Μεγάλες πιένες γνωρίζει το ελληνικό θέατρο, το οποίο έχει γίνει πλέον μια μεγάλη επιχείρηση. Καθόλου ρητορικό αυτό το τελευταίο, εάν αναλογιστούμε τον αριθμό των θεατρικών σκηνών στην πρωτεύουσα. Διανύουμε τις πρώτες ημέρες της νέας θεατρικής σεζόν και παρατηρείται καταιγισμός ανακοινώσεων για θεατρικές παραστάσεις. Η υπερπληθώρα δεν είναι καινούργιο χαρακτηριστικό της αθηναϊκής θεατρικής πιάτσας. Εχει καταγραφεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Μήπως, ωστόσο, η θεατρική βιομηχανία της πρωτεύουσας κινείται με ρυθμούς οι οποίοι είναι τόσο γρήγοροι, που είναι δύσκολο το κοινό να τους ακολουθήσει;
Το νέο στοιχείο είναι ότι το κοινό του θεάτρου δεν είναι μόνο οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, που επιλέγουν για βραδινή έξοδο μια θεατρική παραγωγή. Πλέον, θέατρο παρακολουθούν πολύ νεότερες ηλικίες. Σε αυτό συνέβαλε, κατ’ αρχάς, η πτώση του σινεμά. Οι πλατφόρμες (όπως Netflix, Amazon prime, Disney+ και άλλες), που εκτινάχθηκαν κατά την περίοδο των lockdowns λόγω της πανδημίας, άλλαξαν τις κινηματογραφικές μας συνήθειες, και δη των νεότερων, οι οποίοι προτιμούν να βλέπουν σινεμά στο σπίτι και να βγαίνουν για θέατρο.
Πόσο μάλλον που πλέον το εισιτήριο του θεάτρου δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό. Μάλιστα, τούτες τις ημέρες κάνουν θραύση οι early birds προσφορές.
Από την άλλη, δίπλα στα γνωστά θεατρικά κείμενα και στους συγγραφείς, έχει αναπτυχθεί μια μεγάλη ελληνική θεατρική παραγωγή, που πειραματίζεται σε διάφορα είδη θεατρικού λόγου, επιδιώκοντας να προσελκύσει το επιλεκτικό κοινό. Για παράδειγμα, της μόδας είναι τα θέματα της συμπερίληψης, της διαφορετικότητας, της βίας των ανηλίκων, του μπούλινγκ, πάνω στα οποία νεανικές θεατρικές ομάδες δομούν –έστω, επιχειρούν– τον δικό τους λόγο, ενώ ανθεί και το αυτοσχεδιαστικό θέατρο που εμπεριέχει την περφόρμανς.
Νέο στοιχείο είναι η σημαντική σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια αύξηση των θεατρικών παραστάσεων για παιδιά. Με βάση τις έως τώρα ανακοινώσεις για τη νέα θεατρική σεζόν, υπολογίζεται ο αριθμός των παραστάσεων που απευθύνονται σε ανηλίκους να ξεπεράσουν τις 50 στην Αθήνα. «Ανηλίκους» γενικώς, αφού θα έχουμε παραστάσεις που διαφοροποιούνται ανάλογα με την ηλικία του κοινού τους – για παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού, για εφήβους, αλλά ακόμη και για βρέφη!
Ιδιοκτήτες θεατρικών χώρων πληρώνονται, φορείς επικοινωνίας επίσης, καλλιτέχνες έχουν δουλειά. Θα ήταν πολύ ωραίο όλο αυτό εάν η αύξηση των παραστάσεων δεν υπέκρυπτε και φθηνές παραγωγές σε ακατάλληλους χώρους, κακές εργασιακές σχέσεις, ανασφάλεια και, εντέλει, απογοήτευση. Δίπλα στα, θεωρούμενα, mainstream θεατρικά σχήματα, επιχειρούν να επιβιώσουν νέοι καλλιτέχνες που εργάζονται ουσιαστικά αφιλοκερδώς, «ζητιανεύουν» μια καλή κουβέντα από το κοινό (πόσο μάλλον από τα ΜΜΕ ή τις ινσταγκραμικές περσόνες) και, εντέλει, πολλοί βλέπουν να συνθλίβονται τα όνειρά τους. Αν αξίζει η περιπέτεια, είναι δική τους απόφαση. Αν κερδίζει το θέατρο, δυσπιστώ. Η υπερπληθώρα θολώνει το στίγμα του καλού θεάτρου, χαμηλώνει τον δείκτη ποιότητας, εθίζει το κοινό στη μετριότητα. Ολα, βέβαια, θα φανούν στο χειροκρότημα.
