Ανθρωποκεντρικός ως ανατόμος ενός κοινού βιώματος, ο ζωγράφος Γιώργος Ταξίδης εκθέτει αυτήν την περίοδο στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη. Μέσα σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο, ο Γιώργος Ταξίδης, ένας καλλιτέχνης με βαθιά συνείδηση της ζωγραφικής πράξης, ξεδιπλώνει μια σειρά νέων έργων που προσεγγίζουν ζητήματα μνήμης.
Αυτό που συγκινεί είναι η εντιμότητα της ζωγραφικής του όπως επίσης και το προσωπικό του ιδίωμα, με όχι τυχαία φυσικά κατάληξη στο Προξενείο της Νέας Υόρκης, όπου η έκθεση εγκαινιάστηκε επισήμως στις 22 Μαρτίου, την ημέρα του open house του προξενείου για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Ο Γιώργος Ταξίδης ζει και εργάζεται τώρα στη Νέα Υόρκη έπειτα από διαρκείς κύκλους προσωπικής ανέλιξης και διακρίσεων τα τελευταία χρόνια. Υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright, του Οργανισμού ΝΕΟΝ, κ.ά., ο Γιώργος Ταξίδης έχει λάβει υποτροφία για την περίοδο 2017-19 για μεταπτυχιακές σπουδές στη Νέα Υόρκη (New York Academy of Art). Από εκεί, με ορμητήριο το πιο ζωντανό αστικό κέντρο του κόσμου, ο Γιώργος Ταξίδης εμβαθύνει σε θέματα που πάντα βρίσκονται στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων του, όπως είναι η πορεία του ανθρώπου στον χρόνο, οι μηχανισμοί της μνήμης και η μετουσίωση των βιωμάτων.
Η έκθεση στη Νέα Υόρκη έχει τίτλο «Απόλλυμαι», με υπαινικτική αναφορά στην έννοια της απώλειας. Με επιμελήτρια τη Φανή Αποστόλου, η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή στο Προξενείο ως και τις 4 Απριλίου, αλλά ο Γιώργος Ταξίδης είναι ένας ζωγράφος με μέλλον. Ηδη έχει δώσει σημαντικά δείγματα γραφής σε εκθέσεις στην Αθήνα.
«Με βάση τα προσωπικά και οικογενειακά του βιώματα ξεριζωμού και μετανάστευσης, απώλειας και ανάκτησης της ελπίδας, ο Ταξίδης ιχνηλατεί τη συγγενή σε όλους μας προσπάθεια για ενεργοποίηση των ανακλητικών και σωστικών μηχανισμών μνήμης», γράφει η Φανή Αποστόλου. Ο Γιώργος Ταξίδης, με οικογενειακές ρίζες στον Πόντο και βιώματα από τη Δράμα, έχει ανοιχτεί σε ένα ταξίδι στον πυρήνα του υπαρξιακού βιώματος.
Τα έργα του, με την τεχνική του απαλού παστέλ, δημιουργούν αυτήν την αίσθηση της γάζας, του φίλτρου, της μεμβράνης, που θολώνει τα όρια του χρόνου αλλά και την ακρίβεια της αναπαραγωγής μιας ανάμνησης. Ο κόσμος του είναι συμπαγής μέσα από τη διάθλαση της μνήμης αλλά και μέσα από τον φόρο τιμής που αποτίει στην πορεία προσφύγων χαμένων στη λήθη αλλά και σε κάθε άνθρωπο που φέρει την κιβωτό των δικών του αναμνήσεων.
