Το «Τρία επί ψυχής», το νέο μυθιστόρημα του Αρη Αλεξανδρή, τακτικού αρθρογράφου της «Κ», είναι οι πολλές ιστορίες των σημερινών τριαντάρηδων και της μύησής τους στην απώλεια. Είναι η ιστορία της Ανι, η οποία, κλείνοντας τα τριάντα, καταφέρνει να πάρει μια απόφαση και αυτή είναι να αλλάξει δουλειά, στοιχειωμένη ακόμη από τον θάνατο του παιδικού της φίλου.
Είναι επίσης και η ιστορία του Φίλιππου Κάππα, του παιδικού φίλου της Ανι που έχασε τη ζωή του στα 16 του. Ο τόσο πρόωρα νεκρός νέος γίνεται στη μνήμη όλων ένα ακόμη χαμένο στοίχημα της ζωής – ίσως και των δικών τους ζωών.
Τέλος, το μυθιστόρημα επικεντρώνεται και στην τραγική φιγούρα της μητέρας του Φίλιππου Κάππα, η οποία είναι απολύτως πεπεισμένη ότι ο γιος της έπεσε θύμα δολοφονίας.
Το βιβλίο κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και η «Κ» προδημοσιεύει σήμερα ένα απόσπασμα.
Προδημοσίευση
Κατά τις δώδεκα, στην ταράτσα υπήρχε ακόμα πολύς κόσμος. Οσοι λογίζονταν ως περαστικοί ή «φίλοι του τζάμπα» είχαν αναχωρήσει για την επόμενη δωρεάν βραδινή τους συγκίνηση, έτσι στο πάρτι είχαν μείνει κατά το πλείστον άτομα που η Ανι μέσες άκρες γνώριζε. Παράλληλα με τη μουσική –χαμηλών τόνων αλλά αρκετά ερεθιστική– η Δάφνη είχε κανονίσει προβολές βίντεο στους τοίχους των παρακείμενων πολυκατοικιών: επρόκειτο κυρίως για σκηνές από αγαπημένα της βίντεο κλιπ και ταινίες στις οποίες απέδιδε θρησκευτική αξία (το Πέρυσι στο Μάριενμπαντ τιμήθηκε ιδιαίτερα). Για τον σκοπό αυτό είχε προμηθευτεί δύο προτζέκτορες από «έναν φίλο της σκηνοθέτη»· η επαγγελματική ιδιότητα του φίλου πρέπει να είχε μεγάλη σημασία, γιατί την επαναλάμβανε συνέχεια: «Ο φίλος μου, ξέρεις, ο σκηνοθέτης, μου έμαθε ότι τα πάντα είναι θέμα παράστασης και αναπαράστασης» ή «αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή και την τέχνη, που διδάχτηκα από έναν φίλο, ξέρεις, τον σκηνοθέτη». Σε κάθε επανάληψη η Ανι και ο Μπάντι κοιτούσαν ο ένας τον άλλο απορημένοι σαν να λένε, «εντάξει, σκηνοθέτης είναι, δεν εφηύρε και το αντίδοτο της καράφλας». Φωναχτά βέβαια δεν δήλωναν τίποτα επ’ αυτού, αντιθέτως προσποιούνταν τους εντυπωσιασμένους όσο τους επέτρεπε ο αυτοσεβασμός τους.
Οι καλεσμένοι πάντως έδειχναν να απολαμβάνουν τις βιντεοπροβολές –πολλοί εξ αυτών τραβούσαν αδιάκοπα φωτογραφίες του εαυτού τους μπροστά στις ριπές του προτζέκτορα για χάρη του ρομαντικού οπτικού εφέ που παρήγε η μείξη του βίντεο με τη σκιά τους–, ενώ οι γείτονες υπήρξαν πρωτοφανώς ήρεμοι και συγκαταβατικοί, αν εξαιρέσει κανείς έναν κύριο που βγήκε στο μπαλκόνι του με το βρακί προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για τον θόρυβο και τις φωταψίες που δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Γεμάτος ενοχές, ο Μπάντι επισήμανε πως, πράγματι, ο θόρυβος και οι φωταψίες υποβαθμίζουν την ποιότητα του ύπνου και σε βάθος χρόνου μπορούν να συμβάλουν σε πλήθος νευρολογικών διαταραχών.
«Λοιπόν, ξεκινάω εγώ φέτος. Λοιπόν, πήρα μία απόφαση. Αποφάσισα λοιπόν να παραιτηθώ από τη δουλειά». Είχε πει τρεις φορές «λοιπόν»· κατάλαβε ότι οι εξομολογήσεις την άγχωναν.
Σύντομα, η Ανι, η Δάφνη και ο Μπάντι βρέθηκαν ξανά στις ξαπλώστρες τους για την ώρα των εξομολογήσεων. Οι εξομολογήσεις ήταν ένα ακόμα γενεθλιακό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο οι τρεις τους όφειλαν να αποκαλύψουν μία σημαντική εξέλιξη από την επικαιρότητα της ζωής τους. Ο Μπάντι και η Δάφνη έπαιρναν πολύ στα σοβαρά αυτή τη στιγμή και, κατά έναν περίεργο τρόπο, είχαν πάντα κάτι σημαντικό να αποκαλύψουν. Η Ανι, από την άλλη, σπανίως είχε κάτι αξιοσημείωτο να παραθέσει, εξ ου και πολλές φορές στο παρελθόν χρειάστηκε να επινοήσει κάποια ιστορία – όπως τότε που τους είπε ότι ήταν ερωτευμένη με τον υδραυλικό της. Ακόμα αναρωτιόταν ποια διαολεμένη ανασφάλεια την είχε οδηγήσει σε ένα τόσο ανόητο ψεύδος· για να μην εκτεθεί, χρειάστηκε μετά να σκαρφιστεί και ένα αποτυχημένο ραντεβού με τον ανύπαρκτο υδραυλικό, για να βάλει την απαραίτητη ταφόπλακα σε ένα φανταστικό ειδύλλιο στο οποίο Δάφνη και Μπάντι είχαν επενδύσει πολλά.
Φέτος όμως είχε επιτέλους κάτι να πει: δεν θα μιλούσε βέβαια για τα όνειρά της με τον Φίλιππο Κάππα ή για τις αμφιλεγόμενες συναντήσεις με τη μητέρα του. Αυτά η Δάφνη και ο Μπάντι δεν ήθελαν να τα ακούνε και η Ανι δεν είχε καμία διάθεση να τα κοινοποιήσει με το ζόρι. Αλλωστε, καθόλου δεν επιθυμούσε να τη λυπούνται ή να τη θεωρούν παράξενη (ήξερε ότι τη θεωρούσαν ήδη και δεν ήθελε να προσθέσει επιχειρήματα στο ανομολόγητο κατηγορητήριο της παραξενιάς). Η απόφασή της να παραιτηθεί ήταν το πιο αρμόζον υλικό εξομολόγησης. Πήρε τον λόγο πρώτη:
«Λοιπόν, ξεκινάω εγώ φέτος. Λοιπόν, πήρα μία απόφαση. Αποφάσισα λοιπόν να παραιτηθώ από τη δουλειά». Είχε πει τρεις φορές «λοιπόν»· κατάλαβε ότι οι εξομολογήσεις την άγχωναν περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε.
