To 2012 μια ρήξη χιαστού στο αριστερό μου γόνατο με έφερε προ τετελεσμένου. Ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να κολυμπάω καθημερινά για να δυναμώσω το πόδι μου, με την ελπίδα αποφυγής της εγχείρησης. Από τον Ιούλιο έως και τα τέλη Οκτωβρίου, που έκλεινε η θερινή πισίνα του Χίλτον, έκανα εντατικές προπονήσεις ελεύθερου και ύπτιου.
Κάπως έτσι το μέρος όπου σύχναζα μόνο για επαγγελματικά ραντεβού και συνεντεύξεις έγινε καθημερινό στέκι. Αναγκαστικά γνώρισα από κοντά όλους τους σταθερούς θαμώνες· όμως, ξεχώρισα και αγάπησα μια παρέα μεγάλων κυριών, όλο χάρη και σοφία ζωής, που μούλιαζαν καθημερινά κουβεντιάζοντας με τις ώρες. Αρχικά κρυφακούγοντας και εν συνεχεία μετέχοντας ενεργά στις συζητήσεις τους, έμαθα διάφορα: από τι τύπος ήταν ο Ωνάσης, πώς ήταν η αθηναϊκή διασκέδαση της δεκαετίας του ’60 μέχρι το πώς να φτιάχνει κανείς το παλιό κλασικό νουά κατσαρόλας και να κρατάει τον γάμο του σε περιόδους κρίσης.
Μανιώδεις αναγνώστριες της «Κ», όλες τους, μου σχολίαζαν όλα τα άρθρα καθημερινά και προσπαθούσαν εις μάτην να πιάσουν παρτίδες με τον Στέφανο Κασιμάτη, που ήταν και αυτός δεινός κολυμβητής, αλλά προτιμούσε καταφανώς την ανάγνωση εφημερίδων και βιβλίων. Αρχηγός της γυναικείας αυτής συντροφιάς ήταν η κυρία Μούκη Καμπούρογλου, σούπερ κομψή για την ηλικία της, με εκπληκτικά μαγιό, ωραίο κολυμβητικό στυλ και μεταδοτικό joie de vivre. Εκείνη κατέφθανε συνήθως πρώτη και ακολουθούσε η Αγνή Μπάλτσα με τον σύζυγό της Γκίντερ και την αδελφή της Αλέκα. Προσηνής και ευγενική, η υψίφωνος ήταν πάντα χαμογελαστή. Μέχρι και το μεσημέρι η συντροφιά είχε συμπληρωθεί στο δεξί μέρος της πισίνας. Από την απέναντι μεριά, επίσης φροντισμένη και fit, η Νάκη Αγάθου, από τις πρώτες και δημοφιλέστερες τηλεπαρουσιάστριες, έλυνε σταυρόλεξα κάτω από την ομπρέλα. Πανταχού παρών ο ναυαγοσώστης Ανδρέας Ισμυρλής, ο οποίος με το άγρυπνο μάτι του φρόντιζε να μην πάθουν τίποτε οι λουόμενοι.
Κάθε Κυριακή έκανε την εμφάνισή του και ο Γιώργης Καμπούρογλου για να κάνει παρέα στη γυναίκα του. «Πατέρας» της ορθοπεδικής στην Ελλάδα, από τους πρώτους αυτής της ειδικότητας που επάνδρωσαν τα ελληνικά νοσοκομείο, ήταν πάντοτε πρόθυμος να βοηθήσει. Είχε, μάλιστα, δώσει τις πρώτες βοήθειες σ’ έναν εργαζόμενο του Χίλτον όταν έπεσε από μεγάλο ύψος. Λογικό ήταν, λοιπόν, το προσωπικό του ξενοδοχείου να τον λατρεύει και να του ζητεί ιατρικές συμβουλές την ώρα που έπινε την παγωμένη μπίρα του: «Κύριε Γιώργο, έχω έναν πόνο, να, ακριβώς εδώ», ήταν η μόνιμη επωδός. Εκείνοι οι μήνες πέρασαν εξαιρετικά ευχάριστα, παρά τον τραυματισμό μου. Ηρθε το φθινόπωρο, ο γιατρός αποφάσισε πως δεν γλιτώνω την εγχείρηση. Ομως, έκτοτε και κάθε καλοκαίρι, κατέληξα κι εγώ φανατική της πισίνας γι’ αυτήν την καταπληκτική συντροφιά με τις αγαπημένες μου συγκολυμβήτριες. Αντίο, Χίλτον! Θα μας λείψεις όσο δεν φαντάζεσαι.
