Η όπερα είναι θέατρο μέσω της μουσικής, όχι απλώς παραγωγή ωραίων ήχων. Οταν οι ερμηνευτές μπορούν μέσα από το τραγούδι τους να μεταδώσουν στο κοινό την ψυχολογία και τα συναισθήματα των χαρακτήρων που αποδίδουν, τότε δεν απαιτούνται σκηνικά και κοστούμια. Στην ουσία, μόνον έτσι αποκτά νόημα ένα «γκαλά όπερας», είδος που εξ ορισμού στοχεύει στη φωνητική επίδειξη.
Τις σκέψεις αυτές έφερνε διαρκώς στον νου η βραδιά με άριες και σκηνές από όπερες των Βέρντι και Πουτσίνι, στην οποία πρωταγωνίστησαν η υψίφωνος Αλεξία Βουλγαρίδου και ο βαρύτονος Αρης Αργύρης. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 4 Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» και ήταν συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε συνεργασία με το Σωματείο «Υποτροφίες Μαρία Κάλλας». Την ορχήστρα διηύθυνε ο Μίλτος Λογιάδης.
Οι δύο Ελληνες καλλιτέχνες έχουν κάνει σημαντική καριέρα σε ευρωπαϊκές σκηνές, ενώ έχουν εμφανιστεί ελάχιστα στην Ελλάδα. Το 2002, η σταδιοδρομία της Βουλγαρίδου απογειώθηκε έπειτα από μία ιδιαίτερα επιτυχημένη «Μποέμ» στο φεστιβάλ του Μπρέγκεντς, ενώ από το πλούσιο βιογραφικό της ξεχωρίζουν οι συνεργασίες της με τον Ρικάρντο Μούτι. Πιο πρόσφατα επέστρεψε στην Αθήνα για έναν «Φάουστ» (2012) και έναν «Οθέλλο» (2014).
Η Αλεξία Βουλγαρίδου και ο Αρης Αργύρης έδωσαν δραματικά πειστικές ερμηνείες σε δημοφιλείς όπερες.
Εξίσου σποραδικές είναι οι εμφανίσεις του Αρη Αργύρη στην Ελλάδα, με πρόσφατη τη συμμετοχή του σε μια «Αΐντα» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (2016). Εγκατεστημένος εδώ και χρόνια στη Γερμανία και διαθέτοντας μια σπηλαιώδη φωνή εντυπωσιακής έντασης, κινείται εξίσου άνετα στο ιταλικό όσο και στο γερμανικό ρεπερτόριο. Μάλιστα, πρόσφατα (2023) ερμήνευσε τον Βόταν («Η βαλκυρία») στις «Ημέρες Βάγκνερ» της Βουδαπέστης υπό τη διεύθυνση του Ανταμ Φίσερ με κορυφαίους συμπρωταγωνιστές όπως η Ιρένε Τεορίν και ο Στούαρτ Σκέλτον.
Στη σκηνή του Μεγάρου, η χημεία ανάμεσα στους δύο τραγουδιστές υπήρξε εξαιρετική και η σκηνική εμπειρία τους δεν περιορίστηκε από το αναλόγιο που βρισκόταν μπροστά τους. Το ντουέτο ανάμεσα στην Αΐντα και στον πατέρα της Αμονάσρο υπήρξε συναρπαστικό, καθώς το σκηνικό αποτέλεσμα ήταν πέρα και πάνω από τις όποιες φωνητικές αδυναμίες: πράγματα εύλογα στην περίπτωση της Βουλγαρίδου με μια εντυπωσιακή σταδιοδρομία περίπου τριάντα χρόνων στο ενεργητικό της, όπως και σε αυτήν του Αργύρη, καθώς φωνές αυτού του μεγέθους δεν δαμάζονται πάντοτε εύκολα. Είναι σημαντικό ότι ο βαρύτονος δεν αρκέστηκε απλώς σε επίδειξη φωνητικής ρώμης, αλλά απέδωσε το ντουέτο με εκφραστικότητα και θεατρικό ένστικτο, όπως έκανε στη συνέχεια επίσης με την άρια του Μικέλε από τον «Μανδύα» του Πουτσίνι.
Εντονα συναισθήματα μετέδωσε και η Βουλγαρίδου ως Αΐντα, όπως στη συνέχεια επίσης ως Λεονόρα («Η δύναμη του πεπρωμένου») αλλά και ως Τόσκα στο εκτενές απόσπασμα από τη β΄ πράξη της ομώνυμης όπερας, με τον Αργύρη πειστικό ως Σκάρπια. Τη θεατρικότητα εξασφάλισε εξίσου ο Μίλτος Λογιάδης, ο οποίος, επιπλέον, διηύθυνε ατμοσφαιρικά το «Πρελούδιο» από την «Αΐντα», απέδωσε με έντονη δραματικότητα την «Εισαγωγή» από τη «Δύναμη του πεπρωμένου» και με λυρισμό το «Ιντερμέδιο» από τη «Μανόν Λεσκό».
