Αυτό που συνέβη το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο Καλλιμάρμαρο δεν ήταν ακριβώς συναυλία, ούτε διαμαρτυρία ούτε εκδήλωση μνήμης, αλλά όλα αυτά μαζί· κυρίως, ήταν η ανάγκη εκείνων που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στα Τέμπη και των πολύ περισσότερων που έμειναν συγκλονισμένοι από το γεγονός, να δηλώσουν παρόντες και παρούσες. Να θυμηθούν και να θυμίσουν. Να φωνάξουν ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο, όπως επισήμανε από σκηνής και η καθηλωτική Τάνια Τσανακλίδου. Η μοτοπορεία των απεργών διανομέων φαγητού, που έκανε στάση γύρω στις 19.30 έξω από το Στάδιο, ανεβάζοντας τα ντεσιμπέλ με τις κόρνες, ζητούσε και αυτή πρακτικά το ίδιο πράγμα.
Μέσα στο Καλλιμάρμαρο, οι 38.000 που κατάφεραν να βρουν εισιτήριο –κανείς δεν κατάλαβε γιατί ήταν μόνο τόσοι, τη στιγμή που εκατοντάδες έψαχναν μάταια να αγοράσουν απ’ έξω– τραγούδησαν, έκλαψαν, γέλασαν, θύμωσαν (ξανά) και τελικά ίσως έκαναν ένα ακόμη βήμα προς τη λύτρωση. Διότι αυτό που έγινε στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023 είναι από τα πράγματα που αφήνουν μόνιμα σημάδια μέσα σου ακόμη και αν δεν το ζήσεις προσωπικά. Φάνηκε στον τρόπο που το κοινό σχεδόν έψαλε κάποια τραγούδια με σεβασμό και με πόνο. Φάνηκε στο κομμάτι που ο Φοίβος Δεληβοριάς συνέθεσε για την περίσταση: «Δεν θα κάνω πίσω/ και δεν θα ξεχάσω/ θα σε πάρω εγώ/ Παιδάκι μου όταν φτάσω», απηχώντας τη σημαδιακή φράση που γράφτηκε με σπρέι από τοίχους σχολείων και συρμούς του ηλεκτρικού μέχρι στα βράχια της θάλασσας.
Ο Σωκράτης Μάλαμας ανέβηκε στη σκηνή με την πιστή συνεργάτιδά του στο τραγούδι, Ιουλία Καραπατάκη, και το ακόμη πιο πιστό κοινό του να πιάνει θέσεις μπροστά, για να στείλει αυτή τη φορά τους γνωστούς «ύμνους» του με κατεύθυνση προς τον ουρανό. Πριν ξεκινήσει ωστόσο τον λόγο πήρε η Μαρία Καρυστιανού, για να υπενθυμίσει ότι «αυτό που σκότωσε τα δικά μας παιδιά, τους δικούς μας ανθρώπους, παραμένει ελεύθερο και σκοτώνει ξανά, ξανά. Λοιπόν, ποτέ ξανά» και να υποσχεθεί πως η δικαίωση θα διεκδικηθεί μέχρι τέλους, χάρη και στο ποσό που συγκεντρώθηκε από τα έσοδα της συναυλίας.
Το μικρόφωνο επέστρεψε στον Μάλαμα, αλλά για το πρώτο του τραγούδι δεν το χρειάστηκε πραγματικά. Η «Κοιλάδα των Τεμπών» («φόβος των μηχανοδηγών…»), ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, έγινε σχεδόν σύνθημα στα χείλη όσων βρίσκονταν εκεί. Επειτα από κάμποση ώρα, τη σκυτάλη ανέλαβε ο ίδιος ο Θανάσης, όπως είχε υποσχεθεί παρόλο που έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από τις ζωντανές εμφανίσεις. «Μακάρι να ζούσαν και να μη γινόταν αυτή η συναυλία», είπε ο Θεσσαλός τραγουδοποιός πριν παρασύρει το κοινό στη γνωστή μυσταγωγία, από τα χαμηλά στην αρένα του Σταδίου μέχρι ψηλά στην «Ανδρομέδα», που «κάτι όντα περίεργα κι ωραία, είναι μόνα και ψάχνουν για παρέα».
