Η Αθήνα αποκτά έναν μόνιμο φόρο τιμής στη Μαρία Κάλλας, 100 χρόνια μετά τη γέννησή της. Αύριο Παρασκευή, στις 6 μ.μ., θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος που φιλοτέχνησε η Αφροδίτη Λίτη για τη μεγάλη μορφή της όπερας, στο αλσύλλιο της Ροβέρτου Γκάλι, επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Πρόκειται για έναν ανδριάντα από γυαλιστερό μπρούντζο, που κρύβει πολλές αναφορές στη ζωή της μεγάλης αοιδού, αλλά και στην ίδια την ιστορία της τέχνης, όπως σημειώνει μιλώντας στη στήλη η δημιουργός του. Για πολλά χρόνια, άλλωστε, η Αφροδίτη Λίτη υπήρξε μουσειακή γλύπτρια στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αποκτώντας άμεση καθημερινή τριβή με την αρχαία τέχνη, ενώ ως διδάσκουσα γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών έχει μεταλαμπαδεύσει αυτό το πνεύμα στα νεότερα παιδιά που πιάνουν τη σμίλη.
Η πρωτοβουλία και η ανάθεση έγιναν από τον Ελληνικό Σύλλογο Μαρία Κάλλας, ενώ η διαδικασία των εγκρίσεων της χωροθέτησης από το ΚΑΣ και τους άλλους φορείς υπήρξε χρονοβόρα. Εξίσου επίπονη και κοπιαστική ήταν και η διετής προετοιμασία του ανδριάντα, καθώς φιλοτεχνήθηκε στην ουσία τρεις φορές, όπως μας λέει η καλλιτέχνις. Αρχικά με γύψο στο εργαστήριό της, ύστερα με κερί και εντέλει σε χυτευμένο μπρούντζο. Η τελική διαδικασία έγινε στο χυτήριο των Βασίλη και Νικολάου Καπαρού, κοντά στη Θήβα, όπου η γλύπτρια έπρεπε να πηγαινοέρχεται συνεχώς μέχρι να ολοκληρώσει επιτόπου τον ανδριάντα. «Υπήρχαν μέρες καύσωνα που ήμουν κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο, εκεί, με κλιματισμό, για να μη λιώνει το πρόπλασμα από κερί», εξηγεί. Οσο για την τελική μορφή σε μπρούντζο, δουλεύτηκε πάλι στο χέρι, λεπτομέρεια λεπτομέρεια.
Πώς, όμως, αποκρυσταλλώθηκε μέσα της η μορφή της Κάλλας; «Από παιδί λάτρευα τη φωνή της, γιατί με βοηθούσε να εισέλθω σε έναν άλλο ψυχικό και πνευματικό κόσμο. Ετσι, λοιπόν, όταν μου έγινε η ανάθεση, αφού μελέτησα πολύ φωτογραφίες της, έμαθα τα πάντα για τη ζωή της, έφτιαξα τη δική μου Μαρία Κάλλας, καθώς εμπνεύστηκα από τις ταναγραίες, με την ιδιαίτερη ομορφιά τους, αλλά και τον Ελ Γκρέκο, που ήξερε να δίνει γλυπτικότητα στις πτυχές των ιματίων. Με την ανεπαίσθητη κλίση της κεφαλής προς τα πίσω προσπάθησα να αποδώσω τη μεγαλοσύνη της και τον ηρωισμό της μορφής της, ενώ με την επιμήκυνση του σώματος, να χαρακτηρίσω την ισχυρή εσωτερικότητα του πάθους της, έτσι ώστε η σύνθεση να μοιάζει σαν να μαγνητίζεται και να μετατοπίζεται προς τον ουρανό».
«Συγχρόνως, με το ζύγισμα των όγκων στις πτυχές του ενδύματός της ήθελα να δώσω την αίσθηση της μεγάλης αποφασιστικότητας που χαρακτήρισε ολόκληρη τη ζωή τής μοναδικής αυτής ντίβας και αναθεωρήτριας της όπερας», συμπληρώνει η Αφροδίτη Λίτη.
