Την όπερα «Φιντέλιο» του Μπετόβεν επέλεξε ο Δήμος Αθηναίων προκειμένου στις 12 Οκτωβρίου στο θέατρο Ολύμπια να γιορτάσει τα 80 χρόνια από το τέλος της γερμανικής Κατοχής και τα 50 από τη Μεταπολίτευση. Το έργο δόθηκε στα ελληνικά, στην ιστορική μετάφραση της Βέτας Πεζοπούλου, όπως είχε πρωτοπαρουσιαστεί από την Εθνική Λυρική Σκηνή τον Αύγουστο του 1944 στο Ηρώδειο με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Hταν η πρώτη παραγωγή της νέας καλλιτεχνικής διεύθυνσης του θεάτρου Ολύμπια και πραγματοποιήθηκε, παραδόξως, όχι με την ορχήστρα του δήμου, αλλά με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και με δύο (!) χορωδίες, αυτήν της ΕΡΤ (διδασκαλία: Μ. Παπαπέτρου) και αυτήν του Δήμου Αθηναίων (διδασκαλία: Σ. Μπερής).
Πρώτη θετική έκπληξη υπήρξε ο Κωνσταντίνος Τερζάκης. Ο νεαρός αρχιμουσικός εξασφάλισε τη δραματική ροή και την ένταση του έργου, έδωσε χώρο και ανάταση στο συγκλονιστικό κουαρτέτο της πρώτης πράξης, ισορρόπησε πολύ καλά τον ανάλαφρο χαρακτήρα της μουσικής των «κωμικών» χαρακτήρων του έργου, του Ρόκο, της Μαρτσελίνε και του Ζακίνο, με τις έντονα δραματικές διατυπώσεις της Λεονόρας, του Φλόρεσταν και του Πιτσάρο, έδωσε όραμα στα χορωδιακά των φυλακισμένων. Πιστώνεται σημαντικό μέρος της επιτυχίας.
Με την εμβληματική όπερα του Μπετόβεν γιόρτασε ο Δήμος Αθηναίων Απελευθέρωση και Μεταπολίτευση.
Στην επιτυχία συνέβαλαν εξίσου οι έμπειροι Ελληνες μονωδοί που κλήθηκαν να αποδώσουν τους ρόλους στη γλώσσα μας. Σε αυτό βοηθήθηκαν από τη μετάφραση της Πεζοπούλου, η οποία όχι μόνο φρόντισε ώστε στο αδόμενο κείμενο να μην υπάρχουν παρατονισμοί, αλλά επιμελήθηκε έναν λόγο που μπορούσε να τραγουδηθεί. Ετσι, χάρη και στην καλή τους άρθρωση, το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου γινόταν εύκολα κατανοητό. Επιπλέον, καθώς το έργο δόθηκε σε συναυλιακή μορφή, άριστα επιλέχθηκε να μην προβληθούν υπέρτιτλοι, οι οποίοι αποσπούν την προσοχή του θεατή, αλλά κατά περίπτωση να προβάλλονται λέξεις ή φράσεις-κλειδιά στην οθόνη πίσω από τους τραγουδιστές, βοηθώντας περαιτέρω την κατανόηση (σκηνοθετική επιμέλεια: Νατάσα Τριανταφύλλη).
Η Βιλχελμίνε Σρέντερ – Ντεφρίντ, πρώτη ερμηνεύτρια της Λεονόρας / Φιντέλιο, διέπρεψε σε έργα Βάγκνερ. Η δύναμη της μεσοφώνου Μαίρης – Ελεν Νέζη που ανέλαβε τον ρόλο στα Ολύμπια είναι σε διαφορετικό ρεπερτόριο. Ωστόσο, αντιμετώπισε την άβολη φωνητική γραφή και την προβληματική ενορχήστρωση του Μπετόβεν, όπου τα χάλκινα πνευστά ανταγωνίζονται τη φωνή, προσφέροντας μία Λεονόρα γεμάτη συναισθηματική δύναμη και ευγένεια. Το ωραίο ηχόχρωμα όπως και το δεμένο «ιταλικό» τραγούδι του τενόρου Δημήτρη Πακσόγλου ωφέλησαν τον Φλόρεσταν, ενώ η ερμηνεία του βαρύτονου Δημήτρη Τηλιακού, που ανέλαβε τον «κακό» Πιτσάρο, υπήρξε όσο χρειαζόταν σκοτεινή, βίαιη και ορμητική.
Με μεστή φωνή και ωραίο τραγούδι ανταποκρίθηκε ο βαθύφωνος Πέτρος Μαγουλάς στην ελαφριά όσο και στην πιο δραματική πτυχή της μουσικής του Ρόκο, που εμφανίζεται όταν ο ρόλος διαλέγεται με τη Λεονόρα ή τον Πιτσάρο. Δροσερή Μαρτσελίνα με ευχάριστη (και χρήσιμη) σιγουριά στις ψηλές νότες ήταν η υψίφωνος Μαριλένα Στριφτόμπολα, επιβλητικός Φερνάντο ο βαρύτονος Γιάννης Σελητσανιώτης και λυρικός Ζακίνο ο τενόρος Νικόλας Μαραζιώτης.
