Η έκθεση ζωγραφικής της Στρατηγούλας Γιαννικοπούλου, που παρουσιάζεται έως και το Σάββατο 5 Νοεμβρίου στην Genesis Gallery (Χάρητος 5, Κολωνάκι) του Γιώργου Τζάνερη, είναι μια χειρονομία υψηλής ευαισθησίας. Ζωγραφική εκ βαθέων, με εξαιρετική σχεδιαστική δεινότητα, οικονομία και προσήλωση στο ουσιώδες, τα έργα της Στρατηγούλας Γιαννικοπούλου αποκαλύπτονται σαν εξορύξεις υποσυνείδητου. Μοιάζουν να συμβάλουν σε μια κατανόηση του άλλου, σε μια γνωριμία με τον εαυτό. Εκ νέου.
Σχεδιασμένη σαν μία γαλαρία μαυρόασπρου φωτός, η έκθεση της Στρατηγούλας Γιαννικοπούλου εκφράζει και την εκφραστική ωριμότητα την οποία έχει επιτύχει. Διαφαίνεται όχι μόνο στην οικονομία και στη θεματογραφία αλλά και στην επένδυση του μόχθου, με ζητούμενο όχι την εντύπωση αλλά το βίωμα.
Η Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου, δημιουργός με συνεπή και συγκινητική παρουσία στην εικαστική σκηνή, επικεντρώνει το ενδιαφέρον της σε ψυχογραφήματα στα οποία ανατέμνει οικεία πρόσωπά της. Τα χέρια της μάνας, π.χ., το κεφάλι του γιου, οι ακέφαλες φιγούρες, τα ελληνιστικά σχεδόν πορτρέτα, τα σταυρωμένα άκρα, οι βόστρυχοι, οι πλεξούδες, η κίνηση της κεφαλής, το μύχιο και το υπαινικτικό, όλα τείνουν στην οργάνωση ενός κόσμου ψιθύρων και παφλασμών.
Στο εξαιρετικό κείμενό της, η ιστορικός τέχνης Ιρις Κρητικού μιλάει για «ένα συναρπαστικό αφηγηματικό ειλητάριο των μικρών εσοχών μια ανήσυχης ανθρωπότητας». Και πράγματι. Το σύνολο του έργου της Στρατηγούλας Γιαννικοπούλου, όπως το έχει παρουσιάσει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, διατρέχεται από ένα πνεύμα ουμανισμού, μιας οικουμενικής αγκάλης που γίνεται προσωπική επιταγή.
Ο χαμηλόφωνος κόσμος της Στρατηγούλας Γιαννικοπούλου οργανώνεται με ένα αρχιτεκτονημένο σχήμα, σε συμπτύξεις και αναπτύγματα, σε τρίπτυχα (μικρές συστάδες) ή σε κάθετες μετόπες. Η γεωμετρία του σχεδιασμού προκαλεί το βλέμμα σε ρόμβους και πυραμίδες, σε διαγωνίους και τρίγωνα, με τρόπο τέτοιο ώστε να απελευθερώνεται χώρος για την ανάβλυση της αφήγησης.
Στην περίπτωση αυτή, ένα ζευγάρι σταυρωμένα χέρια (είναι γνωστή η εξαίρετη δεινότητα της Στρατηγούλας Γιαννικοπούλου στην απόδοση των άνω και κάτω άκρων) ή ένα μισό προφίλ, μπορεί να γίνουν γεννήτορες αφηγήσεων, μήτρες ξεχασμένων ονείρων και οθόνες προβολών που τρεμοσβήνουν. Ωστόσο, υπάρχει στόχευση, η ζωγραφική κυριαρχεί.
Στα κείμενα του καταλόγου, πέραν του βασικού της Ιριδας Κρητικού, φιλοξενούνται ακόμη της Αγγελικής Γιαννικοπούλου, καθηγήτριας ΕΚΠΑ, αδελφής της ζωγράφου («η απουσία των προσώπων υπερτονίζει την παρουσία τους», γράφει) καθώς και του Γιάννη Τσιαούση, αν. Καθηγητή Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης (που προσεγγίζει την εικαστική απόδοση των χεριών και τον συμβολισμό τους). Με καταγωγή από τα Λαγκάδια, η Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου έχει προσεγγίσει στο παρελθόν τα εργαλεία του μόχθου όσων εργάζονται τη γη με την ίδια ιερότητα που προσεγγίζει ελλειπτικά αλλά με καθολική αφοσίωση το ανθρώπινο αποτύπωμα. Μια έκθεση βαθιά ουμανιστική.
