Η πιο αγαπημένη μου στιγμή ήταν το κολατσιό γύρω στις 11 το πρωί. Ο μπαμπάς άφηνε στην άκρη τον λούρο –δεν είχε τότε ηλεκτρικό ελαιοραβδιστικό– και καθόμασταν όλοι κάτω από μια ελιά, πάνω στα δίχτυα που είχαμε στρώσει, για να τσιμπολογήσουμε – άλλωστε η δουλειά είχε ξεκινήσει από νωρίς το πρωί. Συνεχίζαμε τη δουλειά μέχρι τις 4 το απόγευμα, για εμάς τα παιδιά ήταν ένα υπέροχο παιχνίδι, εκτός κι αν ανέτρεπε το πρόγραμμα ξαφνική βροχή. Από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου είναι οι φορές που πήρα μέρος σε λιομάζωμα.
Γι’ αυτό βρήκα σχεδόν ιδιοφυή τη σκέψη ελαιοπαραγωγών του Ρεθύμνου, που ζητούν από φοιτητές στις σχολές της περιοχής να εργαστούν το επόμενο τρίμηνο στο μάζεμα της ελιάς με εργόσημο και αμοιβές πάνω από 50 ευρώ την ημέρα, αλλά και τη δυνατότητα να αποκτήσουν ελαιόλαδο υψηλής ποιότητας για τα σπίτια τους σε καλύτερες τιμές από αυτές του εμπορίου. Στη θέση τους θα άφηνα τα μπαρ και τα καφέ της πόλης, όπου πολλοί βρίσκουν ένα οικονομικό συμπλήρωμα, και θα έτρεχα να δηλώσω συμμετοχή για το λιομάζωμα – οι πρώτες πληροφορίες πάντως κάνουν λόγο για ικανοποιητικό ενδιαφέρον από την πλευρά τους.
Η ιδέα δεν είναι καινούργια. Σε χώρες της Ευρώπης, όπως η Ολλανδία, φοιτητές εργάζονται εδώ και χρόνια στον χώρο της γεωργίας, συνήθως σε θερμοκήπια. Την ιδέα στην Κρήτη γέννησε η ανάγκη για χέρια, αλλά όσοι έχουν την εμπειρία της διαδικασίας γνωρίζουν ότι τα οφέλη ενδεχομένως να είναι περισσότερα για τους φοιτητές παρά για τους παραγωγούς. Είναι σπουδαία ευκαιρία η δουλειά στη φύση, η αγροτική εργασία. Για παιδιά που δεν είχαν ποτέ τέτοια ερεθίσματα, είναι σχεδόν ένα «δώρο».
Η Ευρώπη αστικοποιείται ταχύτατα. Υπολογίζεται ότι σήμερα περίπου το 70% του πληθυσμού της ζει σε αστικές περιοχές, ποσοστό που αναμένεται να φτάσει το 80% το 2050. Η στενή επαφή με το φυσικό περιβάλλον θα είναι πολυτέλεια στο μέλλον. Δεν θα εκπλαγώ αν σε κάποια χρόνια «πωλούνται» ακριβά εμπειρίες όπως το μάζεμα της ελιάς.
