Ενα από τα πιο ωραία σχόλια που έχουν κάνει ποτέ σε συγγραφέα έγινε στο μπαλκόνι ενός κτιρίου της πλατείας Συντάγματος και είναι το εξής: «Εσύ και ο Αρης είστε οι ροκ σταρ της ελληνικής λογοτεχνίας». Ετσι αποκάλεσε ένας 20χρονος τον Αρη Αλεξανδρή, καθώς συζητούσε με τη συγγραφέα Αλεξάνδρα Κ* για το νέο του βιβλίο «Τρία επί ψυχής», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Το βράδυ της Τρίτης, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας παρουσίασε το δεύτερο στη σειρά μυθιστόρημά του, που φέρει αυτόν τον παράξενο, για πολλούς, τίτλο ο οποίος, όπως δήλωσε, «του ήρθε στον ύπνο του». Ισως αυτό να είναι και μία από τις ελάχιστες ομοιότητες που παρουσιάζει με το βραβευμένο «Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα», που εκδόθηκε πριν από δύο χρόνια.
Το «Τρία επί ψυχής» περιστρέφεται γύρω από τον θάνατο ενός 16χρονου αγοριού, του Φίλιππου Κάππα και εστιάζει στα κατάλοιπα που μπορεί να αφήσει πίσω του το πένθος. Αυτό το γεγονός, που συνέβη στο προαύλιο ενός σχολείου στον Πειραιά, εκκινεί την ιστορία των υπόλοιπων χαρακτήρων του βιβλίου, κοντινών προσώπων του νεαρού μαθητή. Η Ανι, κολλητή φίλη του Φίλιππου, που είναι σήμερα τριάντα χρόνων και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ένα ώριμο αλλά εσωστρεφές άτομο, με αρκετές ανασφάλειες που, κατά κάποιο τρόπο, προσπαθεί να ορίσει ποιο είναι το πρόβλημα στη ζωή της. «Με την Ανι πέρασα πολύ καλά, όσο έγραφα. Εβαλα πολλά κομμάτια του εαυτού μου σε αντίθεση με τον Ιγνάτιο, που είναι κόντρα ρόλος», ανέφερε ο κ. Αλεξανδρής, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης.
Εμείς την γνωρίσαμε σταδιακά, διαβάζοντας για τη σχέση με τους φίλους της, τη μητέρα της, τη δουλειά της αλλά και την περίεργη συναναστροφή με τη μητέρα του Φίλιππου Κάππα, μία γυναίκα που κάνει τα αδύνατα δυνατά, με μία μεγάλη δόση παράνοιας, προκειμένου να ανακαλύψει ποιος είναι ο δολοφόνος του γιου της. «Ο Αρης σημειώνει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ότι “Αν τα φαντάσματα υπήρχαν, αυτή θα ήταν μια ιστορία φαντασμάτων”. Εγώ θα το αντιστρέψω αυτό και έχοντας διαβάσει το βιβλίο, θέλω να σημειώσω ότι τα φαντάσματα είναι πολλές φορές οι ίδιοι ζωντανοί στη “ζωή” των νεκρών», σχολίασε η Αλεξάνδρα Κ*, που συζήτησε με τον συγγραφέα για το μυθιστόρημα.
Οσο η ιστορία προχωράει, και η χαροκαμένη κυρία Κάππα, με τον μποέμ χαρακτήρα της, έχει αναλάβει ρόλο ντετέκτιβ, αρχίζουμε να συμπαθούμε τον φίλο της παρέας, Μπάντι, λιγότερο τη φίλη Δάφνη, αλλά και να περιπλανιόμαστε σε φανταστικές και μη περιοχές της Ελλάδας, γνωρίζοντας και άλλα πρόσωπα που κάνουν συναρπαστική αλλά και μελαγχολική την ανάγνωση.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μία ιστορία πραγματικής ενηλικίωσης των χαρακτήρων που δημιουργεί ο κ. Αλεξανδρής, οι οποίοι μαθαίνουν ότι τελικά δεν είναι κακό να απαλλάσσονται από τα βάρη των άλλων, από τις μη ειλικρινείς σχέσεις και να αντιμετωπίζουν κατά μέτωπον το παρελθόν.
