Το ατίθασο ρομπότ ★★★½
ANIMATION (2024), 102΄
Σκηνοθεσία: Κρις Σάντερς
Ακούγονται: Τζίνη Παπαδοπούλου, Βαγγέλης Στρατηγάκος
Η ταινία που θα κονταροχτυπηθεί με το «Τα μυαλά που κουβαλάς 2» για το φετινό Οσκαρ καλύτερου κινουμένου σχεδίου, είναι παράλληλα μία από τις συγκινητικές της χρονιάς, βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα («The Wild Robot») του Πίτερ Μπράουν.
Κάπου στο κοντινό μέλλον, το υπερσύγχρονο ρομπότ Rozzum 7134 ναυαγεί σε ένα έρημο νησί, οι μοναδικοί κάτοικοι του οποίου είναι τα άγρια ζώα.
Προσπαθώντας να προσαρμοστεί στο άγνωστο περιβάλλον, το ρομπότ αναλαμβάνει μια καινούργια αποστολή: να αναθρέψει σαν θετός γονιός ένα ορφανό χηνόπουλο.
Το φιλμ αρχίζει με ένα ξεκαρδιστικό πρώτο μέρος, αλλά στο δεύτερο μισό ένας συναισθηματικός χείμαρρος «ζεσταίνει» την καρδιά των θεατών.
Παρά τη συγκίνηση που αναφέραμε στην εισαγωγή, το φιλμ του κορυφαίου δημιουργού της Dreamworks Κρις Σάντερς ξεκινά με ένα καταιγιστικό, ξεκαρδιστικό πρώτο μέρος, στη διάρκεια του οποίου η (ομολογουμένως) θαυμαστή τεχνητή νοημοσύνη δοκιμάζεται σκληρά απέναντι στη δύναμη της φύσης.
Το έξυπνο σενάριο, ακόμη και στην ελληνική του μεταγλώττιση, παρουσιάζει με απολαυστικό τρόπο αυτή τη σύγκρουση δύο κόσμων: από τη μία του κορυφαίου ανθρώπινου τεχνολογικού επιτεύγματος και από την άλλη της αρχέγονης φύσης, εκεί όπου τα ένστικτα και οι ανάγκες (τροφή, στέγη, μητρική αγάπη) κυριαρχούν.
Τελικά το ευφυές ρομπότ, που στο μεταξύ γίνεται… Ρόζι, θα βρει τον τρόπο όχι απλώς να προσαρμοστεί, αλλά και να γίνει ένα με τη φύση, εκπέμποντας κι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την τεχνητή νοημοσύνη, σε μια εποχή που αυτή έχει επιστρέψει δυναμικά στο προσκήνιο ως Νο 1 απειλή.
Οικογενειακοί δεσμοί
Το δεύτερο επίπεδο της ταινίας πάντως δεν τελειώνει εδώ. Η βαθιά, θεμελιώδης σχέση γονιού – παιδιού, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν καν δεσμοί… είδους όπως εδώ, εξερευνάται επίσης, μαζί με την κλιματική αλλαγή, την ευθύνη απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και τη σημασία τού ανήκειν.
Ειδικά αυτή η τελευταία προσεγγίζεται περισσότερο στο δεύτερο κομμάτι του φιλμ, το οποίο είναι δύσκολο να αφήσει μάτι στεγνό· πλην του εξαιρετικά καλοφτιαγμένου animation, οι δημιουργοί της Dreamworks έχουν επενδύσει το σύνολο με κατάλληλες μουσικές και μοντάζ, ώστε σχεδόν να εκμαιεύει τη συγκίνηση του θεατή.
Και αν αυτή η αίσθηση μπορεί ανά στιγμές να γίνει έως και ενοχλητική, είναι σχεδόν αδύνατο να μην παρασυρθεί κανείς, μικρός ή μεγάλος, από τον συναισθηματικό χείμαρρο που φτάνει από την οθόνη για να σου ζεστάνει την καρδιά.
