο το κάδρο. Ο κύριος λόγος του αυξημένου ενδιαφέροντος των δασκάλων είναι οι πολλοί διορισμοί που γίνονται από το υπουργείο Παιδείας στον κλάδο και άρα πολλοί εξειδικεύονται στην ειδική αγωγή για να «τρυπώσουν» ευκολότερα στο Δημόσιο. Ωφελιμιστικά το κάνουν, και μετά ζητούν μετάταξη σε σχολεία γενικής παιδείας!
Η δεύτερη πηγή του προβλήματος αφορά μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων γονιών. Δηλώνουν αγχωμένοι από όσα πρωτόγνωρα ακούν να συμβαίνουν στα σχολεία, αλλά στο σπίτι μεταδίδουν στα παιδιά τους το πρότυπο του θρασύδειλου τσαμπουκά. Οπως λέει ο Νίκος Σιδέρης στο βιβλίο του «Δύναμη και βία στην εφηβεία – μία στρατηγική για γονείς και παιδαγωγούς» (εκδόσεις Μεταίχμιο), «η εφηβική βία είναι φαινόμενο πολύπλοκο, ανησυχητικό και δύσβατο, τόσο στην κατανόησή του όσο και στην κατανίκησή του. Ωστόσο, η ίδια η πολυπλοκότητα του φαινομένου είναι και η αχίλλειος πτέρνα του». Εως τώρα, τα βέλη είναι άστοχα.
