Το στερεότυπο με τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που (υποτιθέμενα) απευθύνονται μόνο σε παιδιά έχει εδώ και χρόνια σπάσει. Λίγο η δημιουργική έκρηξη της Pixar, η οποία τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχει παρουσιάσει δεκάδες ψαγμένα animation, λίγο η παγκόσμια άνοδος του είδους (και) λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων, τα άλλοτε «παιδικά» είναι συχνά εξαιρετικά φιλμ που αξίζουν την οσκαρική δόξα πέρα και από τη δική τους ειδική κατηγορία. Ακριβώς αυτό το θέμα φαίνεται να έχει ανοίξει φέτος προς συζήτηση στους κύκλους του Χόλιγουντ και της αμερικανικής Ακαδημίας, όπως αναφέρει σε πρόσφατο δημοσίευμά του το Variety.
Αφορμή στάθηκαν δύο animation, τα οποία, κατά κοινή παραδοχή, συγκαταλέγονται ανάμεσα στα κορυφαία φιλμ της τρέχουσας κινηματογραφικής σεζόν: από τη μία το «Τα μυαλά που κουβαλάς 2» της Pixar και από την άλλη το «Ατίθασο ρομπότ» της Dreamworks. Το πρώτο έσπασε τα ταμεία αγγίζοντας το 1,7 δισ. δολάρια –το πιο επιτυχημένο εμπορικά κινούμενο σχέδιο στην κινηματογραφική ιστορία– συνεχίζοντας με ακόμη μεγαλύτερο κέφι και εφευρετικότητα την έξυπνη ιδέα του πρώτου μέρους. Το κέντρο ελέγχου συναισθημάτων της έφηβης πια Ράιλι πήρε φωτιά, μικροί και μεγάλοι ταυτίστηκαν, γέλασαν με την ψυχή τους και συγκινήθηκαν, σε ένα πραγματικά απολαυστικό σύνολο, που τα πήγε εξαιρετικά και στις ελληνικές αίθουσες ξεπερνώντας τις 650.000 εισιτήρια.
Και πάνω που το Οσκαρ καλύτερου animation φάνηκε να «κλειδώνει», εμφανίστηκε το «Ατίθασο ρομπότ» του Κρις Σάντερς. Με πιο παλιομοδίτικη τεχνική στην εικόνα, που ανακαλεί σε ένα βαθμό και τα ιαπωνικά anime, η ταινία ασχολείται με το πολύ σύγχρονο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης, μέσα από την ανθρώπινη (οξύμωρο) ιστορία ενός ευφυούς ρομπότ που αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός ορφανού χηνόπουλου. Είναι αληθινά δύσκολο να φύγει κανείς με τα μάτια στεγνά από την προβολή του «Ατίθασου ρομπότ», το οποίο μπορεί να μην πλησιάζει τις εισπράξεις του φιλμ της Pixar, ωστόσο φαντάζει ακόμη πιο ταιριαστός διεκδικητής για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας.
Λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας έχουμε άρτια κινηματογραφικά φιλμ σε έναν τομέα που μέχρι πρότινος ήταν συνυφασμένος με την «παιδική» ψυχαγωγία.
«Γιατί όμως να μην μπουν και τα δύο animation στην τελική λίστα;» αναρωτιούνται όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι της Ακαδημίας. Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ – στην πραγματικότητα, σε όλη την ιστορία του θεσμού μόνο τρία κινούμενα σχέδια έχουν συμπεριληφθεί στη συγκεκριμένη κατηγορία: «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», το «Up» και το «Toy Story 3». Παρ’ όλα αυτά, από το 2009 και έπειτα, οπότε και οι θέσεις των υποψηφιοτήτων για το κορυφαίο Οσκαρ αυξήθηκαν σε δέκα, ο χώρος για τα animation έχει ανοίξει σημαντικά.
Και βέβαια, δεν είναι μόνον η καλύτερη ταινία. Σπάνιο φαινόμενο για τα κινούμενα σχέδια αποτελεί επίσης η οσκαρική υποψηφιότητα σε κατηγορίες όπως το σενάριο και η σκηνοθεσία, παρά το γεγονός ότι συχνά αυτά τα φιλμ έχουν τις ίδιες ή και πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις με τα υπόλοιπα. Ούτως ή άλλως, η δημιουργία ενός μεγάλου βεληνεκούς animation σαν «Τα μυαλά που κουβαλάς» ή «Το ατίθασο ρομπότ» έχει πίσω της αριθμό συντελεστών ανάλογο με εκείνον… χολιγουντιανού μπλοκμπάστερ.
Αφού πάντως αναφερθήκαμε στα Οσκαρ, έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά και στα μέχρι τώρα φαβορί, που θα βρεθούν απέναντι στο ένα ή και στα δύο κινούμενα σχέδια. Το «Anora» του Σον Μπέικερ, το « Κονκλάβιο» του Εντουαρντ Μπέργκερ και το «Εμίλια Πέρεζ» του Ζακ Οντιάρ είναι ανάμεσα σε εκείνα που έχουμε δει ήδη στις ελληνικές αίθουσες, ενώ το προσεχές διάστημα αναμένονται το «The Brutalist» του Μπρέιντι Κόρμπετ, ο «Μονομάχος 2» του Ρίντλεϊ Σκοτ και το «Διπλανό δωμάτιο» του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Κανένα τους, ωστόσο, δεν θεωρείται ακλόνητο φαβορί, όπως π.χ. το περυσινό «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν. Λέτε να ήρθε η ώρα των «παιδικών»;
