Τα πορτρέτα του Γιάννη Μπεκιάρη, ολόγυρα στην ατομική έκθεσή του, αντανακλούν την εγγενή αντίφαση και πολυπλοκότητα κάθε βλέμματος. Οι θηλυκές μορφές του είναι ρευστές σε συνθήκη διαρκούς διάθλασης. Τα σώματα συστρέφονται, αλληλοτέμνονται, ενώνονται και διαιρούνται. Με τίτλο «Διφυής», η έκθεση του εγκατεστημένου στο Λονδίνο καλλιτέχνη παρουσιάστηκε ως τις 15 Ιουνίου στην Gallery 7 (Σόλωνος 20) σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Ιριδος Κρητικού, και οργανώθηκε με την παρουσίαση αυτών των προσωπογραφιών, που περισσότερο παραπέμπουν σε ανατομίες ψυχικού εκτοπίσματος παρά σε παραστατικές συνθέσεις.
Ο ίδιος – που βρέθηκε για λίγες μέρες στην Αθήνα για τα εγκαίνια της έκθεσης – δεν επιδιώκει όπως λέει να γεμίσει τον καμβά με πλήρεις συνθέσεις, αλλά μέσα από θραυσματικές, αντιφατικές, αλληλοσυμπληρούμενες και αυτοαναιρούμενες γραφές να οδηγήσει σε εκείνο το όλον μέσα από σπαράγματα και σπόλια σωμάτων.
Ο Γιάννης Μπεκιάρης έχει μεγάλη σχεδιαστική ικανότητα (εμφανής στα παραστατικά τμήματα των έργων του) αλλά και έφεση στον πηγαίο αυτοσχεδιασμό και τις μεγάλες χειρονομίες του χρωστήρα, στις οποίες συχνά οφείλεται το τελικό αποτέλεσμα και η διαρκής αίσθηση του «ημιτελούς». Αυτή ακριβώς η συνθήκη της υπερχείλισης του κενού εντείνει την πυκνότητα του ζωγραφισμένου μέρους και υπογραμμίζει τις εντάσεις και τις εσκεμμένες γεννήσεις σωμάτων μέσα από σώματα.
Σε διαρκή δίνη τα θηλυκά όντα του Γιάννη Μπεκιάρη αποκαλύπτονται άχρονα και «ξακρισμένα» σε μία κόγχη ενός αφανούς ορίζοντα. Ο ορίζοντας αυτός ενισχύεται από το χρωματικό σύμπαν του ζωγράφου, που είτε με απελευθερωμένους στροβίλους είτε με οργανωμένα μονολιθικά μέτωπα γεννά ένα δεύτερο έργο σε υποχώρηση πίσω, πλάι και ολόγυρα σε κάθε θηλυκή μορφή. Μένει στο νου, σαν ανεξίτηλα νέφη, η χρωματική αίσθηση του μωβ, του τυρκουάζ, του κόκκινου μαζί με τα γκρίζα και τα μαύρα. Η έκθεση του Γιάννη Μπεκιάρη ήταν μια σημαντική επανασύνδεση με την πάντα ανοικτή συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της προσωπογραφίας.
