Θα μπορούσε να το έχει σκηνοθετήσει και ο ίδιος από εκεί ψηλά, ίσως διότι θα του άρεσε η απόκοσμη ησυχία του χιονιού, μια Αθήνα που έγινε ξαφνικά «αγγελοπουλικό τοπίο». Τη Δευτέρα 24 Ιανουαρίου ήταν προγραμματισμένη μια εκδήλωση του Γαλλικού Ινστιτούτου για τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του σκηνοθέτη. Βέβαια μετατέθηκε λόγω της «Ελπίδας». Λίγες ημέρες μετά πολλοί από τους αγαπημένους του ανθρώπους βρέθηκαν εκεί για να τον τιμήσουν είτε διά ζώσης είτε νοερά. Δεν θα υπήρχε λοιπόν καλύτερο μέρος από το αμφιθέατρο Ινστιτούτου, που άλλωστε φέρει το όνομά του, για να ακουστούν λόγια τρυφερά για τον Théo. Οχι μόνον διότι το IFG συμβολικά συνδέεται με τη Γαλλία, μια χώρα που λάτρεψε τις ταινίες του και τον δόξασε στο Φεστιβάλ των Καννών με Χρυσό Φοίνικα, αλλά επειδή ο ίδιος επισκεπτόταν συχνά την οδό Σίνα, προτιμούσε το φιλόξενο καφέ του και απολάμβανε τον κήπο, είχε δώσει ομιλίες, συμμετείχε στα δρώμενα του IFG.
Η βραδιά με ιθύνοντα νου τον Γιώργο Αρχιμανδρίτη, συγγραφέα, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Θόδωρος Αγγελόπουλος – Με γυμνή φωνή», έγινε εντέλει στις 31 Ιανουαρίου με την παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, που έκανε ειδικό χαιρετισμό. Στις πρώτες θέσεις του αμφιθεάτρου βρέθηκαν μέλη της οικογένειας του Αγγελόπουλου, η σύζυγός του Φοίβη Οικονομοπούλου, η κόρη του Κατερίνα με τον σύζυγό της και την κόρη της, καθώς και ο Θοδωρής, ο εγγονός από την κόρη του Αννα. Στη σκηνή ανέβηκαν η Ελένη Καραΐνδρου και ο Γιώργος Αρβανίτης, δύο από τους πιο πολύτιμους συνοδοιπόρους του σκηνοθέτη στη λαμπρή του πορεία στην 7η τέχνη, για να συνομιλήσουν με τον δημοσιογράφο. Ο Γ. Αρχιμανδρίτης παρουσίασε εμβόλιμα και πολλά ηχογραφημένα αποσπάσματα από προσωπικότητες με τις οποίες είχε συνεργαστεί ο σκηνοθέτης, τα οποία προκάλεσαν τρομερή συγκίνηση στο κοινό. Ακούστηκε και η φωνή του ίδιου του Αγγελόπουλου, με τον οποίο εκείνος είχε κάνει το 2007 μια σειρά ηχογραφήσεων για λογαριασμό της γαλλικής ραδιοφωνίας στο Παρίσι για τη ζωή και το έργο του. Η εκδήλωση έκλεισε με τους σολίστ Ναταλία Μιχαηλίδου στο πιάνο και Βαγγέλη Χριστόπουλο στο όμποε, που ερμήνευσαν τρία μουσικά θέματα της Ελένης Καραΐνδρου για ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
«Το έργο του Αγγελόπουλου εγγράφεται στην ιστορία του ελληνικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου σαν μια μοναδική, μέσα στην ιδιαιτερότητά της, θέαση της τραγωδίας της ιστορίας», είπε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου. «Ο Τεό σού ζητούσε να παραδοθείς στον κινηματογράφο του, να παραδοθείς στον χορό των ταινιών του, έναν χορό ποιητικό που ήταν συχνά βίαιος, σκληρός και μελαγχολικός, αλλά που σε έκανε μέρος της ιστορίας που ήθελε να διηγηθεί», συμπλήρωνε στα ηχητικά αποσπάσματα η Ιρέν Ζακόμπ, ενώ η φωνή της Ζαν Μορό ακούστηκε να λέει: «Οταν δουλεύεις με έναν μεγάλο σκηνοθέτη, πάντα αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ σας. Υπάρχει ένα είδος ώσμωσης ανάμεσα στους ηθοποιούς και στον σκηνοθέτη. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει πολλή ένταση στο γύρισμα. Κινείται συνεχώς. Ξέρει ακριβώς τι θέλει για την ταινία του».
Ισως η πιο μεγάλη φόρτιση ήταν όταν η αίθουσα αντηχούσε από τον ίδιο τον Αγγελόπουλο που μιλούσε για την αφετηρία της τέχνης του με τον δικό του μοναδικό και ιδιοφυή τρόπο: «Πριν από τη γέννηση μιας ιδέας, υπάρχει μια περίοδος λίγο παράξενη και μυστηριώδης, όπου αισθάνομαι ότι κάτι έρχεται. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Είναι μια περίοδος ύπνωσης, ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο όπου τα πάντα αποκτούν διαφορετικές διαστάσεις. Μια φράση, έναν θόρυβο ή ένα τραγούδι τα ακούω με τρόπο διαφορετικό. Είναι σαν μια εγκυμοσύνη».
