Εχω ακόμη στο μυαλό τις φωνές του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη και της Νένας Μεντή, στους δύο μονολόγους στο θέατρο «Σταθμός», στο Μεταξουργείο (Βίκτωρος Ουγκώ 55, έως και 3/6). Αρκεί κανείς να αφεθεί στο κείμενο και να θυμηθεί ότι θέατρο είναι κατά βάση κείμενο και το κείμενο είναι λόγος, αυτός που απελευθερώνει τον ηθοποιό και που δίνει στον σκηνοθέτη καύσιμο να δημιουργήσει.
Αφέθηκα λοιπόν σε δύο «κλασικούς» μονολόγους του νεοελληνικού θεάτρου, δύο κείμενα που πηγαίνουν σε βάθος, κείμενα –ευτυχώς– ρεπερτορίου. Ο Μάνος Καρατζογιάννης έφερε κοντά σε μια παραλληλία τους σπαρακτικούς μονολόγους δύο μεγάλων δημιουργών. Το κλασικό «Αυτός και το παντελόνι» (1958) του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με ενσωματωμένη κατανόηση κειμένου και ερμηνεία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, και τον «Ουρανό κατακόκκινο» (1997) της Λούλας Αναγνωστάκη, με τη δωρική και βαθιά ερμηνεία της Νένας Μεντή.
Ο μονόλογος ενός άνδρα και ο μονόλογος μιας γυναίκας, με εντελώς διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, που όμως ενώνονται στο σημείο της μοναξιάς και της ενδοσκόπησης, του αυτοσαρκασμού και της ματαιότητας. Και η σύνθεση αυτών των μονολόγων ως ισοδύναμων τμημάτων μιας σκηνικής εμπειρίας ιδρύει και πάλι τη σχέση του κοινού με το κείμενο, μια σχέση απαράβατη και ακατάλυτη.
