Ισως κανείς να μην περίμενε σε μια Αμερική που ζούσε υπό τη σκιά των Δίδυμων Πύργων και του πολέμου στο Ιράκ, το 2004, πως το εκκωφαντικότερο μουσικό πολιτικό σχόλιο θα ερχόταν από τους Green Day. Το τρίο από το Οκλαντ της Καλιφόρνιας, που ακριβώς μία δεκαετία νωρίτερα είχε αποθεώσει τη ραθυμία μέσω της ποπ πανκ οδού με το «Dookie», «εξαπέλυσε» τα μπαρουτοκαπνισμένα πυρά του προς τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Ο. Μπους.
Με το «American Idiot», το οποίο κυκλοφόρησε εκ νέου σε μια επετειακή έκδοση 20 χρόνια μετά, οι Green Day πέτυχαν μια εκπληκτική χρυσή τομή που ούτε είχε προηγηθεί και επ’ ουδενί δεν ακολούθησε στις σταδιακά μετριότερες έως κακές δουλειές τους τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Χωρίς να χάσουν στάλα από το νεύρο τους, το χώρεσαν όχι μόνο σε τραγούδια πιο σφιχτά και πιο πρόσφορα προς το μαζικό, αλλά και σε μια τσιτωμένη πανκ όπερα, που ανάμεσα σε όλα τα «American Idiot» και «Holiday» θα χωρούσε την πεμπτουσία τους: το «Jesus of Suburbia», που με το μαλακό μα διακριτό «μοντάζ» του περνάει σαν ένας εννιάλεπτος οδοστρωτήρας, που κανείς μάλλον δεν έχει αντίρρηση πως είναι το μικρό «Bohemian Rhapsody» του καλιφορνέζικου ποπ πανκ. Την ίδια στιγμή, οι Green Day αποσυμπίεσαν τον δίσκο με δύο μπαλάντες («Boulevard of Broken Dreams» και «Wake Me Up When September Ends») που στα μέσα των ’00s δεν νοείτο να λείπουν από τις λίστες των ελαφρών ροκ ραδιοφώνων (και όχι μόνον), ούτε από τα ακουστικά και τα τετράδια έφηβων κοριτσιών που σχεδίαζαν καρδούλες δίπλα στο πρόσωπο του Μπίλι Τζο Αρμστρονγκ.
Κανείς δεν θα το επαναλάμβανε με αυτόν τον τρόπο. Ούτε καν οι ίδιοι οι Green Day, οι οποίοι επί ματαίω προσπαθούν να ξαναζεστάνουν τις ημέρες δόξας τους με το μίνιμουμ των δυνάμεών τους, πότε αλλάζοντας ένα στίχο του «American Idiot» σε «I’m not a part of the MAGA agenda», πότε φορώντας μάσκες του Τραμπ με ένα φαρδύ πλατύ «IDIOT» στο λαστιχένιο κούτελο του τέως και ενδεχομένως επόμενου προέδρου των ΗΠΑ. Μήπως, όπως ο Jesus of Suburbia σκοτώνει το πανκ alter ego του, St. Jimmy, στον δίσκο, έτσι και η ενηλικίωση «σκότωσε» την όποια επαναστατικότητα υποσχόταν σε αυτούς που πέτυχαν στην εφηβεία; Ναι και όχι. Είκοσι χρόνια μετά, το «American Idiot» εξακολουθεί να ανοίγει μια τρύπα στον χρόνο και να ξυπνάει για τα 57 του λεπτά μια ορμή που χωράει και συνδυάζει το αιχμηρό πολιτικό σχόλιo, τη φρούδα ενίοτε επαναστατικότητα και μαζί τον ρομαντισμό, ερωτικό ή μη, που συμβολίζει μια χειροβομβίδα σε σχήμα καρδιάς.
Ο δίσκος υπήρξε μια φαντασίωση που συνεχίζουμε να θέλουμε να προβάλλουμε στο σινεμά της νοσταλγίας μας, είτε αγοράζοντας επετειακές επανεκδόσεις για τα εικοσάχρονα του δίσκου είτε ξεροσταλιάζοντας σε διαδικτυακές ουρές για να δούμε τους Green Day το επόμενο καλοκαίρι στην Αθήνα, να «παλιμπαιδίσουμε» και να ζήσουμε με έναν αναδρομικό ενθουσιασμό το «δικό μας» Eras Tour.
