Ανεβαίναμε γεμάτοι περιέργεια τη σκάλα που οδηγεί στην πάλαι ποτέ λαμπρή αίθουσα συνάντησης του πρώτου ορόφου, στο Μπάγκειον, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Ιερά Οδός 343 – Μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Μαρίας Φαφαλιού. Αφού όλοι πήραν τις θέσεις τους, η Χριστίνα Λυκοτσέτα διέσχισε τη σκοτεινή αίθουσα και ένας κίτρινος φωτισμός ανέδειξε τη φιγούρα της. Με το βλέμμα στο κενό άρχισε να μας διηγείται, εκ στόματος των τροφίμων αλλά και των εργαζομένων, μερικές από τις πραγματικές ιστορίες του βιβλίου, υπό τις μελωδίες του Φίλιππου Δραγούμη, που τη συνόδευε στη σκηνή. Οι δύο τους μας αφηγήθηκαν την ιστορία του Γεωργίου Βιζυηνού λίγο πριν εισαχθεί στο Δρομοκαΐτειο, του Μιχαήλ Μητσάκη, ο οποίος νοσηλεύθηκε στο ίδιο δωμάτιο μαζί του για μικρό διάστημα, διότι ακολούθησε ο θάνατος του πρώτου, αλλά και άλλων απλών ανθρώπων, που δεν ανήκαν στην ελίτ του πνεύματος.
Εκτός από τις μαρτυρίες, η πρωταγωνίστρια διάβασε και αποσπάσματα που αναφέρονταν στις μεθόδους θεραπείας, με τις μουσικές παρεμβάσεις του κ. Δραγούμη να μοιάζουν τόσο ζωντανές, σαν χτύπους καρδιάς. Στη διάρκεια μιας ώρας, οι δυο τους μίλησαν επίσης για την ίδρυση του νοσοκομείου, που πραγματοποιήθηκε με χρήματα από τη διαθήκη του Ζώρζη Δρομοκαΐτη το 1880. «Οταν ο Δρομοκαΐτης επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Δαφνί, η δομή στην οποία διέμεναν οι ασθενείς, αποτελούνταν από μικρά σπιτάκια σαν σκυλόσπιτα. Σκεφτείτε υπήρχαν μέχρι και κλουβιά. Εκείνος ήθελε να αλλάξει αυτή την κατάσταση», μας λέει ο σκηνοθέτης Βασίλης Παχουνδάκης.
Η ιδέα για τη δημιουργία της παράστασης γεννήθηκε πριν από την πανδημία, όταν έπεσε στα χέρια της πρωταγωνίστριας το βιβλίο της κ. Φαφαλιού. «Επειδή κάναμε αρκετές πρόβες μέσα στο Δρομοκαΐτειο, ήταν σαν να ζούσαμε εκείνη τη στιγμή τις ιστορίες που δραματοποιήσαμε», αναφέρει ο σκηνοθέτης, ενώ συμπληρώνει ότι αν και οι καταστάσεις και οι άνθρωποι έχουν αλλάξει από το παρελθόν, πολλά πράγματα που αφορούν την ψυχική υγεία, όπως το στίγμα στον λόγο μας, παραμένουν ίδια. Αφήνοντας πίσω το εμβληματικό εσωτερικό του κτιρίου και αντικρίζοντας το σιντριβάνι της Ομόνοιας, σκεφτόμασταν μία φράση της κ. Λυκοτσέτα: «Εσείς θα επιτρέπατε σε μία κομμώτρια που μόλις έχει βγει από το ψυχιατρείο να σας κουρέψει;».
