Ζούμε τη στιγμή **1/2
ΔΡΑΜΑ (2024), 107΄
Σκηνοθεσία: Τζον Κρόουλι
Ερμηνείες: Αντριου Γκάρφιλντ, Φλόρενς Πιου
Η Φλόρενς Πιου και ο Αντριου Γκάρφιλντ, δύο από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς στο σύγχρονο Χόλιγουντ, πρωταγωνιστούν στη δραματική ιστορία του βραβευμένου Τζον Κρόουλι («Μπρούκλιν», «Η καρδερίνα») με κεντρικό θέμα τον χρόνο που έχουμε στη ζωή, τα όριά του και πώς θα τον αξιοποιήσουμε.
Μετά μια αναπάντεχη συνάντηση, η σεφ Αλμουτ και ο πρόσφατα χωρισμένος Τομπάιας ερωτεύονται γρήγορα και με πάθος. Η σχέση τους πηγαίνει από χαλαρή σε σοβαρή και ακόμη πιο σοβαρή όταν μια δυσάρεστη ανατροπή, ένα πρόβλημα υγείας, θα αναστατώσει την κοινή πορεία τους και έτσι οι δυο τους θα μάθουν να απολαμβάνουν το κάθε λεπτό πριν έρθει το κακό. Αλλά η ταινία αποφεύγει να εστιάσει μόνο στο ψυχικό βάρος που προκαλεί μια ασθένεια. Αντιθέτως, επικεντρώνεται στην έννοια του χρόνου. Με τη σημασία του χρόνου ασχολήθηκε το 2013 και ο Ρίτσαρντ Κέρτις στο φιλμ «Οσα φέρνει ο χρόνος», με αρκετά σημεία του «Ζούμε τη στιγμή» να το θυμίζουν.
Με μια πρώτη ματιά, το σενάριο του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου Νικ Πέιν μοιάζει κλισέ, αλλά η δομή της ταινίας το κάνει πιο ενδιαφέρον. Το «ταξίδι» τους, που εκτείνεται σε μια δεκαετία, παρουσιάζεται σε μη γραμμική αφήγηση με την κάμερα να μεταπηδά στα γεγονότα που βίωσαν η Αλμουτ και ο Τομπάιας ανά τα χρόνια. Κι ενώ αρχικά αυτό μπορεί να μπερδέψει τον θεατή, γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει εξέλιξη στην ιστορία αγάπης που δοκιμάζεται. Δίνοντας μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, ο Κρόουλι περνάει το μήνυμα ότι ο ρομαντισμός στον χαρακτήρα κάποιου φαίνεται στις μικρές ανθρώπινες στιγμές.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που έχουν «χημεία» και πείθουν ως ζευγάρι, ιδιαίτερα στις πιο δραματικές σκηνές, είναι από τα δυνατά στοιχεία της ταινίας.
Ενα από τα δυνατά στοιχεία της ταινίας είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που έχουν χημεία και πείθουν ως ζευγάρι, ιδιαίτερα στις πιο δραματικές σκηνές, στους καβγάδες και μέχρι το σκληρό αλλά προβλέψιμο φινάλε. Και στα κοντινά πλάνα, ο καθένας ξεχωριστά αποκαλύπτει μια γκάμα συναισθημάτων χωρίς λόγια παρά μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου. Ιδίως αυτές του Γκάρφιλντ επιτυγχάνουν απόλυτα αυτόν τον στόχο.
Ωστόσο, θα περίμενε κανείς περισσότερο δράμα, αν κρίνουμε από το μάρκετινγκ γύρω από την κινηματογραφική παραγωγή. Ναι, υπάρχουν μερικές συγκινητικές στιγμές, αλλά στις δύσκολες σκηνές πάντα θα ειπωθεί κάποια ατάκα που θα ελαφρύνει κάπως το βαρύ κλίμα. Εκεί που πάει το δράμα να κορυφωθεί, ο σεναριογράφος επιλέγει έναν άλλο δρόμο και είναι σαν να προσπαθεί να μας «βγάλει» από τη δυστυχία.
