Τον Μπερτράν Μπονελό τον συναντήσαμε στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2023, εν μέσω της απεργίας των χολιγουντιανών ηθοποιών, που δεν άφησε την πρωταγωνίστριά του Λεά Σεϊντού να δώσει το «παρών» στη Μόστρα. Στην ταινία του «Το θηρίο», που κυκλοφορεί από χθες στις ελληνικές αίθουσες, η Σεϊντού υποδύεται μια νεαρή γυναίκα στο κοντινό μέλλον (2044), η οποία επιλέγει να υποβληθεί σε μια διαδικασία «καθαρισμού» του DNA της από τραυματικές μνήμες και συναισθήματα του παρελθόντος, προκειμένου να καταστεί πιο ανταγωνιστική στην εργασιακή πραγματικότητα της τεχνητής νοημοσύνης. «Οταν έγραψα το σενάριο, πριν από πέντε χρόνια, δεν φανταζόμουν ότι θα είχε τόσο σύγχρονη διάσταση, με τον φόβο της τεχνητής νοημοσύνης που έχει έρθει ξανά στο προσκήνιο τελευταία. Σκεφτόμουν περισσότερο τις ηθικές και πολιτικές προεκτάσεις, όχι όμως σαν κάτι που θα συνέβαινε τόσο σύντομα», λέει σχετικά ο Μπονελό.
Η ταινία του πάντως, που είναι αρκετά περίπλοκη στη σύλληψή της, δεν θα λέγαμε ότι είναι ένα τυπικό θρίλερ ή δράμα επιστημονικής φαντασίας. Αντιθέτως, αντλώντας έμπνευση από τη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς «Το θηρίο στη ζούγκλα» (εκδ. Αγρα), ο Γάλλος κινηματογραφιστής αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας και ενός ανδρός (τον υποδύεται ο Τζορτζ Μακέι), οι οποίοι συναντιούνται διαδοχικά το 1910, το 2014 και το 2044, ζώντας έναν διαρκώς ανεκπλήρωτο έρωτα. «Εδώ και πολύ καιρό, ήθελα να κάνω ένα μελόδραμα και το συγκεκριμένο κείμενο του Χένρι Τζέιμς είναι νομίζω ένα από τα πιο όμορφα. Επίσης, ήθελα να αναμείξω τα είδη και να εξερευνήσω ακόμη περισσότερο την ιδέα ότι η αγάπη συνδέεται άμεσα με τον φόβο. Οσο για το κομμάτι που διαδραματίζεται στο μέλλον, στο Λος Αντζελες, χτίζεται πάνω στην υπόθεση ότι η απώλεια των συναισθημάτων είναι το τίμημα που πληρώνεις για το θαύμα της τεχνητής νοημοσύνης».
Το κομμάτι του φιλμ που διαδραματίζεται στο μέλλον, στο Λος Αντζελες, χτίζεται πάνω στην υπόθεση ότι η απώλεια των συναισθημάτων είναι το τίμημα που πληρώνεις για το θαύμα της τεχνητής νοημοσύνης.
Με ποια κριτήρια, όμως, διάλεξε τις άλλες δύο στάσεις στον χρόνο; «Αρχικά, υπάρχουν πράγματι τρία μέρη στην ταινία, αλλά όχι τρεις ιστορίες, παρά μόνο μία. Επρεπε λοιπόν να βρω τον τρόπο. Να βάλω κάτι μέσα στο 1910 που θα ανακαλείται το 2014 κ.ο.κ. Κάτι σαν μαθηματική ακολουθία. Επέλεξα το 1910, φυσικά, γιατί τότε συμβαίνει η μεγάλη πλημμύρα στο Παρίσι (σ.σ. από τις βασικές σκηνές της ταινίας), αλλά και επειδή μιλάμε για μια εποχή όπου οι άνθρωποι πίστευαν πως ο 20ός αιώνας θα ήταν μια περίοδος προόδου, φωτός και σοφίας – και πράγματι ήταν έτσι για λίγο, όμως τέσσερα χρόνια αργότερα τα πάντα βυθίστηκαν στο σκοτάδι. Το 2014 εξυπηρετούσε διότι είναι στον σημερινό κόσμο, πριν ωστόσο από το κίνημα του #MeToo, το οποίο θα περιέπλεκε υπερβολικά το σενάριο», εξηγεί ο Μπονελό.
Η αλήθεια είναι ότι η ταινία του μπορεί να γίνει αρκετά απαιτητική για τον θεατή, καθώς διαθέτει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία και ιδέες ξεδιπλώνονται μέσα στις δύο και μισή ώρες που διαρκεί. «Γενικώς, μου αρέσουν τα φιλμ που θέτουν περισσότερα ερωτήματα παρά δίνουν απαντήσεις. Η ταινία ως σύλληψη είναι αρκετά περίπλοκη, όμως μέσα στις ίδιες τις σκηνές τα πράγματα είναι πολύ απλά. Διότι και τα συναισθήματα είναι βασικά: αγάπη, φόβος, μοναξιά, ευγένεια. Η κεντρική ιδέα είναι ότι δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να αγαπήσει, επειδή κάτι τρομερό θα συμβεί και θα καταστρέψει τα πάντα. Στο τέλος συνειδητοποιείς ότι το “θηρίο” του τίτλου είναι η φόβος για την αγάπη».
Η ταινία του Μπονελό αποτελεί όπως είπαμε περίτεχνη κατασκευή, παρ’ όλα αυτά δεν θα θεμελιωνόταν ποτέ δίχως την καταλυτική παρουσία της Λεά Σεϊντού, η οποία φωτίζει με τη λάμψη της κάθε καρέ. «Πολύ περισσότερο και από τη λάμψη, είναι η αύρα μυστηρίου που αποπνέει. Προσωπικά τη γνωρίζω πολλά χρόνια και όμως είναι δύσκολο να πω τι σκέφτεται κάθε φορά – αυτό στο σινεμά είναι σπουδαίο. Εδώ κινηματογραφείται από κάθε γωνία και μερικές φορές είναι πιο δυνατή από τον φακό. Εγραψα τον ρόλο για εκείνη, γιατί πιστεύω ότι είναι η μόνη Γαλλίδα ηθοποιός που μπορεί να σταθεί και στις τρεις περιόδους, έχει κάτι διαχρονικό», καταλήγει ο Μπονελό.
