Για να βρούμε τις θέσεις μας στη σκηνή του θεάτρου «Δίπυλον» έπρεπε να διασχίσουμε το «σαλόνι» ενός παλιομοδίτικου πανδοχείου με δεκάδες πορσελάνινες και πλαστικές κούκλες να μας παρατηρούν, στο παράξενο σκηνικό του θεατρικού έργου «John», της βραβευμένης με Πούλιτζερ συγγραφέως Ανι Μπέικερ. Η παράσταση, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2015 στη Νέα Υόρκη αποσπώντας θετικές κριτικές, πραγματοποίησε πριν από δύο μέρες την ελληνική πρεμιέρα της.
Η Μέρτις, ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας, την οποία υποδύεται η Κόρα Καρβούνη, είναι μια παράξενη γυναίκα μεγάλης ηλικίας, ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου και υπεύθυνη για την υπερβολική αυτή διακόσμηση. Υποδέχεται τον Ελάιας και την Τζένη, ένα νεαρό ζευγάρι που έρχεται από το Οχάιο, κάνοντας μια στάση για λίγες μέρες στο Γκέτισμπεργκ των ΗΠΑ.
Η τοξικότητα της σχέσης τους είναι εμφανής από τα πρώτα λεπτά της παράστασης, με τη Μέρτις να γίνεται διακριτική θεατής των καβγάδων τους, χωρίς όμως να χάνει την ευγένειά της. Πάντα πρόθυμη να εξυπηρετήσει, ζει σε έναν δικό της κόσμο, γεμάτο κούκλες και μικρά στολίδια, κάνοντας παρέα με τη Ζενεβιέβ, την τυφλή φίλη της, που πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια και δεν διστάζει καθόλου να μιλήσει για αυτό.
Η ιστορία κυλάει με ένταση, σχεδόν για δύο συνεχόμενες ώρες, με ξεκαρδιστικούς διαλόγους, μουσική και μυρωδιά λιβανιού. Πάνω στη σκηνή συνέβαιναν πράγματα που μερικές φορές μας φαίνονταν αστεία, άλλες τρομακτικά και άλλες μυστηριώδη, χωρίς όμως να μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί. «Αυτό που προτείνει η ίδια η Μπέικερ είναι το ότι δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνουμε όλα», μας λέει ο σκηνοθέτης Μιχάλης Πανάδης και τονίζει ότι στόχος του δεν ήταν να φτιάξει μια παράσταση με αρχή, μέση και τέλος, αλλά ένα έργο «πιο τελετουργικό, με μεταφυσικά στοιχεία, που μερικές φορές είναι εξίσου φυσικά». Κατά τη γνώμη του 33χρονου σκηνοθέτη, η δημιουργός του «John» δεν ήθελε να επικεντρωθεί απλώς στην ιστορία ενός ζευγαριού, αλλά να πάει πολλά βήματα πέρα από αυτό. Η παράσταση μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, εξετάζοντας θέματα όπως η μοναξιά, η απώλεια αλλά και το πόσο μας επηρεάζει ή όχι η γνώμη των άλλων.
Οι δύο ηλικιωμένες φίλες της ιστορίας, πάντως, φαίνεται να μην ενδιαφέρονται και τόσο για το πώς να φερθούν ή να αντιδράσουν, απολαμβάνοντας η μία τη συντροφιά της άλλης, σε αντίθεση με τη νεαρή Τζένη. Η τελευταία, μάλιστα, παρουσιάζει μια παράξενη φοβία για μία από τις κούκλες της Μέρτις, τη Σαμάνθα, υποστηρίζοντας πως η τελευταία είναι θυμωμένη μαζί της. Η Ζενεβιέβ επιβεβαιώνει τον θυμό της κούκλας, αποδίδοντάς τον όμως κάπου αλλού. Οπως λέει σε εμάς και στις συμπρωταγωνίστριές της: «Είναι θυμωμένη γιατί είναι κούκλα! Φαντάσου να είσαι ένα κομμάτι πλαστικό ή γυαλί που το διαμορφώνουν σε ανθρώπινη μορφή και το παγιδεύουν, με μια μόνιμη έκφραση στο πρόσωπό σου! Οι άνθρωποι σε χειραγωγούν. Και σου φορούν ένα μικροσκοπικό φόρεμα που σε φαγουρίζει».
«John», θέατρο «Δίπυλον», έως 30 Νοεμβρίου.
